De maand na jouw geboorte

Het is vandaag precies een maand geleden dat jij werd geboren. Afgelopen vrijdag hadden wij de nacontrole in het ziekenhuis. Toevallig ook precies maand later nadat wij de bevestiging kregen dat jouw hartje was gestopt.
Sinds het bezoekje van het ziekenhuis lijkt het wel alsof ik terug bij af ben om alles een plekje te geven.
Vandaag is het een extra beladen dag.
Niet alleen was jouw geboorte precies een maand geleden maar vandaag ben ik ook weer voor het eerst aan het werk gegaan en dat viel me zwaar.
Hoe makkelijk het leven gewoon weer doorgaat en je een luisterend oor ben voor een ander terwijl je eigen verdriet opzij schuift.
Randzaken die helemaal niet belangrijk zijn op het moment maar wel aandacht moeten krijgen.
De knop moest om terwijl ik jou helemaal niet wil vergeten. Sterker nog, vandaag ben je continue in mijn gedachten.
Gisteren heb ik je geboortekaartje besteld en bekeek ik opnieuw de foto's.
Het besef dat ik helemaal niks tastbaars heb van jou vind ik moeilijk. Ik kan je nooit meer even bekijken in het echt.
Ik ben dankbaar voor de beslissing dat je toch na de bevalling even bij ons thuis bent geweest maar ik mis je zo verschrikkelijk nu.
Ik had je zo graag nog even nu willen dragen en aanraken. Hoe klein je ook was.
Of even een gesprekje voeren, kon dat maar even, al is het maar in onze dromen.

Het afgelopen maand was hectisch. Ook met leuke dingen zoals je zusjes die jarig waren en de afscheidsavond van je oudste zus.
Het was even een afleiding, ook voor hen.
Papa begint een eigen bedrijf en het huis is erg gezellig geworden met nieuwe planten en meubels.
Maar nu is de zomervakantie aangebroken. Dat voel je overal.
De serene rust hangt in de lucht en de stilte spreekt.
Wat ben ik toch verdrietig vandaag.