Afgelopen!

Gisteravond had manlief een concert(je) met de drumband. Niets bijzonders, een drietal stukken hier in het plaatselijke harmoniezaaltje. In eerste instantie nét wat te laat om heen te gaan, Mirte gaat over het algemeen uiterlijk 19 uur naar bed. Maar goed, het was zaterdagavond, dan wil ik nog wel eens over mijn hart strijken. We hadden het zo leuk gehad die dag, en ze was best lief. Dus lekker samen een stukje gaan wandelen, naar het zaaltje.

Ik ben volgens mij nog nooit zó trots op haar geweest. Onze kleine druktemaker was rustig, kroop zelf op een stoeltje, en luisterde aandachtig naar de muziek. In eerste instantie nog een kleine repetitie, maar die ging al snel over in het "echte" concert. Zo was ze wel voorbereid op een hoop herrie van trommels, pauken en ander kabaal.

Tijdens het eerste stuk zei tot drie keer toe heel duidelijk hoorbaar: "bimbam", duidend op de vibrafoon die Papa speelde. Gelukkig stoorde het niemand, integendeel, het was erg aandoenlijk. Bij het tweede stuk was ze verbazingwekkend stil. Ze zat ínmiddels op m'n schoot, met haar gezicht naar het orkest toe, maar draaide zich regelmatig om om me vast te pakken, omdat het schijnbaar tóch een tikkeltje te hard was...

Tot exáct het moment dat het stuk afgelopen was. Alsof ze het wist zei ze op precies het goede moment - en voor de hele zaal hoorbaar - "Afgelopen!". En dat op een toch wel zó vreselijk schattig toontje!

Iedereen kwam natuurlijk niet meer bij van het lachen. Het was gewoon alsof het erbij hoorde! En dat terwijl het eigenlijk een heel serieus stuk is, waarmee de drumband naar concours wil gaan... We hebben al gegrapt dat ze gewoon meegaat, dan krijgen ze misschien bonuspunten...hihi

Het laatste stuk heeft ze heel braaf uitgezeten. Daarna hebben we nog even gewacht tot Papa zijn spullen had ingepakt, en zijn we lekker samen naar huis gelopen, gloeiend van trots over onze slimme dame...