Helder of hartstikke labiel.

Ik vraag me soms af of ik opeens super verlicht bent en alles heel helder ziet of juist hartstikke labiel.
Misschien zoek ik teveel achter de zin van onze miskraam. Dat deze hele ervaring een doel had en een reden. Dat praat ik het mezelf aan misschien als troost want anders was deze hele gebeurtenis ondraaglijk geweest.
Ik merk dat het me wel helpt.

Vandaag was ik aan het opruimen en vond de afdrukken van de echo's  ergens tussen het oud papier tussen de knutselspullen.
Het besef dat ik zo erg met andere dingen bezig was dan met de zwangerschap.
Ik heb weinig stilgestaan bij ons kindje en dat ik zwanger was.
Een week voordat we te horen kregen dat ons kindje niet meer leefde had ik me aangemeld voor zwangerschapsyoga.
Eenmaal op de mat voelde ik een golf van emoties. Ik moest me sterk inhouden om daar niet te huilen. Het besef dat zwangerschapyoga de eerste keer was dat ik echt iets deed met de zwangerschap kwam echt binnen. Ik ben gewoon zwanger en het is langs mij heen gegaan.
Sterker nog, het besef dat het zo lang geleden was dat ik op de mat zat en tijd voor mezelf nam. Het gevoel van verwaarlozing en dat ik te ver van mezelf was verwijderd nam de overhand. Het werd me toen allemaal zo duidelijk.
Ik doe teveel wat me eigenlijk niet gelukkig maakt.... Of beter gezegd, ik deed te weinig waar ik echt gelukkig van werd.

Dat waren misschien wat voortekenen maar het besef en de (emotionele) bom is pas echt gaan barsten bij de miskraam.

Als ik morgen mijn werkgever zou bellen om te zeggen dat ik ongelukkig ben met het werk dat ik doe en het liefst zo snel mogelijk zou stoppen...
Dan zou dat woorden zijn recht vanuit mijn hart!
Ik ben geneigd om het roer om te gooien.

De vraag is alleen of ik dat doe vanuit verdriet en emoties of omdat alles zo helder en duidelijk is geworden.