De schaamte voorbij

Onze eerste afspraak bij de huisarts. De uitkomst van een bloedtest werd besproken en die was niet goed. ‘We kunnen nu meteen een onderzoekje doen’. ‘Uhm…nu meteen?’..shit..ik was hier niet op voorbereid. Normaal zorg je dat alles er netjes en verzorgd uitziet, maar de bosmaaier moest nog door het oerwoud. Ik werd een beetje rood en begon ongemakkelijk te schuiven op m’n stoel. ‘Kom op, ik ben het wel gewend hoor’. Ja, dat snap ik dacht ik. Maar ik niet. Voor mij is het niet normaal. Nou ja, toch dan maar wel.


 


Toen we de eerste keer in het ziekenhuis kwamen, was het niet anders. We hadden de intake. We kregen zeer veel nformatie in één keer. Vervolgens ging ze meteen over op het onderzoek. Wij dachten een eerste keer voorzichtig was inhoud te bespreken, maar nee…Bam: een ICSI-traject en Bam: nu maar meteen een onderzoek.


 


 


Ik lag in de beugels. Op zich niet moeilijk om in te klauteren, maar toch redelijk bizarre houding. Mijn man mocht zich achter een gordijntje uitkleden. Broek op de enkels en al waggelend als een pinquin kwam hij aangelopen. ‘Ja, hoor..voel maar’. Een lachwekkende situatie.  


 


 


Sowieso wordt het nu allemaal veel opener en bloter (letterlijk en figuurlijk) besproken. Onze omgeving weet dat we niet via de natuurlijke manier kinderen kunnen krijgen. Onze werkgevers, familie, vrienden, vage kennissen. Eigenlijk weet iedereen het. Wat een stap is dat al. Als je als stel op de natuurlijke manier kids wil krijgen, zeg je echt niet tegen je werkgever: 'Joh, morgenochtend ben ik wat later. Eerst even...'. Zou wat zijn. Maar nu vertel je wel dat je naar het ziekenhuis moet. Daarnaast weten mensen ineens dat ik een onregelmatige cyclus heb. Afgezien van mijn man en mijn moeder had ik het daar nooit met iemand over gehad. Mensen vragen ook vaak onverwachts naar details. 'Hai hoe gaat het met je?..en met je traject?' 'Ik ben ovulatietesten aan het doen'. 'Hoe werkt het dan?' Ik leg uit dat het aan de hand van je urine gaat. Ongemakkelijk voelt het wel tegen een behoorlijk vage kennis. Aan de ene kant blij met hun interesse. Het is toch fijn als mensen niet zomaar over het traject heenstappen, maar willen weten hoe het gaat. Dan snappen ze ook beter waar ik doorheen ga. Aan de andere kant is het raar. Urine, cyclus, eicellen, zaadcellen etc. Niet mijn dagelijkse conversatie tot voor kort. Uiteraard mag ik weigeren om te antwoorden.


 


 


Ook nu de terugplaatsingen eraan beginnen te komen, weten mensen daarvan. Als je zwanger probeert te worden samen, vertel je het niet als testen negatief zijn. Optie is uiteraard om het allemaal niet te delen, maar het vraagt mentaal veel van me. Niet delen betekent niet erover praten en lijkt dan ook geen optie te zijn. Maar je mag wel weten dat ik er zoekende in ben.


 


 


Uiteindelijk was ik voor de zoveelste echo in het ziekenhuis, toewerkend naar de punctie. Ik had alle eicellen gezien en de afmetingen gehoord van de verpleegkundige. Verder geen toelichting. Toen ik inmiddels behendig uit de beugels en stoel kwam (als half olympisch turner, nog net geen pose naar het publiek) wilde ik meer weten. ‘Hoe gaat het nu verder?’ ‘Hoe groot moeten ze zijn?’  ‘Hoeveel zullen eruit worden gehaald?’ Ze keek me aan en zei: ‘Kleed je anders eerst even aan dan kunnen we daarna verder praten’. Ik keek naar beneden. Ik stond daar nog in m’n nakie. De schaamte voorbij? Check.


 

25341 x gelezen, 9

In Overig

reacties (18)


  • Moniquedr21

    Oooh wat is dit herkenbaar ook wij zitten in een icsi traject en krijgen volgende maand, na 4 maanden wachten eindelijk de afspraak om met de medicatie te gaan starten. Maar ook wij hebben die vooronderzoeken gehad en ook ik heb een keer gehad dat ik dacht shit ik had niet verwacht dat we nu een inwendige echo gingen krijgen en ik heb me vanochtend niet geschoren, maar ach die mensen zijn zoveel gewend. Wat schrijf je leuk, hoop dat je blijft schrijven, ben heel benieuwd naar je verdere traject

  • Vraagtekens

    Wat schrijf je fantastisch. Je zou het moeten insturen naar tijdschriften ofzo. Een column zou niet misstaan. Sowieso goed bij dit onderwerp.

    Heel erg veel succes met jullie traject! Hopelijk is het snel raak🍀

  • Essmee

    Wil even zeggen dat je heerlijk schrijft. Ik geniet er bijna van, ondanks dat wij volgende week de intake in het ziekenhuis hebben staan en dan misschien ook wel in een traject terecht komen. Zoals jij het verwoord kan ik er een beetje om lachen en lijkt het net iets minder zwaar. (Ik zeg natuurlijk niet dat het niet zwaar, lastig, intens of verdrietig is!). Please keep us posted!

  • M~

    Ah, tof dat je het zo ervaart. Een beetje een hart onder de riem en af en toe wat relativeren is ook goed 😊

  • Essmee

    Zeker! Bedankt daarvoor ☺️ Waar sta je op dit moment in de medische mallemolen?

