Eerste Hulp

Gisteren, bij het opstaan, nam ik me voor die dag eens naar de Eerste Hulp te gaan en er een bakkie te doen. Daar had ik echt zin in!

Nee hoor, het is maar een grapje, ik heb me zoiets niet voorgenomen, maar ik ben er wél geweest. Gistermiddag kreeg ik het namelijk opeens benauwd. Of beter: benauwdER. Ik kom de laatste tijd meer en vaker dan anders adem tekort. In eerste instantie 's nachts, dus gewoon slaapapneu (tijdelijke ademstilstand) die makkelijk op te lossen is door mijn hoofd wat hoger te leggen. Maar gisteren kreeg ik het opeens zomaar flink benauwd, midden op de dag, zonder zware inspanning. Alsof er iemand op mijn borst ging zitten. En astma, een allergie of een flinke verkoudheid heb ik niet...

Omdat ik geen verloskundige heb, heb ik het ziekenhuis gebeld. Ik kreeg een nette assistent-gynaecoloog aan de lijn, die me aanried zo snel mogelijk (ik heb geen auto, en manlief was werken) naar de Eerste Hulp te gaan. Niet dat ze verwachtte dat er iets was, maar gewoon om ernstige zaken uit te kunnen sluiten. Zelf had ik ook al het idee dat er niks ergs aan de hand was, maar ik wilde alsnog safe spelen.

Gelukkig kon mijn moeder komen, en manlief -die net thuisgekomen was- thuisblijven bij onze oudste, en waren we tegen half zes op de SEH. Het ging allemaal behoorlijk ontspannen; het was er niet druk, en ook de verpleegkundige was erg aardig. Drie buisjes bloed en een bekertje urine later kwam de assistent-gyn eens kijken. Ze was snel klaar; beebje 2 lag er goed bij, en mijn hart en longen werden beluisterd. Conclusie: een "soeffeltje" op mijn hart. Een wát? Het duurde een minuutje voor ik het begreep; die term had ik al eens eerder gehoord. Een zogenaamde "souffle", geen soufflé, is het Franse woord voor adem. Ik heb een ruisje op mijn hart dus.

Aangezien dit wel eens voorkomt bij zwangere vrouwen, maar niet vaak, wilde ze tóch dat de cardioloog even kwam kijken. Zijzelf kon immers niet veel meer doen. Aangezien het druk bleek te zijn, kwam die een klein uurtje later. Ik had intussen een ECG gekregen (dat er goed uitzag), en hij maakte nog een hartecho. Zoiets vind ik -zelfs in zulk een situatie- erg interessant. Toen mijn houding tijdens het onderzoek dan ook toeliet, mocht ik meekijken.

Er blijkt inderdaad een kleine lekkage aan een hartklep te zitten, maar zó minimaal, dat er geen reden tot bezorgdheid is, en er geen actie hoeft te worden ondernomen. Ook schijnt dat wel vaker bij zwangere vrouwen voor te komen, en kan het zomaar opeens verdwijnen na de zwangerschap. Wél houden we het alsnog in de gaten, omdat er in mijn naaste familie een voorgeschiedenis wat betreft hartproblemen is. Dus na de bevalling zal ik nog eens grondig nakekeken worden.

Pakweg 3 uur later was ik weer thuis. Tóch gerustgesteld, al viel mijn ongerustheid nogal mee. Maar beter een keer teveel erheen gaan, als een keer te weinig, met alle gevolgen van dien. Daar waren zelfs de artsen en de verpleegkundige het met me over eens!

Ik heb er een hele positieve ervaring aan overgehouden, mede door de ontzettend aardige verpleegkundige, die ons naast de noodzakelijke onderzoeken van een natje en een droogje (lees: koffie, boterhammen en een praatje) heeft voorzien. Wat een geluk dat er zulke mensen zijn, die plezier aan hun werk hebben! Dát straalde echt van haar af, en dat merk je aan de goede zorg! Gezien het hele gedonder met dat gloednieuwe ziekenhuis hier in de streek, en bijbehorende flinke ontslaggolf,  had ik dat éígenlijk niet verwacht...