Gevoel buitenspel gezet

Met een vriend zat ik zaterdag om de tafel. ‘Ik vind het soms lastig om over mijn eigen kinderen te praten, omdat jouw situatie zo moeilijk is’. Ik ga met enig ongemak verzitten. ‘Natuurlijk mag je over je kinderen praten. Voel je daar niet bezwaard over.’ ‘Natuurlijk…Natuurlijk..Natuurlijk’. Het galmt door m’n hoofd.


 


Toen ik hoorde van andere mensen over hun verhaal binnen het traject vertelden ze me dat ze niet meer naar kinderverjaardagen gingen, niet meer naar kraamvisites en soms op vakantie gingen naar plekken waar geen kinderen waren (adults only). Ik kon me dat niet goed voorstellen en besloot ook niet zo te willen worden.


Maandenlang geef ik dus al de volgende reactie. ‘Natuurlijk mag je over je kinderen praten.’ ‘Natuurlijk feliciteer ik je met je zwangerschap. Hartstikke mooi dat je zwanger bent!’. Echter ’s avonds zit ik alleen op bed te huilen.


Ik geef vooral eerst ruimte aan de ander. Die mag er toch zijn? Zijn of haar verhaal of blijdschap mag er toch zijn? Daar moet ik toch de ruimte aan geven?


Wanneer kom ik dan?


Thuis ’s avonds op bed. In gesprek met m’n man. Of uiteindelijk in een relativering erachter aan. ‘Ik ben blij voor je..bla bla…maar natuurlijk doet het mij ook weleens zeer’.


Maar….


Zo ligt het niet. Ik ben nu bij terugplaatsing 3 van ICSI en ik vind het zwaar klote!!! Ik heb er nog niet zoveel pijn van gehad als deze keer. Ik wil niet testen, ik wil niet weer bloed prikken en afwachten wat de uitslagen nou weer zijn. ‘Oh, misschien is je ovulatie al geweest. Ik bel je vanmiddag dan weet je het.’ Hoeveel embryo’s blijven er dit keer in leven na ontdooiing? Zoveel onzekerheid. Verder heb ik een gruwelijke hekel gekregen aan alle negatieve zwangerschapstesten. Ik durf nauwelijks een test te doen. Met veel tegenzin doe ik het toch om vervolgens weer te lezen dat het niet gelukt is. AL TWEE JAAR. 


Vorige week kreeg ik een gruwelijke hoofdpijn en lukte het werken me nauwelijks. Helemaal vol en dan eigenlijk ook nog eens boos dat ik het allemaal zo voelde.


Vandaag geef ik mezelf de ruimte. Ik blijf extra lang in bed, ik kijk een vrouwenserie en ik haal ergens vandaag een bak Ben en Jerry’s.


Vandaag ben ik de vrouw in een ICSI traject. Punt.


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 


 

1766 x gelezen, 5

In Overig

reacties (25)


  • Bosco

    Lief dat je zoveel rekening houd met anderen, maar doen ze dat ook voor jou? Is dat echte vriendschap? Een lach en een traan kunnen heel dicht bij elkaar liggen. Ik was om 3 uur 's nachts bevallen. Om 8 uur in de ochtend kwam mijn zus langs ( na een lang traject staat ze nog met lege armen). Ik vergeet het moment nooit meer. Ze was er voor mij, maar zij had ook haar tijd nodig, we hebben allemaal gehuild, maar ik denk het mooiste moment dat we hebben gedeeld.

  • M~

    Ja indd, die balans is belangrijk! Het is het mooist als je indd samen je tijd of het moment kunt nemen op zo’n moment. Ik heb gelukkig een aantal vrienden bij wie het wel kan en bij een aantal is dat ook minder aanwezig.

  • Druif89

    Ik vind het mooi dat je probeert de balans te zoeken. Jouw verdriet mag er zijn, je moet lief voor jezelf zijn en dat mag zeker gezien en gehoord worden! Maar in vriendschap moet de vreugde en het leed van 'n ander ook gedeeld kunnen worden. Het heeft mij helaas vriendschappen gekost, omdat niet iedereen dat naast elkaar kan laten bestaan (en het is zeker oké als er niet altijd balans is, maar jarenlang geven en niets nemen kan ik niet meer).

    Ik heb zelf geen ervaring met niet zwanger kunnen raken, maar wel met 'n helse geboorte, ziekenhuis traject en zwarte wolk i.p.v. roze. Het heeft mij ook 'n hele tijd geduurd voordat ik weer op kraamvisite kon en ieders mooie verhalen over droom bevallingen kon aanhoren.

