CB met de meisjes

Gisteren hebben beide meiden hun "APK" weer gehad. Gelukkig konden we ze dit keer mooi samen plannen.

Onze jongste ging als eerste; wéér was de eigenlijke arts ziek, en hadden we een vervangster. Maar goed, alles was OK, helmpje is ook nog even besproken maar niks bijzonders. Bijna 8 kilo en pakweg 65 cm, dat is ook mooi. Omrollen kán ze wel (sinds vorige week maandag -13 februari), maar doet ze gewoon nog niet zo vaak. Ik heb haar wél vaker op haar buik in bed gevonden, en één keer in de box. Maar het liefst rolt ze als ze mijn vinger vast kan pakken, en dus een beetje hulp krijgt. Gelukkig vindt ze op haar buik liggen nu niet meer zo vervelend. (Oh, en als je je nou afvraagt waarom ik de datum erbij schrijf: zo kan ik later de boel wat makkelijker opzoeken, als bijv. de fysio weer eens vragen heeft zoals bij Mirte) We waren erg snel klaar.

Grote zus was als laatste aan de beurt bij de verpleegkundige, en nam wat meer tijd in beslag; toch goed een kwartier of drie. De ogentest bij 3 jaar was niet relevant, omdat ze toch al bij de oogarts komt, maar daarvoor hebben we wel uitgebreid haar gedrag en ontwikkeling besproken. Zo moest ze een soort treintje nabouwen van blokjes, en dat lukte haar niet. Ja, een rijtje maken kan ze wel, maar dan één blokje er bovenop zetten (bij wijze van locomotief), dát gaat niet. En dan is ze het heel snel moe. Nee mama, ik bouw véél liever een toren! De boef...;-)

Daarna moest ze een "lange regendruppel" maken; met een pen een rechte lijn trekken. Ook dat was niet interessant genoeg; veel liever maakt ze "spaghetti", oftewel heel veel lussen en kringetjes... Het is duidelijk dat ze niet het geduld heeft om een opdracht geconcentreerd uit te voeren. Ook "vloog" ze de rest van het gesprek door de kamer, wilde bij de consulente op schoot, en zal aan allerlei "persoonlijke" spullen waar ze niet aan hoort te komen. Ze is nog nét niet in de handtas van Marjo (zo heet ze) gaan graaien!

We hebben het nog eens over de zaken gehad die al op de PSZ aan bod zijn gekomen, en ook het bezoek van de dame van het CJG besproken. Marjo heeft haar "angst" geuit dat deze dame over een week of twee bij wijze van check-up nog eens belt, en dan als het ware het dossier gesloten wordt. Dat zou jammer zijn, want een beetje steun in de rug kan ik best goed gebruiken. Niet dat het anders mis dreigt te gaan, maar ik merk dat Mirte "händelen" én tegelijk Lotte verzorgen en een huishouden runnen (midden in het verbouwingspuin) toch erg veel energie vreet. Ook de zorgen om Papa kosten me veel energie.

Ze zou eens contact opnemen met het CJG, en dan naar mij terugkoppelen hoe nu verder. Zodat ik er niet alleen voor sta. Ik moet zeggen dat ik dat wel fijn vindt. Ze is van begin af aan al "open" geweest voor hoe ík me voel, en hoe het met me gaat, en ook niet bang om daar feedback over te geven. Het wordt tijd dat ik wat meer voor mezelf ga zorgen vond ze...Wel fijn zo. Ik ben best streng voor Mirte, vind ik zelf, maar het blijft een dilemma: ik vraag me steeds af of ik niet té streng ben. Helaas wijst Mirte's temperament op het tegendeel...

Zo heb ik me op de terugweg eerlijk gezegd wel "plaatsvervangend" geschaamd: Mirte had er behoorlijk de pest in. Ze hangt de laatste tijd weer vól in haar peuterpubers... Eerst wilde ze lopen, toen weer niet, toen toen weer wel. Vervolgens wilde ze per sé gedragen worden. Kán dus niet met een kinderwagen, en sowieso wordt ze me te zwaar; mijn rug kan het niet meer aan. En bovendien hebben we speciaal voor haar een staplankje gekocht; wat ze tot nog toe nog steeds leuk vindt. Maar dit keer dus niet. Ze bleef beledigd, en hield zich aan het zeuren, en bleef acuut -schreeuwend- staan, om vervolgens doodleuk midden op de stoep te gaan liggen. Nu heb ik daar weinig boodschap aan, en loop ik dan gewoon een stukje door, in de hoop dat ze achter me aan komt. Dat werkt bij Mirte dus NOOIT! Nee, ze blijft schreeuwen, wil dat je weggaat, maar tegelijkertijd ook niet... Dat eeuwige "wel en weer niet, maar dan weer wel" werkt me behoorlijk op mijn zenuwen. (Doet ze dus ook thuis met eten, drinken, spelen, noem maar op, waarna ze gewoon de hoek in gaat...)

Ik voelde me echt flink "bekeken": er gingen écht de nodige gordijnen opzij:, we wonen in een buurt met veel oudere mensen... Tegen de tijd dat we thuis waren had ik het dan ook helemaal gehad. Patrick was intussen thuis, maar moest ons witgoed uit de bijkeuken verhuizen naar de garage, dus kon me niet helpen. Van pure ellende heb ik haar maar -nog steeds schreeuwend en tierend- op haar kamer "geparkeerd" met de mededeling dat als ze weer rustig was ik eens eventjes dringend met haar moest praten. Uiteindelijk is ze na een half uur schreeuwen nog een uurtje beneden geweest, en toen was het bedtijd... Maar ik heb manlief haar verder laten verzorgen, ik was het even helemaal beu. Sowieso was het tijd om dat tweede mondje te voeden...

Vanochtend was het weer prijs: Papa's auto was goed en wel om de hoek verdwenen of ze wilde per sé naar Papa zwaaien... Toen ik haar netjes duidelijk maakte dat Papa al naar zijn werk was, en 's avonds pas weer terugkwam, ontplofte ze compleet. Ze heeft dik een uur lopen schreeuwen dat ze naar Papa wilde zwaaien. Het alternatief (Naar de aannemer zwaaien toen hij er aankwam met zijn busje) was niet naar haar zin; ze werd nóg bozer. Uiteindelijk heb ik bij wijze van compensatie Pat maar gebeld, en heeft ze even met hem aan de telefoon kunnen praten. Ook heeft hij 's avonds om het "goed te maken" uitgebreid met haar gespeeld.

Morgen gaat Wil (onze aannemer) de vloer in de bijkeuken eruit breken; ik houd mijn hart vast. Vandaag hebben de kids zich goed gehouden ondanks het lawaai (hij heeft een muur eruit gesloopt), maar of zo óók zo makkelijk zijn als er iemand met een betonboor aan de gang gaat? We zullen zien...

En verder houden we tot nog toe vrolijk vol...ik ben blij als ze allebei 's avonds in bed liggen! PFFFFFF!