ICSI; het is geen eitje

pfff...zuchtend zit ik op de bank. Dit is de derde dag Progynova en ik merk dat de tranen achter m'n ogen prikken. Heel de tijd een 'tegen-een-huilbui-aan-gevoel'. Ik trok het vanmorgen slecht op mijn werk en ging daarom maar naar huis.

Vorig jaar juli hoorden we dat het niet in orde was. Een eerste testje bij de huisarts en daarvoor had ik al contact gehad met een verloskundigenpraktijk. Ik kwam daar voor tips om te kijken of we het 'beter' konden doen. Dat was niet het geval. Volgens haar was ik een pro. Van alles op de hoogte en gezond gewicht e.d. 'Uit het eerste testje bij de huisarts komt 9 van de 10 keer niets', zei ze. Helaas was dat geen goede uitslag. Nog een keer een test. Ook die was niet goed. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar hadden we een afspraak en dachten we keurig geïnformeerd te worden, maar nee... direct met de benen wijd en mijn man met zijn broek op zijn enkels. Stonden we daar samen in zo'n klein donker kamertje in het ziekenhuis. Knipogend en gniffelend naar elkaar. 

De dokter wond er geen doekjes om. 'Anders komt het de volgende keer rauw op jullie dak, het gaat een ICSI-traject worden'. Binnen een half uur stonden we buiten, voorzien van informatie en met de wetenschap dat het direct een traject ging worden. Eerlijk gezegd hoefden we alleen nog maar de startdatum uit te zoeken. Een kater, dat gevoel. Alsof je verdoofd bent. Je krijgt net even te horen, in een half uur tijd, dat het op de gewone manier echt niet gaat lukken, dat je een traject gaat starten, dat je hormonen moet gaan slikken enz. Een te grote hoeveelheid aan niet behapbare informatie. Die kater hield dus nog wel een poosje aan. Ondertussen had ik het gevoel dat ik de boel moest gaan plannen. Juist meer m'n best doen om het onder controle te krijgen. Wat was de juiste startdatum? Ik maakte me ook druk over werk en een opleiding die ik deed. Hoe combineer je dat dan? Ik las veel fora, maar werd er ook niet blij van. Evenmin van de verhalen om mij heen van andere vrouwen. Sommige deden er 4 jaar over en hadden een enorm moeizaam traject. Ik kwam steeds meer tot de conclusie dat wij het onze maar moesten gaan uitvogelen. Zelf zien waar het heen ging. (Stiekem wilde ik ook helemaal niet tot de groep behoren op de fora. Ik wilde erbuiten blijven en hoopte het hiermee ook verre van me te houden. Alsof ik een kort, probleemloos traject kon afdwingen)

Na goede raad om in de lente te starten (want dan langer licht en vanzelf meer energie), begonnen we in maart. Wachten op menstruatie en dan ervoor gaan. Spuiten, hormonen spuiten. Ook zoiets. Ik heb nooit iets met mijn lichaam gehad, dus dat was best even bikkelen. De eerste spuiten gaan prima, maar vervolgens begint de buik op te zetten en beurs te worden. Het spuiten doet steeds meer pijn. Kermend de volgende spuit erin zetten. 

Mijn oogst aan eitjes was heel erg mooi. Bevruchtingen gingen voorspoedig en vervolgens een grote hoeveelheid (11) embyro's in de vriezer. Voorspoedig dus. Wat klaag ik? Ik vind het lastig om te combineren met het dagelijkse leven. Ik voel mentaal een druk er vanuit gaan. Hoe houd je alle ballen in de lucht? Ik ben iemand die graag werkt en ook overal haar schouders onder wil zetten. Dat lukt nu niet zo goed. Minder zin, minder energie. 

Hoe praat je hier ook over met mensen en wie begrijpt mijn ware gevoel hierover? Het is toch pijnlijk dat het via zo'n traject moet. Ik was echt veel liever natuurlijk zwanger geworden. 'Toch mooi dat dit bestaat?' Ik vind het een gemakkelijke reactie op het vertellen over dit traject. Ook al ben ik er zéker blij mee, toch had ik het liever anders gezien. We geven als mens zijnde snel een reactie, omdat we niet weten hoe we er mee om moeten gaan. Laat het zijn, sla de ander zijn emotie niet dood. Laat de persoon zelf vertellen hoe die het ervaart. Iedereen ervaart het immers ook anders. Ook de vraag hoe lang ik bezig ben, komt vaker voorbij. 'Oh, 3 maanden'. Ja, maar wel 2 jaar daarvoor ook al geprobeerd om zwanger te worden. Het zijn nogal wat stappen die stellen moeten doorgaan voordat het zo ver is. Daarnaast merk ik ook dat wij als man en vrouw er anders instaan. Ik beleef het veel emotioneler allemaal. Dat maakt het begrijpen van elkaar en de communicatie met elkaar soms weleens lastig. 

De medicatie zorgt ervoor dat ik feller ben, nog sneller m'n emoties laat zien en ik ervaar daardoor controleverlies. Je begint aan een nieuwe set hormonen en weet totaal niet hoe je je erbij gaat voelen. Daarnaast is het nu natuurlijk afwachten hoe het gaat met de terugplaatsingen. 

Veel onzekerheden die me uit balans brengen. Uiteindelijk doe je het natuurlijk voor het goede doel. Dat is geen dooddoener, dat weet ik ook oprecht. Maar af en toe mag je wel laten zien dat het geen eitje is ;)