`Ik heb twee kinderen, en jij? ...Ik niet`
Na Corona had ik zin om weer mensen te ontmoeten. Klaar d'ermee! Ik ben nog relatief nieuw in mijn stad dus ik kan wel wat gezellige contacten gebruiken. Een avond met 11 vrouwen tussen de 29 en 40. We doen samen bijbelstudie (ja, ik ben dus christen ;). We beginnen na wat gekletst te hebben met een voorstelrondje. 'Ik ben... ik heb twee kinderen en ik ben lerares op een basisschool.' De volgende is aan de beurt. 'Ik ben ... Ik heb 2 kinderen Joël en Hannah en ik werk als relatietherapeut.' De derde...'drie kinderen...'. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik ben als negende aan de beurt. Iedereen heeft tot nu toe kinderen...
Een aantal maanden later kom ik aan in de kerk. Ik ben vandaag alleen. Mijn man had geen zin en dat is prima. Ik ga zitten en kijk eens goed om me heen. Oh nee, doopdienst! Een dienst waar allerlei kleine kinderen worden gedoopt. Vaak nog baby's. Vanwege Corona moeten ze de stortvloed aan kids wegwerken en worden er elke dienst wel 4 of 5 kleintjes gedoopt. Hele gezinnen worden op het podium in hun allerleukste kleding geëtaleerd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Eigenlijk is dat natuurlijk ook zo, maar voor mij even niet. Sterker nog..ik heb morgen mijn punctie en ik weet nu dus nog niet wat de uitkomst zal zijn. Tranen rollen over mijn wangen.
Een aantal weken later zit ik bij een vriendin thuis. Zij wilde graag een derde kindje. 'We gaan het timen. We appen en dan doen we het en dan hebben we tegelijkertijd een baby'. Dat was ons snode plannetje anderhalf jaar terug. Zij is inmiddels in verwachting. Ik niet. Ze is al vergevorderd en heeft zelfs een speciale stoel om goed in te kunnen zitten. De kamer staat vol. Een box, rompertjes liggen klaar, fototoestel staat er.. Tja. Een stralende vrouw zit naast me. Werkelijk waar, prachtig..maar zo confronterend.
Het zijn van die momenten waarop het bonkende hart de boventoon voert. In de christelijke wereld is het op mijn leeftijd en als getrouwde vrouw normaal om kinderen te hebben. Dat levert voor singles en vrouwen als ik die nog geen kinderen kunnen krijgen ongemakkelijke situaties op. Het is de norm. Net als het werk de norm is. Als je er ongewild vanaf wijkt, is dat slikken.
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om open te zijn. Ik was als tiende aan de beurt om me voor te stellen. 'Ik ben M. en ik heb geen kinderen, maar ik zou ze wel graag willen hebben'. Ik zei het met tranen in mijn ogen. Gek om zo open te zijn tegen vreemden. Maar mijn visie is dat als er ruimte is voor andermans kinderen er ook ruimte mag zijn voor mijn kinderwens. Op die manier kan ik vrouwen met kinderen of zwangere vrouwen blijven ontmoeten. Tuurlijk hoor ik met liefde de verhalen aan over groeiende, spelende kinderen. Maar ik wil het ook kunnen zeggen als het niet gaat. Tegen mijn vriendin zei ik uiteindelijk dat ik het haar van harte gun, maar dat ik het die dag 'Dat huis dat volop in verwachting is' niet aankon. 'Het snijdt me dwars door de ziel'. Ik heb snel m'n thee opgedronken en ben weggegaan.
Morgen ga ik bij haar op kraamvisite..opnieuw met bonkend hart.
reacties (52)