  • M~

    Mooi dat je ook je ervaring deelt! Sterkt me weer 😊

  • Sharon

    Geniet van je B&J en serie.

    Jouw gevoel mag er zeker ook gewoon zijn! (Overigens geldt dat voor alles in de breedste zin)

  • M~

    Dank je! Gaat me goed af vandaag 😂

  • Sharon

    Heerlijk! Geniet ervan selfcare is minimaal zodaniet maximaal goed voor je ❤️❤️❤️

  • Nicolette87

    Wat ga je er goed mee om, terwijl je zeker wel ook heel hard mag balen en aan jezelf denken ♥️

  • M~

    Dank je wel, lief. Je reactie doet me goed 😊

  • Mamasgirls

    Ik was wel de vrouw die alles wat met baby’s en aankondigen uit de weg ging. Niet omdat ik het de ander misgunde maar gunde het mezelf gewoon harder. Dit kwam vooral na de miskraam na 3 jaar bezig in traject en sta je dan met lege handen terug het traject in, en dan komt de een na de ander met een aankondiging. Het masker ging af en besloot wat anderen soms noemde hypocriet te zijn. Ik vond het kiezen voor mezelf alles behalve dat en vergeet nooit meer dat mensen mijn keuze nooit helemaal begrepen. Dikke pech dan, sta je niet in mijn schoenen kan je nooit zeggen wat jij wel of niet zou doen. Je kan niet weten hoe een traject voelt en het verdriet en de teleurstellingen als je zelf al kinderen hebt. De meeste komen nooit voor dezelfde situatie te staan en dus ga niet zeggen dat wat ik doe goed of fout is. Ik zou toch niet onnodig zout in mijn wonden laten strooien.

    . Ik had zelf past echte testdrang in ivf traject en daarbij nooit de test data gehaald zeg maar. De verse tp wel vroeger getest helaas liep die verkeerd. Vervolgens rust pauze en in mei weer begonnen, cryo 1 na 9 dagen al ongesteld, cry 2 na 7 Dagen al ongesteld, cryo 3 na 5 dagen al ongesteld en de 4e cryo is 2,5 jaar oud.

    Recent zelf ongepland en onverwachts zwanger maar helaas is dit niet goed afgelopen en was even het verdriet van de miskraam in 2019 qau pijn vergeten. Kreeg vaak de opmerking en zelf dacht ik ooit ook zo, je hebt iig al een kindje en of prettig afleiding. Hoe je er mee omgaat en wil gaan is geheel aan jou en niet aan iedereen om je heen. Ben duidelijk in je grenzen en ga zeker niet daar over heen om anderen te please of tevredenen te houden.

    Het traject is zwaar en ontzettend eenzaam ondanks partner. Ben lief voor je zelf, jouw lijf is niet jij als persoon.

    Ik deed na iedere mislukte poging idd het zelfde lekke top bed of de bank ff mokken en door!

  • M~

    Dank je voor je bericht. Ik kom er ook meer en meer achter dat de reactie die ik zou willen geven en wat er nu bij me past anders zijn. Het gaat indd om grenzen aangeven en wie je tevreden wil stellen.

  • Mamasgirls

    Ja het gaat er om wat belangrijk is voor jou, wat heb jij nodig van de mensen om jou heen. Is dit het geen wat ze willen horen, is dat jij met een masker op is dat jij die iets zegt maar het anders voelt en denkt. Uiteindelijk wie hou je voor de gek, daarbij kan het naast elkaar bestaan? Ja dat denk ik wel, ik kan het niet, maar iemand feliciteren en zelf de gedachten hebben dat het jezelf liever gegund had. Als je bepaald door je traject niet naar een kinder verjaardag te gaan ivm baby’s wie zijn de anderen om dit te bekritiseren. Om mij heen werd er zeker rekening mee gehouden, er werd op voorhand verteld of er kinderen kwamen zo ja welk tijdsbestek, ik omzeilde dat want wilde de dag niet missen. Ik keek naar oplossingen dus hoe kan ik toch gaan maar niet ten koste van mezelf. Als mensen die ik goed kende aankondigde via Facebook stuurde ik altijd een berichtje van goh ik ga je ontvolgen, dus niet ontvrienden enkel dat je niets op je tijdlijnkrijgt te zien. Met als uit leg het is te pijnlijk maar dat je het hen van harte gunt en anderen die ontvrienden ik direct enkel dus mensen waar ik niets meer mee had.

