Bevallingsverhaal

Dinsdag 23 augustus 2011, 38 weken en 2 dagen

We zitten bij de gynaecoloog voor onze laatste controle. Aangezien Lotte op voorgaande echo’s  een behoorlijk flinke tante lijkt te zijn hebben we het al een tijdje over een ingeleide bevalling bij 38 weken. Tóch zijn we de verleden weken een beetje heen en weer geslingerd; dán wordt er over een inleiding gesproken, en dán wordt het plan weer ingetrokken. Dit keer echter is het overduidelijk: “We gaan de inleiding zo snel mogelijk plannen. Vraag maar een datum aan de balie vóór.”

We verlaten het bureautje van de gyn in  een uitgelaten “yes-stemming”. Ik kan nog net een vreugdespongetje onderdrukken terwijl we naar de balie lopen.  En warempel; de inleiding kan meteen de volgende dag! Wij zijn helemaal in de wolken, met een beetje geluk hebben we morgen onze kleine in onze armen! We moeten om 06:00uur even naar de verloskamer bellen of er plaats is (je weet maar nooit), en dan gaat het van start.

Vol goede moed brengen we onze oudste naar opa en oma. Het kost ons alledrie wat moeite haar achter te laten, maar we beloven dat ze snel weer naar huis mag komen, en we dan met z’n viertjes zijn…

Woensdag 24 augustus 2011

Één minuut voor zes ’s ochtends – ik heb nauwelijks geslapen van de spanning – kies ik met trillende handen het nummer van de verloskamer. “Ja hoor, kom maar om 7 uur” klinkt het niet veel later. Het gaat van start! En wat zou het mooi zijn als ze vandaag nog geboren wordt; onze oudste is immers óók van een vierentwintigste, een leuke overeenkomst!

In de verloskamer wordt om 8 uur een zogenaamde balloncatheter ingebracht. Twee met vloeistof gevulde ballonnetjes, net binnen en buiten mijn baarmoeder, moeten de reeds half verstreken baarmoedermond  (die nog wat stug en lang is) opweken en als het ware “strippend” werken. Ik vind het maar raar, want de twee slangetjes die uitsteken zijn behoorlijk hinderlijk. Natuurlijk ga ik voor de zoveelste keer aan het CTG.

16:00 uur:  Buiten een paar harde buiken voel ik niet veel. Ik begin langzaam te twijfelen of ze überhaupt vandaag nog geboren wordt.

18:00 uur:  Ik zit voor de ik-weet-niet-hoeveelste keer op toilet als plots de catheter eruit floept. Lichtelijk geschrokken roep ik de verpleegkundige. Zou het dan toch gaan gebeuren?

Een paar minuten later tijdens het inwendig onderzoek wordt mijn vermoeden tóch wel een beetje bevestigd; de assistent kan weliswaar twee vingers op het hoofdje krijgen, maar de baarmoederhals is nog lang. We moeten een nachtje blijven slapen, misschien verstrijkt hij nog vanzelf. Als zich in de loop van de nacht niks doet, krijg ik morgen gel en breken ze de vliezen míts de hals alsnog vanzelf verstreken is.

Donderdag 25 augustus 2011

6:30 uur:  Ofschoon ik niet op het kraambed zelf heb hoeven slapen (manlief heeft zijn ziekenhuisbed voor mij opgeofferd) was mijn nacht niet al te rustig. Maar helaas geen weeën… Met gemengde gevoelens beginnen we aan ons ontbijt.

7:10 uur:   De zoveelste assistent-gynaecoloog betreedt de kamer voor onze eerste toucher van de dag. Resultaat: weinig nieuws. Hoopvol beginnen we aan onze eerste gel… Mijn ervaring bij de vorige bevalling leert me dat ik daar weinig van merk. Maar goed…

13:30 uur:  Tijd voor een tweede gel. Zoals verwacht heeft de eerste behandeling weinig opgeleverd.

14:45 uur:  Harde buiken! Mijn hoop op een spoedige bevalling neemt weer toe… Zodra ik van de CTG mag, gaan we weer een rondje wandelen.

17:00 uur:  Ik krijg krampen in mijn onderrug. Misschien rugweeën? Zodra we weer terug op de kamer zijn ga ik weer aan het CTG.

17:45 uur: Het CTG slaat verder en regelmatiger uit dan ooit.

19:30 uur: Mijn weeën worden beter voelbaar en duren ook langer. Na het zoveelste wandelingetje heb ik echt het idee dat het vanavond gaat gebeuren…

22:00 uur: De weeën willen niet doorzetten. Ik raak steeds meer gefrustreerd. Waar is die gyn nou? Ik wil eindelijk weten waar ik aan toe ben, toucheer me maar!

