Afgelopen dinsdag heb ik een vruchtwaterpunctie gehad om 100% zekerheid te krijgen of m'n meisje het downsyndroom heeft.
Vandaag heb ik uitslag gekregen, en het is inderdaad bevestigd dat ze het heeft.
Ergens had ik nog een kleine hoop op de 10/15% dat alles oke zou zijn.
Het is gewoon zo gek te beseffen dat iedereen dit kan overkomen, maar ook om afscheid te nemen van het beeld dat ik eerst voor me had.
Met of zonder handicap is ze al in m'n hart gekropen.
Ik voel haar wel geregeld in m'n buik, ze laat op die manier wel van haar horen.
Nu is het echt van moment naar moment leven, elk ziekenhuisbezoek hopen dat alles oke is, en na die tijd ook natuurlijk.
We moeten er het beste van maken.
reacties (25)