Lieve papa - zo oneerlijk

Lieve meiden,

sorry, dit keer geen blogje over onze dames. Daar gaat het -gelukkig- prima mee. Toch wil ik even mijn hart luchten wat betreft familie, en wel specifiek mijn vader.

Wie mij al langer volgt, weet dat we de nodige ellende hebben doorgemaakt. Gelukkig werd de diagnose Alzheimer niet bevestigd, maar daarvoor viel wél de term "vasculaire dementie". Dementie als gevolg van een slechte doorbloeding, simpel uitgelegd. Dat ligt in ons geval ook voor de hand; mijn vader is al dik 30 jaar hart- en vaatpatiënt. En als je eenmaal in díé mallemolen bent beland, krijg je er een hoop andere ellende gratis en voor niks bij. Ik noem mijn pappie intussen al liefkozend mijn "bionisch mannetje"... Een verdere opsomming van alle "reserve-onderdelen" die hij inmiddels heeft, zal ik jullie besparen.

Helaas was het vorige week weer prijs; hij heeft -weer eens- een hartcatheterisatie gehad. En zoiets doen de heren (en dames) in het wit natuurlijk niet zonder gegronde reden. De uitslag was dan ook niet om blij van te worden; er zit weer een flinke verstopping en vernauwing in zijn kransslagader.

Gisteren heeft hij op het ziekenhuis te horen gekregen wat ze voor hem in petto hebben. En helaas ook het nieuws dat ze dit keer géén verbetering in zijn situatie verwachten. Óók niet ná de ingreep. Het is dus eerder erger te voorkomen dan om hem te genezen dat ze hem willen opereren. Genezing zit er simpelweg niet meer in. Doordat hij al diverse vaatingrepen gehad heeft, hebben ze geen bloedvaten meer over voor een bypass, en verder is er al teveel hartweefsel afgestorven om het hart nog adequaat te laten functioneren.

Hij heeft dit keer voor het eerst een vrijwaringsverklaring moeten ondertekenen. Ze houden er rekening mee dat hij óf slechter uit de OK komt als dat hij erin ging, óf erger. Maar goed, ze willen het proberen. Okee, dat iemand van 71 niet meer de fitste is, is niet zo gek. Maar ze hebben het tóch wel even over mijn papa!

Ergens voelt het dubbel; doordat ze al eens eerder fouten hebben gemaakt , en het al diverse keren kantje boord is geweest, vertrouw ik ze niet meer zo. Wie zegt me dat ze papa niet eigenlijk als een soort proefkonijn gebruiken?"

Over het algemeen hou ik me goed. Moet ook wel; ik wil de kids niet laten zien dat mama af en toe moet huilen. Ook ben ik intussen niet meer anders gewend, het is immers al zo sinds ik me kan herinneren. Maar het baart me alsnog zorgen. Ik wil niets over ons "afroepen", maar stiekem bereid ik mezelf al vóór op het moment...

Een goede vriend zei me ooit: Verwacht het ergste, en hoop op het beste. Dan ben je voorbereid. Die raad neem ik me nu, in deze tijd, nog meer dan ooit tevoren, ter harte...

De precieze datum weet ik nog niet, maar zeer binnenkort is het zover. Duimen jullie dan voor ons? Ik hoop dat Papa ze dan een poepie kan laten ruiken, en hij alsnog enigszins "fit" uit die OK komt...