Erdoorheen

Sinds gisteren (zeker dan, maar ook al wat eerder) weet ik het niet meer zo goed. Ik zie het even niet meer zitten. En dat Mirte zo druk is, helpt niet echt.

Hoe en waarom weet ik niet eens meer zo zeker, al hebben Patrick en ik gisteren onenigheid (niet eens echte ruzie) gehad, en was Mirte zó druk, dat haar gedrag het alleen maar erger maakte. Hij verweet me dat ik niets in huis had gedaan (wat dus wél zo was), en dat ik Mirte niet zélf in bad had gedaan (waarmee ik expres had gewcht tot hij thuiskwam omdat hij dat normaal zo leuk vindt om te doen). Dat gegeven blijkt dan uiteindelijk iets te zijn waarmee hij al maanden loopt, en dat hem ontzettend dwarszit. Hij heeft de indruk dat alles op hem neerkomt, c.q. hij 40 uur per week werkt, en thuis i.p.v. uit te rusten nog vanalles moet doen. En dat MIrte intussen een gigantische rotzooi ervan maakte toen we haar in bad stopten, droeg niet echt aan een fijne sfeer bij. Vanaf het moment dat hij thuiskwam, had hij alleen nog maar kritiek, terwijl hij tegelijk doodleuk beweert dat het hem "ontzettend goed doet" dat hij met de fiets is gegaan...

Ik vind zelf dat dat heel erg meevalt. Het is hier geen vuilnisbelt, en als hij thuiskomt staat het eten vaak al op tafel. Dat ik niet elke dag poets vind ik heel normaal. Ik ben vaak erg moe, en ik heb mijn handen (nog steeds) vol aan Mirte. Vooral de laatste tijd is ze erg druk (ze friemelt, wurmt, slaat en stampt), en als ze niet kan slapen (wat erg veel voorkomt overdag dan) begint ze meteen te piepen en te huilen. Vooral de afgelopen dagen húílt ze niet, nee, ze krijst! Ze vergt heel veel aandacht, en als ze die niet krijgt zal ik het bezuren. Dat ik dan niet even boodschappen ga doen, is niet gek; die doet normaal Patrick als hij van werk naar huis komt, of op zaterdagmiddag.

Ik heb het even helemaal gehad, vanmiddag trok ik het gekrijs niet meer. Na alles geprobeerd te hebben; luier, troosten, spelen, afleiden, heb ik haar van ellende maar in bed gelegd en laten krijsen. Vind ik heel moeilijk, maar liever dát dan dat ik van pure uitputting gekke dingen ga doen...

Vanochtend vroeg ben ik begonnen met ramen lappen, en ik heb nu net de bovenverdieping af. (Op zolder na dan, maar dat is niet erg). Ik weet niet of ik moet lachen of huilen, ben helemaal emotioneel op, en merk dat ik me ook anders gedraag naar Mirte toe. Toen ik haar een uurtje geleden uit bed wilde halen, stond ik boven haar bedje te huilen, maar voor de verderest ben ik erg mat, is er nauwelijks een emotie uit me te krijgen.

Ik voel me ondergewaardeerd en weet me even geen raad. Wat ik ook doe, iets, of juist niets, het is altijd verkeerd. En hulp of gewoon een luisterend oor hoef ik van mijn moeder niet te verwachten. Die is gewoon niet zo, dus dat neem ik haar niet kwalijk. Maar daardoor zit ik er wel mooi mee, want echte vrienden heb ik niet, nooit gehad.

Pat heeft me vanochtend een mailtje gestuurd waarin hij het allemaal nóg eens opsomt. Goedbedoeld, dat wel, maar beter voel ik me er echt niet door. Integendeel. Had ik gisteravond toen ik alleen was al gekke ideeën, nu voel ik me nog meer "niet normaal", inadequaat en een slecht mens.

Sorry als het allemaal nogal verwarrend overkomt, zo voel ik me nu ook... Moet zometeen beneden verder poetsen, en maar aan het avondeten beginnen.