  • Maria7

    Oeps ja de schaamte voorbij! Ik heb een tijdje in het ZH gelopen voor een poliep in mijn baarmoeder. De mannelijke gynaecoloog nam uitgebreid de tijd om met een koplamp op mijn door een eendenbek gespreide onderkant gedetailleerd te omschrijven aan de eveneens mannelijke arts in opleiding hoe het allemaal in elkaar stak daar beneden. En ja het is hun werk maar om zo tentoon gesteld te worden waar je normaal altijd je best voor doet om het te bedekken… toch een ding.

    Voor mij een eenmalig iets maar voor jou een situatie die vaker klinisch zal aanvoelen misschien.. hopelijk ben je er snel vanaf en wordt het gekunstelde aspect beloond met het wonder van nieuw leven

  • Shrimp

    Oh das ook een lekkere awkward situatie waar je goed moet bedenken ; tzijn professionals 🙄🙄 nog ff….

  • Pinkl@dy

    Haha.. sorry moest wel even lachen. Ik ben nogal visueel ingesteld. Je schrijft heerlijk. De reden voor je blog is natuurlijk niet grappig. Hopelijk kunnen we snel smakelijk mee lachen met zwangerschaps en baby perikelen 😉

  • M~

    Klein beetje grappig was het wel bedoeld hoor. Het hoeft niet altijd ‘zwaar’ te zijn 😁

  • Pinkl@dy

    Haha nee gelukkig is er nog ruimte voor sarcasme, zelfspot of een lach 😅

  • Soof16

    Haha hier was het ook toen ik voor de eerste trimester echo ging. ‘Ja ik kan de blaas niet zo goed zien, dus wil ook graag even inwendige echo maken om beter beeld te krijgen’. Tot zover waren alle echo’s gewoon via m’n buik, dus totaal niet voorbereid. Was even ongemakkelijk, maar kon er maar beter aan wennen dacht ik. Richting en na bevalling ook minder moeite mee. Nu toch weer wat ‘preutser’/ ongemakkelijker.

    Dat gordijntje om je om te kleden (wat iemand hieronder al zegt) heb ik ook nooit begrepen trouwens. Doet mijn huisarts ook niet aan trouwens 😅

  • M~

    Haha, heerlijk 😁

  • Yune

    Ohja, zo ben ik uiteindelijk ook geworden ook, zonder schaamte laten kijken ;) op een gegeven moment wordt je er makkelijker in. Uiteindelijk zijn we toch min of meer t zelfde

  • Jvb

    Zo gaat het overal weer anders he. Mijn man heeft nooit met zijn broek op zijn enkels gestaan, er is bij hem alleen een semenalayse gedaan. Ik mocht kiezen of ik in de beugels wilde of mijn voeten op het bed wilde zetten. En ook of ik dat onderzoek direct wilde of bij een volgende afspraak. Wel heel herkenbaar dat je denkt: shit, hier had ik me graag even op voorbereid met een scheermesje, en dat je daar ook nog soort van je excuses voor aanbiedt 😅

    Een deel van jouw verhaal was voor ons reden om niet met onze omgeving te delen dat we in een traject zaten. Dat hebben we bewust dus ook niet gedaan. Bij ons heeft alleen onze zeer naaste familie het te horen gekregen bij de aankondiging van de eerste zwangerschap.

  • M~

    Ah, wat mooi! Het gaat inderdaad overal anders. Wij kregen die keuze trouwens ook van onderzoek of niet direct. Maar we hadden al vier maanden gewacht om überhaupt een afspraak te hebben in het ziekenhuis. Daarmee wint de snelheid het dan van mijn comfortabele gevoel. Wel iets voor mezelf ook om op te letten.

    Ik snap je keuze heel goed. Op de een of andere manier lukt mij dat niet zo goed. Aan mij merken mensen snel dat er iets is en ik moet ventileren om het behapbaar te maken. Maar ergens wel mooi dat je het voor jezelf kunt houden met je man.

  • Jvb

    Ik heb wel heel veel met mijn man gepraat hoor, we hebben eindeloze praatwandelingen gemaakt. Je moet het inderdaad wel kwijt. Ik merk ook wel dat wij in de minderheid zijn door het niet te delen.

    Maar ik wist zelf amper wat ik er van vond, ik had geen behoefte aan het uitleggen aan anderen of meningen (al dan niet verpakt in goed bedoelde adviezen) van anderen. We wilden met name onze ouders niet belasten met zorgen, die zouden slapeloze nachten hebben. We wisten ook niet wat er nog op ons af kwam en of we dan wel wilden blijven delen. Maar eenmaal gedeeld maak je het niet ongedaan. En dan kun je wel zeggen dat je het er niet over wil hebben, maar het hangt toch in de lucht dan. Je ontkomt er niet meer aan. Mensen willen je steunen, zijn benieuwd, maar komen er dus ook op momenten mee dat jij het net even lekker los wilde laten. Of blikken op je buik, letten op je glas drinken... Het niet delen maakte het behapbaarder, een onderdeel van het leven ipv overheersend. Ik kon op een verjaardag zitten en even niet die ivf vrouw zijn zeg maar. Tot slot speelde voor ons nog mee dat de omgeving dan al voor onze kinderen zelf zouden weten dat ze 'ivf-kinderen' waren. Dat wilden we aan henzelf overlaten. Nou ja, heel verhaal. Weegt niets op tegen de behoefte aan praten met anderen en steun van anderen. Als je daar behoefte aan hebt, dan juist doen natuurlijk. Alles om zo'n traject zo goed mogelijk vol te houden.