Twee weken na zijn geboorte

Twee weken zijn voorbij en het leven gaat gewoon door.
Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik geen traan heb gelaten maar het wordt minder. De draad weer oppakken lijkt te helpen maar zodra de stilte of rust terugkeert voel je de pijn en verdriet
Ik besef steeds meer dat er echt niks meer in mijn buik groeit op dit moment.
Als ik naar mijn buik kijkt is het gewoon weer plat, zoals voorheen. Er is niks meer te zien van een zwangerschap. Dat klopt ook gewoon, ik ben gewoon echt niet meer zwanger!!
Het besef van niet meer zwanger zijn is intenser. Ik had nu 18 weken geweest en dinsdag zouden we dan eindelijk de 20 weken echo krijgen en het geslacht weten.
We zouden de meiden verassen met een genger reveal en ik praatte ook mee in een groep met moeders die ook in november was uitgerekend.
Het besef dat ik niet meer zwanger bent vind ik lastig
Op school is ook een moeder die net zo ver was als ik. Als ik haar zie lopen dan denk ik.. Ik had er ook zo bij moeten lopen.
Maar dat is voor nu gewoon voorbij.
Dat wijntje mag ik gewoon hebben en die biefstuk mag weer rood. Het mag allemaal weer en dat gaat samen met een schuldgevoel.
Mijn lijf gaat verder en is weer helemaal van mij en niet meer van ons samen. .
Een enige troost is dat ik er zuiniger op bent want ik hoop dat er weer snel een kleintje zal groeien.

De behoefte om weer zwanger te zijn groeit met de dag. Het voelt enorm dubbel.
Het gemis en verdriet maakt ook plaatst voor nieuwe hoop en stiekem kan ik er ook weer naar uitkijken.
Ik geef toe dat het me enigzins vreugde geeft en extra energie om me mentaal bezig te houden met weer zwanger te worden.
Op bepaalde momenten voel ik me weer schuldig.
Ik ben nota bene pas twee weken bevallen van onze eerste zoontje.

Wij hebben drie meiden en zij hadden het zo leuk gevonden om een broertje te krijgen.
Hoewel gezondheid het allerbelangrijkste is ongeacht het geslacht hadden zij een lichte voorkeur. Wat ik ook wel begrijp.
Dat het ook echt een jongetje was heb ik best moeilijk mee.

Ik ben gewoon moeder van een zoontje geworden, het gevoel is nieuw maar aan de andere kant ook weer zo ver weg en ontastbaar.
Mijn grootste angst is dat ik het nooit echt zou ervaren.
Ik had die gedachten of verlangen nooit.
Herken iemand dit?