23:30 uur. Ik zit er helemaal doorheen als eindelijk assistent gynaecoloog nummer zoveel op komt dagen, en met een ietwat arrogante houding beweert dat ze niks kan doen. Ik mag volgens haar sowieso blij zijn dat ik in het ziekenhuis ben, ik zou immers een inleiding op verzoek krijgen! Op dat moment dringt het niet zo goed tot me door wat ze zegt, want ik ben in tranen. Wat later komt een lieve verpleegkundige, die me een “inslapertje” (paracetamol en een kalmeringpilletje) aanbeveelt, dat ik graag aanneem.

Vrijdag 26 augustus 2011

7:00 uur: Ik heb het helemaal gehad, en als de dienstdoende assistent gynaecoloog binnenkomt hoop ik vurig dat er zich iets gedaan heeft daar beneden. Al voel ik er weinig voor om voor een paar centimeter ontsluiting wéér zoveel ellende op me te nemen…. En jawel hoor, ik mag dan wel 3 centimeter ontsluiting hebben, zodat ze als ik dat wil mijn vliezen zouden kunnen breken, maar ik voel dat ik emotioneel en lichamelijk geen energie meer heb om nú een bevalling te kunnen doorstaan. We kiezen ervoor naar huis te gaan. Een nachtje in ons eigen bed, en bezoekje aan onze grote meid bij opa en oma zal ons goed doen. En wie weet komt de ontsluiting spontaan verder op gang…

In de namiddag gaan we naar mijn ouders, onze oudste bezoeken. We voelen ons allebei rot dat we haar zo lang hebben moeten missen. Na ieder telefoontje de afgelopen dagen was ik compleet in tranen…

Zaterdag 27 augustus 2011

07:00 uur:  Na het standaard telefoontje om 06:00 uur zijn we volgens de dienstdoende verpleegkundige vroeg…? Ik mag weer aan het CTG. We zijn allebei een beetje in een  rebelse stemming: hoe dan ook, vandaag MOET het gebeuren!

7:30 uur: De arrogante assistent van vrijdagavond doet het onderzoek! Dit keer is ze poeslief; volgens mij heeft ze haar houding van vrijdagavond herzien. Helaas heeft ons nachtje thuis weinig opgeleverd, ik heb nog steeds 3 centimeter ontsluiting. Maar we gaan nu écht de vliezen breken!

8:45 uur:  de weeën willen niet uit zichzelf op gang komen, dus krijg ik een infuus met weeënopwekkend oxytocine aangelegd. Men heeft in mijn hand alvast bij binnenkomst een buisje aangebracht, omdat men bij 7 centimeter ontsluiting extra vocht wil toedienen. Zo verlies ik, áls ik weer een fluxus krijg, meer vocht dan bloed en blijft de schade beperkt.

11:50 uur: De hoeveelheid weeënopwekker is stapsgewijs opgevoerd, en de weeën komen om de minuut. Ook worden ze steeds vervelender. Ik had vóór aanvang al aangegeven dat ik indien nodig graag een ruggeprik had. Nu begin ik langzaam het moment af te passen dat ik het écht niet meer houd. Ik twijfel nog of ik er al om zou vragen, misschien is het wat te vroeg, en vinden ze me een watje?

12:30 uur: Weer een toucher, nu heb ik 4 centimeter en is de baarmoederhals al wat vlakker. Het ziet er goed uit dus! Ik geeft aan dat ik een ruggenprik wil, en word na ongeveer drie kwartiertj wachten al puffend naar de anesthesie gereden. Even denk ik dat ik het niet meer trek, de weeën zijn te erg voor me om nog te dragen, maar zodra de prik erin zit, ebt de pijn al snel weg om plaats te maken voor een warm en daarna een “doof” gevoel. Echt een verademing na al die pijn! Terug op de kamer krijg ik het infuus met vocht gezet, omdat het nu heel snel kan gaan en ze daarom liever op safe willen spelen.

14:10 uur: weer een toucher, en dit keer heb ik 5cm ontsluiting. Ik mag op mijn linkerzij gaan liggen, omdat zo mijn kindje beter in zou kunnen dalen. En ja, langzaam merk ik hoe het steeds meer richting persweeën gaat…

14:40 uur: de persweeën zijn op gang gekomen! Ik moet nog even blijven liggen en wegzuchten. Totaal ontspannen (door die ruggenprik) kan ik rustig en gelaten de weeën opvangen.

15:30 uur: De persweeën worden minder doordat de weeënopwekker is terug gezet. Daarom wordt het infuus maar weer opgehoogd en moet ik terug op mijn linkerzij gaan liggen. Nu gaat het opeens heel snel. In pakweg 20 minuten pak ik de persweeën zonder al teveel moeite. Plots zegt de verpleegkundige “kijk eens!” Ik roep nog dat ik niks zie, maar voor ik er erg in heb ligt een klein, paars, verfomfaaid en gillend mensje op mijn buik…

Het is 15:59 uur, en onze Lotte is eindelijk geboren,  3945 gram zwaar, 51 centimeter lang, en kerngezond…