Allerlaatste loodjes?!

Vandaag in afwezigheid van mijn vaste gyn (hij had vaderschapsverlof) bij de verloskundige geweest. Man, wat was ik opeens opgelaten! Ik heb zelfs even een traantje moeten wegpinken, puur van de stress. Ofschoon ik de indruk had dat deze dame zichzelf heel graag hoorde praten ipv écht naar mij te luisteren, heb ik een paar dingen die me nog dwarszaten over de vorige bevalling kunnen "loslaten". En ze zéí dat ze er ook wat mee gingen doen, omdat het gewoon niet fijn was, en remmend kan werken op een goed verloop van de bevalling.

Verder is veel aan me voorbij gegaan; ik heb niet veel onthouden van wat er gezegd is. Behalve dan het thema inleiding. Het zóú kunnen dat het alsnog komende week gaat gebeuren! Ergens hebben ze het me beloofd, en als de omstandigheden ernaar zijn willen ze het zeker overwegen. In principe is het niet nodig, en is een spontane bevalling altijd beter, maar de kans zit erin. En áls het al gebeurt, wordt het waarschijnlijk een inleiding d.m.v. een ballonkatheter. Die is een stuk minder heftig, en "natuurlijker" van aard.

De verloskundige heeft me nog inwendig onderzocht. Gelukkig ziet het er voorspoedig uit, mijn baarmoedermond is al verweekt, en dus "rijp". Ze kon zelfs héél even met haar vinger het hoofdje aanraken! Mischien dat dat onderzoek al het juiste zetje geeft om de bevalling op gang te brengen, je weet maar nooit. Het rommelt in ieder geval sindsdien behoorlijk.

Opa en Oma hebben weer op M gepast in onze afwezigheid. En gezien de omstandigheden ging dat best goed. Bij thuiskomst hebben we ook even samen koffie gedronken, en wat vlaai gegeten. Zo konden we hen even bijpraten, en kon M weer even wennen aan zowel Opa en Oma, als aan ons.

M's aanhankelijkheid en overdreven liefheid van de laatste tijd zet me aan het denken. Het lijkt me voor de hand liggend dat ze voelt dat er iets gebeurt, maar doordat ze vandaag óók nog eens feilloos aanvoelde wanneer wij weer thuiskwamen (5 minuten voor thuiskomst begon te opeens naar ons te roepen, en ging ze aan het raam staan tot ze ons zag), begin ik steeds meer te geloven in kinderlijke intuïtie. Misschien weet ze méér dan wij denken? Misschien weet ze onbewust ook wanneer het gaat gebeuren?

We zullen zien, in ieder geval komt het moment dat we "Zusje" in onze armen mogen sluiten nu steeds sneller dichtbij!