    Als je je zelf niet gezien voelt komt het hoe je je zelf opstelt en overbrengt na de ander. Als je altijd doet of er niets aan de hand is en je het allemaal kan dragen moet je niet gek opkijken dat hun daar naar handelen. En ook als mensen gaan invullen voor je, duidelijk aangeven wat heb je nodig, wat verwacht je van hen en kunnen ze van jou verwachten.

  • M~

    Ik kan niet meer op het bericht hier beneden reageren, maar ik heb vandaag op m’n werk het eerlijke verhaal vertelt en hoe moeilijk ik het op het moment heb. Dat het zo moeilijk is en ik soms niet weet hoe ik moet reageren etc. Het was heel fijn! Ook wat andere collega’s konden hierdoor open zijn. Een zucht van verlichting. Nu nog zoeken indd wat dan mijn manier is om ermee om te gaan en welke momenten voor mij confronterend zijn.

  • Baby.wens

    Deels herkenbaar. Kraamvisite etc etc, heb ik echt geen moeite mee. Maar merk wel aan mezelf dat ik meer moeite krijg met positieve zwangerschapstesten, die niet van mij zijn 😅🤷🏼‍♀️😳.. En dat merk ik dan pas nádat ik die persoon gefeliciteerd heb etc. Wij deze maand 4 jaar bezig en zit nu in de wachtweken van onze 2e terugplaatsing.

    Het voelt allemaal soms echt hopeloos.. 🥲

  • M~

    Oeh ja, 4 jaar is ook erg lang! Ik voel me niet hopeloos overigens. God heeft daar bij mij wel mee te maken. Het vertrouwen is er, maar dat maakt niet dat er geen emoties zijn of dat ik het ontzettend hard vind.

    Sterkte, dank je voor het delen!

  • Lispeltuut

    En ik vind dat jouw gevoel er ook zeker mag zijn. Ik heb nooit verwacht van de mensen om mij heen dat ze stonden te juichen om mijn zwangerschap als ze zelf problemen hadden met zwanger worden. (Tot op het punt dat MIJN vreugde geen plek meer had maar ik alleen maar moest horen hoe moeilijk het voor haar was.)

    Blijdschap om mijn zwangerschap kon, en mocht, naast andermans verdriet staan.

    Geniet van je serie en je B&J😊

  • M~

    Lief! Zulke reacties helpen.

    Het kan indd ook andersom. Lastig om die balans te vinden!

  • Kees-je

    Erg herkenbaar.

    Ik probeer de laatste tijd wel wat liever voor mezelf te zijn. Wat egoïstischer misschien. Was m’n eigen grenzen over gegaan en dat heb ik gemerkt. Dat wil ik nooit meer. Kraamvisite? Als het niet goed voelt, doe ik het niet. Cadeautje opsturen en een andere keer langskomen kan ook.

    Hopelijk kan jij ook wat liever voor jezelf zijn. Het is écht loodzwaar. En het is logisch dat het soms beter gaat dan anders. Ik denk dat goede vrienden daar echt wel begrip voor hebben.

  • M~

    Thanks, je steun doet me onwijs goed om te lezen! Ja, ik zal denk ik ook beter naar m’n gevoel leren luisteren ipv wie ik wil zijn.

  • Lindaaaaaaaa

    Het is zwaar.. hier 3 jaar over gedaan....

  • M~

    Dank je voor je steun. Zo fijn om het even van iemand te horen :).

  • Xxl

    Het klinkt heel zwaar allemaal en begrijpelijk. Ik weet niet of je gelovig bent ( en dan bedoel ik niet religieus) maar mss is het wel een idee om het in Gods handen te leggen om ervoor te gaan bidden.

  • M~

    Dat doe ik en ik weet dat Hij erbij is :). Maar dit is hoe het pure gevoel kan zijn. In gesprekken winden we er allemaal doekjes om, maar de realiteit en gevoel is hard.

  • Lindaaaaaaaa

    Ben ook gelovig en legde het ook in Zijn handen, maar toch vond ik het reuze zwaar en oneerlijk !

  • billys

    Maar o wat is die echte overgave moeilijk en wat doen we er graag toch zelf wat aan. Sterkte lieve M, je bent nooit alleen en aan je lot overgelaten maar ik kan me goed voorstellen dat je je soms wel zo voelt. Wij begrijpen soms (vaak) helemaal niets van Gods bedoelingen, maar ook jij bent onderdeel van Zijn plan 😘 Ik hoop en bid met je mee!