Nachtgedachten

Dag lieve Jongen

Ik ben je niet vergeten.
Ik denk elke dag nog aan je. Vooral nu jouw uitgerekende datum steeds dichterbij komt.
De herfst is aangebroken, ik zou hier eigenlijk zitten met een dikke buik.
We hadden misschien al een band gevormd. Jij in mijn buik, mijn hand vol verwachting op reactie door een schop een draai of trillingen en popjes van de hik.
Gek hoe het leven verder gaat, ik zeg dat het goed gaat en dat is niet gelogen.
Ik heb mijn leven binnen een maand na jouw geboorte opgepakt. Ik ben weer volop aan het werk, papa is bezig met zijn eigen bedrijf en je grote zus op de middelbare.
Maar ik mis je nog steeds. Het idee dat je nu niet komt vind ik af en toe lastig. Door de drukte vraag ik me ook af of die ruimte ook wel echt is gegeven aan het leven van jou.
Je boompje straalt nog steeds, het groeit met de dag.
En elke keer als ik ongesteld word, zoals deze maand weer besef ik dat niet alleen ik, maar ook mijn lichaam is verder gegaan. Zonder jou in verwachting.
Af en toe gaat het leven gewoon weer door waar het was gebleven.
De kraamperiode na jouw geboorte voelde magisch en puur, met verdriet maar ook met hoop en nieuwe inzichten.
De vraag die ik mezelf stel, heb ik ervan geleerd, de boodschap van jouw verlies en de dromen die ik wilde najagen. Heb ik dat echt opgepakt of sluimer ik nu verder in mijn chaotische hectische leven waar momenten zoals nu, laat in de avond, begin in de nacht doen beseffen.
Ben ik weer verdoofd?