Grote zus...

De afgelopen weken waren zwaar met onze grote, en zijn het soms nóg. Toch ben ik trots op de vooruitgang die we samen hebben geboekt. Het "drama" is al stukken minder.

Zo wordt er -godzijdank- niet meer op de slaapkamerdeur gebonkt en geschreeuwd als ze niet slapen wil. Daar moesten we schijnbaar gewoon doorheen. Omdat ze best een volhoudertje is, heeft het een paar late avonden gekost, maar het is een feit dat áls je je laat verleiden om op haar gedrag in te gaan, het níét beter wordt. Op zulk een moment moet je haar gewoon láten, en negeren, hoe moeilijk dat ook is. Niet boos worden, niet willen gaan troosten, gewoon negeren...

Ook laat ze eindelijk de kasten met rust! Blijkbaar weet ze nu wat erin zit, en is het goed zo... *grijns*. Ik heb haar een paar keer betrapt, en het grappige is dat ze dan héél duidelijk weet wat er mis is, en wat ze moet doen. Vaak zegt/zei ze dan ook "opruimen!" en begint meteen! En als ik boven kom en alles is nog netjes, dan zeg ik daar óók wat van. Ze mag gerust weten dat ik dan heel blij ben.

Dat er iets staat te gebeuren heeft ze donders goed door. Ze is opeens héél erg aanhankelijk. Toen we bijvoorbeeld gisteren naar de gyn gingen, en opa en oma (mijn ouders) op haar kwamen letten, heeft ze de hele tijd dat wij weg waren gegild, gehuild en naar ons gevraagd. Toen ik afscheid wilde nemen greep ze me vast en wilde me niet me niet laten gaan! Opa en oma zijn ook opeens niet "leuk" meer; ze negeert ze, wil geen kusje geven of überhaupt bij ze komen, en zei ook heel indringend tegen ons: "gaan Opa Oma weg!!!" Enerzijds vervelend natuurlijk, maar heel natuurlijk en ergens ook lief.

Tot nog toe negeerde ze mijn dikke buik, en wilde ze gewoon veel aandacht, maar vandaag heeft ze ons versteld doen staan. Tijdens het spelen (met Nils Holgersson e.d. op de TV op de achtergrond) kwam ze opeens voor me staan en zei "Mama slapen gaan". Vervolgens wees ze op mijn buik en zei " xxxxx slapen gaan...".  Ze gaf mijn buik zelfs nog een kusje! Ik was inderdaad wat moe, en ben even op de bank ingedut, terwijl zij hartstikke braaf aan mijn voeten TV ging zitten kijken!

Een paar uurtjes later, tijdens het knuffelmoment vlak voordat ze nog even gaat dutten zei ik "lieve Mirte", waarop ik prompt als antwoord kreeg "lieve Mama!" én als bonus "lieve xxxxx"! En wéér kreeg mijn buik een kusje!

Toen we het lijstje afgingen wie er nog allemaal lief was (papa, oma, opa ...) viel het me op dat ze bij Opa aarzelde, en niks zei... In dit geval ga ik ervan uit dat ze Opa B., de vader van mijn man bedoelt. Daar zijn we gisteren óók geweest, en ook daar is ze behoorlijk éénkennig geweest. Zo wilde ze opa en oma bij aankomst geen kusje geven. Aan zich geen probleem, maar opa gaf al aan dat ze dat straks wel zou doen... hmmm, geen goed teken als je mij vraagt.

En inderdaad, twee minuten later kwam de "klapper", toen ze een koekje wilde pakken (dat speciaal voor haar was neergelegd). Op het moment dat ze haar armpje uitstrekte, sloeg Opa met een klap zijn hand eroverheen (omdat hij wilde dat ze hem eerst een kusje gaf). Daar schrok ze zó van, dat ze helemaal verstijfde, haar lippen begonnen te trillen, haar adem schokkerig werd... en daarna in een erbarmelijk hard en zielig gehuil uitbarstte..."Neeeeeh".

Het volgende half uur heeft ze bij haar papa op schoot gezeten, of is constant bij ons gebleven met een hangend hoofdje, helemaal stil en zielig. Ze was gewoon niet meer zichzelf... Opa en oma gooiden het op het "eraan voelen komen van de baby", wat ook zeker mee zal spelen, maar ik weet zeker dat het óók aan opa's gedrag ligt. Dit is immers niet de eerste keer dat hij "vervelend" doet.

Toen ik haar wat later aanmoedigde om gewoon naar opa toe te lopen en hem te zeggen dat hij stout was geweest, en sorry moest zeggen, meende ze zelfs dat ZIJ sorry moest zeggen...wat ze prompt met neergeslagen blik deed...! Ze bleef erna dan ook nog een tijdje "zielig". Iets wat ik héél goed begrijp.

Ik weet zeker dat mijn man nu heeft gezien waar ik me zorgen over maak, en het ook "erkent". Dát is het goede aan de zaak. Al blijft het natuurlijk niet leuk dat het moet gebeuren...

Als Mirte vervelend is of niet wil luisteren, ging ze tot nog toe standaard de hoek in. Iets wat niet helemaal 100% effectief leek te zijn. Ze ging er alleen maar harder van schreeuwen, rukte het brilletje van neus en smeet het door de kamer, of - in de meest extreme gevallen- kleedde zich bijna tot op de luier uit.

Intussen is ze wat minder dwars, en luistert ook wat beter. Als ze vervelend is ga ik vaak op ooghoogte met haar zitten, en zeg op een serieuze toon wat ik níét wil van haar. Dat helpt al een heel eind. Ook geef ik haar een keuze (tussen doen wat ik wil dat ze doet, en "straf") en tel dan tot drie. Die paar tellen als een "timeout" heeft ze overduidelijk nodig. Als ze bijvoorbeeld niet wil opruimen, en moeilijk doet, geef ik haar de keuze: óf in de hoek, óf opruimen. "Mama telt tot drie en dan ga je óf in de hoek, óf je ruimt op". Moet je haar opeens zien sjezen als ik dat doe, haha! Dat werkt óók als ze schreeuwt of niet naar boven wil 's avonds. Natuurlijk helpt het niet altijd, en gaat ze ook wel eens zonder verhaaltje naar bed bijvoorbeeld, maar daags erna weet ze donders goed dat ze lief moet zijn... En natuurlijk mag ze mopperen, ik verwacht geen engelachtig kindje dat zomaar ja en amen op alles zegt. Als ze maar naar ons luistert, en doet wat van haar verwacht wordt!

Ik ben al met al heel trots op onze grote, en ben benieuwd hoe ze het over 2 weken weer op de PSZ gaat doen... Ze heeft opeens zó'n vlucht in haar ontwikkeling gemaakt, in haar gedrag, maar ook wat betreft praten en bewegen (ze kan "ballet dansen", net als Angelina Ballerina)!

Natuurlijk blijft het vermoeiend, al helemaal nu tijdens de laatste loodjes van de zwangerschap, maar ik zie positief de toekomst tegemoet!