Hèhè, zo kan die ook!

Zo, dat was een vermoeiend, maar fijn dagje vandaag. Lekker met z'n drietjes naar Maastricht geweest, kadobon voor de speelgoedwinkel (die Mirte al sinds haar geboorte heeft) ingeleverd, lekker rondgewandeld, genoten van het zonnetje, en nog even opnieuw bij Opa en Oma langs omdat we daar gisteren wat vergeten waren.

En waar ik nog het meeste van genoten heb? Mirte's snoetje! Ons klein wicht heeft de hele dag zitten lachen en vrolijk wezen! Dát is nog eens wat anders dan liggen krijsen hè? Natuurlijk was ze ook even moe en had ze honger, dat je dan even begint te pruttelen, daar klaag ik niet over. Dat hoort er gewoon bij. Het allermooiste daarvan was echter dat ik haar op een gegeven moment zelf droeg ipv in de wandelwagen, en ze zó moe was, dat ze in mijn armen in slaap sukkelde! Onder het lopen nota bene! Dat is nog NOOIT gebeurd. Normaal is het een echte woelwater, kan ze geen seconde stilzitten, en al helemaal niet op je arm! Nou, ik heb gegloeid van trots én ontroering!

Mirte, Pat en ik hebben lekker genoten vandaag. Van alles om ons heen, én van elkaar. En zo hoort dat, toch? Bij thuiskomst , rond 18uur, was ze zó moe dat ze alweer lag te soezen in de Maxi-Cosi. Aaaaahhhhhh... Toch nog even gauw avondeten, en dan lekker naar bed. Dat belooft een heerlijke nacht te worden. En het schept hoop voor morgen, want dan gaan we 's middags naar de andere Opa en Oma! Wat mij betreft weer die wandelwagen mee (zit sowieso nog in de auto), en hopen op goed weer! Lekker lopen met ons moppie!

Pat en in hebben ons gerealiseerd dat we elkaar de laatste tijd tóch voor vanzelfsprekend hebben aangenomen. Kan gebeuren. Heb nog even met mijn eigen moeder gepraat, en ook ZIJ (ongelooflijk maar waar) vindt dat je je relatie met elkaar niet mag verwaarlozen. Intimiteit, eens een avondje weg zónder kind, het is héél belangrijk! Ze oppperde nog voordat ik het helemaal uitgelegd had dat je ook wel eens gewoon je kind naar opa en oma moet kunnen brengen voor een avond of weekend, en er lekker met z'n tweeën uit moet kunnen. Wát een opluchting zeg!

Vóór afgelopen week had ik daar nog echt moeite mee; Mirte zomaar een dag/weekend wegbrengen. Maar nu denk ik daar opeens heel anders over. Het helpt je niet helemaal door te draaien...