Het ideale plaatje opnieuw bijstellen

Twee jaar geleden stonden we voor ons huis. Aan de voorkant drie verdiepingen opgestapeld, weinig groen in de omgeving en verder …tja. We gingen naar binnen. Enkel donkere vloeren, muren en crèmekleurige kozijnen. Ik was niet direct enthousiast. Toen we bovenkwamen zag ik de enige wens die ik had werkelijkheid worden in dit huis. Vier slaapkamers..yeah!

We kwamen uit een flatje met één slaapkamer. Tijdens de Coronaperiode werkten we thuis en we hadden enkel de eettafel tot onze beschikking. Dat is lastig met twee bellende beroepen 😉. Maar uiteraard was er nog een achterliggend plan. We willen kinderen. Heerlijk om ze dan ook in een eigen kamertje te kunnen leggen. Toegegeven ..ik wil er drie en mijn man twee (‘Net nieuwe auto gekocht: Wij voorin en drie kleintjes op de achterbank…fronsende wenkbrauwen ‘uh,twee’). Compromis was dat er vier slaapkamers in het huis aanwezig waren zodat de mogelijkheid er uiteindelijk zou kunnen zijn om drie slaapkamers voor drie kinderen te kunnen hebben. (Je ziet hoeveel mitsen en maren zijn ingebouwd, maar ik was in ieder geval op weg, haha)

We trouwden en hoopten daarna aan kinderen te kunnen beginnen. Het duurde een aantal maanden, maar er kwam geen positieve zwangerschapstest. Je kijkt elke keer opnieuw wat je ideale plaatje zou zijn. ‘Als we nu trouwen dan kan ik volgende maand zwanger zijn en dan ben ik dan en dan uitgerekend en dan…’ . ‘Als ik nu de opleiding volg, maar ik raak halverwege zwanger dan…’ Ik denk constant in scenario’s, maar tot nu toe komen ze nog niet uit.

We hebben in april een goede punctie gehad, met veel embryo’s. Daardoor zie ik het traject een stuk zonniger in en hoopte ik dat het misschien met één cyclus klaar zou zijn. Daarnaast dartelden er in m'n hoofd in één keer weer een aantal kinderen rond en was de hoop op één ineens weer de hoop op meerdere kinderen. 

Vorige week ben ik echter begonnen met het slikken van Progynova. Een hoge dosering hormonen die ik ongeveer een half jaar moet slikken. Mijn man en ik merkten al snel verschil. Ik vloog uit de bocht in mijn reacties op het werk en zelfs in gesprekken met vrienden. Frustraties om een appje van iemand en downgevoelens. Het ging zo snel en diep dat ik woensdag opbelde naar het ziekenhuis. ‘Dit gaat niet zo.’ Daar vertelden ze me dat het inderdaad voorkomt dat er vrouwen zijn die er echt niet tegen kunnen. Ik blijkbaar ook niet.

‘Er is nog een andere optie. Je kunt in je onregelmatige cyclus gaan testen op ovulatie en dan op die manier terugplaatsen’. ‘Het duurt dan wel langer’. Later belden ze nog terug met een andere optie. Ik zou de pil kunnen slikken of pleisters met hormonen kunnen gebruiken. Dan zou ik in ieder geval snel naar een terugplaatsing kunnen. Toch voor mij alle twee geen optie. ‘Liever goed dan zo eraan toe zijn dan duurt het maar langer’. Dat geldt voor mij ook echt. Ik heb gelukkig de optie om te kiezen voor mijn onregelmatige cyclus, want ik heb die cyclus.

Dat het langer duurt, tja..dat doet het al twee jaar. Het liefst was ik heel snel zwanger geworden nadat we getrouwd waren. Dan liep er hier nu al een kleintje rond. Ik voel soms de haast, omdat ik al in de dertig ben. Stel dat we nog een kindje willen en …ja, in mijn scenario nog twee. Dan ga je rekenen hoe oud je dan bent en hoe lang de zwangerschap duurt etc. Maar het heeft zo weinig zin. Het kan snel gaan of niet. Het kan volgende maand raak zijn, of niet. Dat kan met hormonen of zonder. Uiteindelijk kan een ziekenhuis dat ook niet helemaal inschatten. Elk lijf reageert weer anders.

Ik heb mezelf er bij neergelegd. Ik reken niet meer, maar hoop dat het voorspoedig zal verlopen.