Toch een derde?

Tot een week geleden wist ik het zeker.. Aan mijn lijf geen polonaise meer, ik zou geen derde krijgen.
Daar was geen spelt tussen te krijgen, dat besluit stond vast, mijn gevoel was duidelijk. Ik had alle babyspulletjes het huis gedaan en genoot van mijn twee dochtertjes. Ze zijn 1 jr en 2,5 jr. Het babyhoofdstuk was afgelopen en ik zag enorm uit naar de dreumes, peuter, kleuterfase. Als ik zwangere vrouwen zag dacht ik ook altijd: leuk voor hen, maar mij niet gezien. Zelfs mijn libido was bijzonder laag, lichamelijk en geestelijk was ik echt klaar met het kinderen krijgen.. That was clear.
Ik heb er zelfs eens een blog over geschreven, zo zelfverzekerd was ik

Tot afgelopen weekeind alles veranderde. We waren bij een huwelijksconferentie geweest, zonder kinderen, om echt in elkaar als partner te investeren. We hebben elkaar echt weer gevonden, en zijn opgebouwd thuis gekomen. Deze laatste dag had alleen een andere wending dan ik kon bedenken. We hebben het namelijk gehad over een derde kindje, over hoe we beiden dit weekeind toch het gevoel kregen dat God anders beslisten. Wij zijn erg analytisch, berekenend,, maar God gaf aan dat zijn plannen groter waren dan de voors- en tegens die wij konden bedenken. Zodoende ging het toch een beetje kriebelen, als God een derde voor ons in petto heeft, wie zijn wij dan om daar nee tegen te zeggen? We hebben gebrainstormd over namen, over de aanpassingen in het huis etc..

We zien er stiekem wel naar uit. Wel nog een beetje met wat huivering, want als mijn man mocht kiezen zou hij pas over twee jaar een kleine willen, en ik had het hoofstuk dus al lang afgeloten. We blijven in gesprek, ik neem contact op met de vk om te kijken op welk termijn ze plaats hebben om mijn spiraaltje te verwijderen,, en we gaan zien wat de toekomst brengen zal. 

Misschien was het een bevlieging, misschien was de profetie nog niet voor nu maar voor later in de toekomst bedoeld, misschien hebben we het verkeerd geintepreteerd, misschien voelen we ons er straks toch niet klaar voor, krijgen we koud water vrees, who knows. Of vonden we het zonder kinderen zo relaxt dat we even vergaten hoe heftig het thuis vaak is met twee van die ukkie. Ik vind het vooral spannend dat mijn gedachten zo van links naar rechts kunnen vliegen, dat gevoelens zo recht tegen over elkaar kunnen staan in een dag en ik mezelf niet meer lijk te vertrouwen als het om mijn gevoelens gaat. En mijn libido? Och heden,, mijn arme man...