Die veelzeggende vijf minuten...

Zaterdag 11:05 een afspraak in het ziekenhuis. We rijden het parkeerterrein op. ‘Ah, fijn die korting in het weekend.’ Grapje natuurlijk. We komen voor een echo. Net als de afgelopen drie keer in de laatste twee weken. Vijf minuten zijn die afspraken. Vijf minuten die tot nu toe altijd bepalend zijn geweest.

Van ‘Oh, het is 17 mm, je bent klaar voor de terugplaatsing’, ‘het groeit goed’, ‘je baarmoederslijmvlies is mooi dik’ tot de boodschap van vandaag. ‘Je bent er nog niet. We kijken op een later moment verder. We gaan je inplannen voor een nieuwe echo. Denk tegelijkertijd na over het beginnen met hormonen, want het moet voor beide kanten wel werkbaar blijven.’ Mijn eiblaasjes staan stil. Er gebeurt al een week niets. Mijn testen geven een ovulatie aan, maar het is helemaal niet zo.

Vorige cyclus gebeurde dat ook. De testen geven geen duidelijkheid wanneer mijn ovulatie nou precies is. Dat maakt het plannen van de terugplaatsing te ingewikkeld. Bij deze cyclus zijn ze me maar gaan volgen met echo’s, maar dat is niet wat het ziekenhuis wil.

Het was mijn alternatief. Alternatief voor de hormonen. Een paar maanden geleden heb ik al hormonen gebruikt. Ik werd er echt enorm beroerd van. Daarom ben ik er toen mee gestopt. Er was nog een andere optie om het te proberen via testen. Liever dat dan zo lamlendig zijn. Maar dat testen werkt dus ook niet.

Terug naar hormonen dan maar. Langzamerhand stel ik me erop in. Ik wilde alle ballen in de lucht houden tot nu toe. Die aardige vrouw zijn (zie vorige blog), werken en me daar 100% inzetten en het traject volgen. Maar naarmate de tijd vordert, wordt mij duidelijk dat het volgen van zo’n traject niet iets is wat je er even naast doet. Althans ik niet. Het vraagt veel van mij, van ons huwelijk, de manier waarop ik m’n dag moet indelen (met testen, even snel naar het ziekenhuis en weer door naar het werk) etc. Het is veelomvattend. 

Die vijf minuten zeggen elke keer zoveel. Vijf minuten die gevolgen hebben voor de rest van de dag, de eerstkomende twee of drie dagen. Ik geef mezelf nu de ruimte. Ben thuis van het werk en start met de hormonen. Eerst maar eens kijken hoe het gaat en dan kijk ik wat ik erbij op kan pakken.

Voor nu maar even andersom. Eerst het traject en dan de rest.