Voor even niet de vrouw zonder kinderen

Weggestopt in een boxje. Ver weg. Weg van hier, weg van mijn hart. Voor de afgelopen maand was dat de beste optie. Hoofd onder water houden en niet boven komen.

Twee maanden geleden begonnen we aan een terugplaatsing. Ze ontdooiden een embryo. Per app kregen we te horen dat het goed was met onze emrbyo. Mooi, morgen dus de terugplaatsing. Toen we in het ziekenhuis kwamen was er een arts en een laborant. Ze moesten eerst nog wat vertellen. Het ontdooien was toch niet goed gegaan. Niet 1 of 2, maar 4 embryo’s hadden ontdooid moeten worden. Pas de vijfde bleef genoeg bewegen. ‘We kregen het er warm van’. Ja, ik ook natuurlijk. 

Ik liep rood aan. Mijn hemel, wat was dit? Zo onverwachts. Ik schrok enorm. Zouden er afwijkingen zijn? Het schoot direct door mijn hoofd en ik vroeg het ook aan hen, maar nee, dat was niet het geval. We gingen direct weer over tot de orde van de dag. Ik moest gaan liggen en de embryo werd geplaatst. Ik lag daar verkrampt. Ik weet niet meer wat ze vroegen, maar mijn tranen begonnen te stromen. Het loopt elke keer weer anders als je denkt en dat vind ik echt heel moeilijk om te verdragen. Elke keer weer die onzekerheid. Ik voelde me de koning te rijk met onze aantallen aan embryo’s en dan ineens zijn het er een stuk minder en denk je: wat zal er de volgende keer gebeuren met het ontdooien van de embryo’s? In dit tempo zijn we zo door de embryo’s heen.

Geplaatst. Ik kreeg een echofoto mee met een wit stipje. Dat was onze embryo die we de naam Shaniqua gaven. Zo gek mogelijk, zodat het niet al te echt voor ons werd. De foto stond op m’n kastje in de slaapkamer. We baden er samen voor en vroegen of het goed mocht komen.

De eerste week ging enorm traag voorbij. De tweede week werd alweer makkelijker. Dan ga je aftellen. Ik heb iets vroeger getest. Helaas, het was niet raak. Ik werd een half uur later ongesteld, dus het was wel duidelijk. De stress speelt dan in op mijn menstruatie en houdt de boel tegen.

Maandag belde ik naar het ziekenhuis en ik hoopte direct door te kunnen. Daar ging ik eigenlijk ook gewoon vanuit. Maar er was geen plek voor een terugplaatsing. Nog een maand wachten. Nog langer wachten voordat we wisten of de rest van onze embryo’s veilig ontdooid konden worden.

Toen ben ik met mijn hoofd onder water gegaan. Ik kon het even niet meer handelen. Deed de knop naar kinderen en het verlangen van de kinderwens uit. Even niet meer die jaloerse blikken naar zwangere vrouwen, even gewoon alles uit. Geen tranen meer om kinderen die er niet zijn. Geen gesprekken erover. Klinkt gek, maar dat is voor mij ook een manier om het vol te houden. Even de boel uitzetten. Ik ben nog méér dan die vrouw zonder kinderen. Ik vind mijn werk leuk en erg belangrijk en kon me daar vol in storten.

Ik heb ook niet geschreven de afgelopen maand, kon me even onttrekken aan het hele verhaal. Inmiddels ben ik weer ongesteld en moet ik wachten tot ik ovuleer. Het boxje gaat weer open en de gevoelens en emoties komen naar buiten zoals je leest. Ik ga er weer vol voor en hoop dat deze poging zal leiden tot een prachtige kleine van ons beiden.