De Eerste Keer

Allereerst zal ik mijzelf even voorstellen. Ik ben Nancy, 27 jaar, Kapster en...voor het eerst zwanger.

Het is een heel apart gevoel, zoals vele van jullie waarschijnlijk kunnen beamen. In mijn geval nog niet echt lichamelijk aangezien ik (nog) geen last heb van misselijkheid, vermoeidheid of veel van de vaker genoemde kwalen. Nee, ik heb alleen lichtelijk gevoelige borsten, af en toe zweet aanvallen en vandaag had ik voor het eerst een droge mond. En als mijn menstruatie niet eerder te vroeg dan te laat zou zijn, zou ik het misschien nog niet eens geweten hebben.

Vanaf afgelopen april zijn wij zo zoetjes aan begonnen met proberen. Het is in al die tijd maar 1 keer eerder nodig geweest, of nou ja, -ik- achtte het nodig, om te testen. 4 dagen over tijd was toch wel apart voor mijn doen. Dus ik ging lunchen met mijn moeder en enthousiast dat ik was vroeg ik haar of ik die test daar moest doen. En natuurlijk deed ik dat. Nou...Ik heb me kapot gelachen. Ik hurk boven de pot, steek de test tussen mijn benen, ik mik en wil gaan plassen en toen...werd ik zo ongesteld op de test. Ik kon niet meer, zo hard moest ik lachen. Het enige wat ik op dat moment dacht was; 'Oh ja hoor. Heb ik weer. En lekker zonde van die test.'

Spoel een paar maanden door en we komen aan bij vorige week Donderdag (02-02). Ik was koffie gaan drinken met een collega en zij had kaarten voor de 9-maanden beurs gewonnen voor haar zus die ook zwanger is. Dus ik floepte er in eens uit dat ik misschien ook wel mee kon. Waarop zij verbaasd vroeg of ik zwanger was. 'Wie weet.' zei ik. Ik was toen 5 dagen over tijd maar wilde niet weer voorbarig zijn met testen en dacht dat ik er goed aan zou doen om te wachten tot ik 10 dagen over tijd zou zijn. Mooi niet dus. Die Vrijdag heb ik de hele dag gestreden met mijzelf. Wel, niet. Wel, niet. Uiteindelijk om 5 voor 6 naar beneden gevlogen om toch nog een test te halen. Bij binnenkomst werd er uiteraard geroepen dat ze over 2 minuten dicht zouden gaan maar ik moest en ik zou die test hebben dus ik riep terug dat ik maar 1 ding nodig had en was ook binnen één minuut al weer weg.

Eenmaal thuis gekomen ben ik op de wc gaan zitten om dan toch eindelijk die test te doen. In de eerste instantie een heel flauw streepje waarbij ik even op mijn hoofd moest krabben. Wat moet ik hier nu mee? Foto ervan verstuurd naar mijn moeder, geen reactie uiteraard. Blijkbaar had mijn moeder weer eens haar telefoon thuis gelaten en tegen de tijd dat ik haar eindelijk te pakken kreeg was het streepje toch al wat duidelijker. Geloofde het nog steeds niet en stuurde nog een foto. Zij in alle staten. Ik ben enigst kind dus als alles goed gaat wordt dit haar eerste kleinkind. 'Ik kom eraan!' zei ze. 'Ja en dan? Ik zit nog steeds op die wc, ik heb het nog niet eens tegen mijn vriend verteld. Ik zie je van de week wel.' Gniffelend kom ik dan eindelijk van de wc af. En ik moet nog steeds gniffelen.

Een apart gevoel. Niet te bevatten. Is het echt waar? Ongelofelijk. Is het dan eindelijk mijn beurt? Dat zijn de dingen die constant door mijn hoofd spoken. Uiteraard kwam daar de volgende vraag; En nu? Maar daar kom ik later op terug. Al een hoop gepingpong gehad met verschillende instanties en als dat verder in kannen en kruiken zit zal ik daar later verder over schrijven.

Ik hoop door dit soort dingen op te schrijven alles een beetje op een rij te kunnen zetten. Maar ik ben ook wel weer zo dat ik zoiets compleet laat vallen en er nooit meer naar om kijk. We zullen zien. ;)

Liefs,

Nancy