Een keizersnede..

Gister was het zover, dé afspraak met de gyneacoloog over de beslissing inleiden of een keizersnede. Van te voren heb ik natuurlijk heel veel gelezen en nagedacht over allebei de kwesties, maar had me voorgenomen vooral héél blanco de afspraak in te gaan en het advies van de gyneacoloog op te volgen. Zij zou zeker kunnen bepalen voor mij wat het beste is en op dat inzicht zou ik mijn keuze maken. Uiteraard had ik wel voorkeur, namelijk een keizersnede. Ik kon me nog goed voor de geest halen hoeveel pijn de bevalling en dan vooral de napijn van het ruptuur deed. Op incontinentieproblemen zit ik al helemaal niet te wachten, dus voor mij was het zo klaar voor een klontje. Een keizersnede zou het worden, af uit.

Half 2 was de afspraak en de gynaecoloog was een jonge vlotte vrouw, wat ik niet had voorgesteld. Ze wilde weten wat mijn ervaringen waren van de vorige keer..én daar ging het fout. Opeens vloog er van alles door mijn hoofd..'Was het allemaal wel zo erg?', 'Kies ik nu de makkelijkste weg?' , 'Stel ik nu mezelf voorop mijn kleintje?', 'Behoor ik niet zoals de natuur dat bepaalt, alle schaden te berokkenen die bij dit natuurgeweld hoort?'...Uiteraard stelde de gyneacoloog ook vragen waarop ik nog normaal antwoord kon geven, maar echt geruststellende antwoorden kwamen er niet van haar kant. Ze was heel erg aardig en meelevend, maar drukte me wel op het hart dat het allebei voor- en nadelen heeft. Ze stelde ook voor om meteen maar een datumpje te prikken, net zo makkelijk. Ze liep de kamer uit, en mijn hart ging tekeer. Het voelde zo tegenstrijdig. Moet ik nu achter haar aan rennen, en zeggen dat ik het toch maar gewoon ga proberen? Tjsa..proberen, dat kan maar één keer. Ik kan dan misschien straks wel zeggen dat ik het helemaal zelf heb gedaan, maar niet meer normaal niezen omdat mn luier dan vol zit?! Of moet ik mezelf er maar gewoon bij neerleggen? Dat dit weer een ervaring op zich is?

Wat ik mezelf dus afvraag is waarom ik deze gevoelens heb? Die kan ik wel even op een rijtje zetten:

Voor mijn gevoel de nadelen van een keizersnede (en waarom ik nu dus opeens die twijfels heb)

- het is en blijft een medisch iets, een operatie..niks romantisch aan..je plant een dag en tijd..en whoppa...daar istie!

- je doet het tegen de natuur in, je krijgt geen weeën..je ervaart geen baringspijn. Het wordt even voor je gedaan.

- het gevoel van niet afmaken van de zwangerschap..die (in het slechte geval) paar dagen pijn horen bij het afsluiten van het (emotionele gedeelte) van zwanger-zijn.

- het kindje krijg je 2 minuten te zien, en daarna wordt het bij je weggehaald. Dit vind ik persoonlijk het ergste punt. Na de bevalling die opluchting voelen en dat naakte warme lichaampje tegen je aan als beloning. Krijsend op je buik om zelf op adem te komen. Dat is het. Dit is waar ik me het meeste zorgen om maak. Ik heb gelezen dat de moeder soms zich moeilijk kan binden. En dat is wat me zo ontzettend bang maakt..stel je voor.

Maarja, dan gaat dus dat andere mannetje op mn schouder spreken..Voor die 10 minuten dat het kindje op je ligt, want daarna wordt het ook weggepakt om testjes te doen en te wegen en te meten etc, wil ik daar dan weer zo'n risico voor lopen?

Ik word dus niet goed van mezelf. Anyhow..Ik heb 21 mei de vervolgafspraak, ook om een datum te beslissen. Ik kán nog wijzigingen als ik dat wil. Als ik dat dus wil, en dat weet ik dus niet. Iemand misschien ervaring (of wie me kan herinneren aan de bevallings/ruptuur-pijn)? Want door de hormonen zijn die afschuwelijke herinneren als sneeuw voor de zon verdwenen..

Liefs!