De tweede minder spannend/leuk/interresant?

Uiteraard is het niet zoals ik het beschrijf in de titel, maar soms voelt het wel zo.

Laat ik beginnen met mezelf.

Bij de zwangerschap van Mees was ik heel precies en hield alles maar dan ook álles bij. Ik had een fotodag (elke zondag werd er trouw een foto van mijn groeiende buik gemaakt), ik had een zwangerschapsdagboek (waar elke week, soms wel meerdere keren per week trouw in geschreven werd), ik wist precies hoeveel weken + dagen ik zwanger was en hoeveel dagen/weken ik nog moest én ik scheurde elke dag trouw een blaadje van mijn zwangerschapskalender af. Altijd.

Nu, nu is alles anders. Ik heb al een gezonde zoon rondlopen, dus been there done that. Ik weet hoe het gaat, zwanger-zijn, bevallen, echo's ..de hele mikmak. Toch is de groeiende buik fantastisch, de bewegingen zijn super mooi om weer mee te mogen maken . En soms slaat opeens de gedachte toe, dat dit hoooogstwaarschijnlijk de allerlaatste keer in mijn leven is dat ik zwanger mag zijn. En dan schrik ik van mezelf. Geniet ik wel genoeg? Was het niet ik die die zwangere-buik zo erg miste toen Mees een maand of 5/6/7/8 was? Moet ik niet altijd met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht lopen en in alle opzichten genieten van deze bijzondere 9 maanden. Ja, dat zou wel moeten..en nee, dat lukt niet altijd. Uiteraard zijn er momenten, zoals bij echo's of bezoekjes aan de verloskundige, dat je met niets anders dan de zwangerschap bezig bent. Dan, ja dan krijg ik echt de gelukzalige kriebels en vindt ik het allemaal zóóó ontzettend fantastisch..dat ik niets liever zou willen dan nog 10 maanden zwanger zijn. Eén van de dingen waar ik echt van geniet is die prachtige buik. Ik vind mijn buik nooit mooi, behalve als hij bewoond wordt door zo'n prachtig wonder. Dan kan ik mijn ogen er niet vanaf houden, evenals mijn handen die altijd op mijn buik rusten om geen beweging te missen. Waar ik ook van geniet zijn de mensen die je toch anders behandelen omdat je zwanger bent..je bent bijzonder..en zo komen we dus op het volgende punt..

Andere mensen..

Tjoh, toen ik zwanger was van Mees was het wel andere koek. Ik was 21, dus ja, jong..maar zeker niet onbezonnen zwanger geraakt. Het was een heel bewuste keuze. Dat wil niet zeggen dat iedereen het aan zag komen. Maar oh, wat waren ze enthousiast! Toen ik eenmaal ná 12 weken de wereld inknalde dat we zwanger waren was de cadeautjes-stroom niet om te houden. Curvers vol kreeg ik met de fantastischte kleertjes, schoentjes, speentjes, rompertjes, doekjes, boekjes, knuffeltjes...noem maar op! Echt superleuk..op dat moment is dat het tastbaarster wat er is. Want tja...je krijgt een kindje..maar hoe dat écht is weet je natuurlijk nog niet. Ook kaartjes kreeg ik in overvloed! Ik heb ze allemaal bewaard, en ingeplakt. Supertrots.

Nu is het anders, uiteraard heb ik wel wát cadeautjes gehad..zeker 1/15 deel van wat ik kreeg toen ik zwanger was van Mees. Kaartjes heb ik ook gehad! Zeker een stuk of 5. Mensen van wie ik absoluut een kaartje had verwacht..heb ik niet gekregen. En dat vind ik echt mega jammer. Het gaat uiteraard niet om de cadeautjes of de kaartjes of wat dan ook. Het gaat om het gevoel van medeleven. Ik heb soms een beetje een bedrukt gevoel om over mijn zwangerschap te praten, want tja..what's new? Ik heb er tenslotte al één en dus is het niet meer zo nieuw. Maar voor mij wel...want dit is mijn tweede zwangerschap, en dat is voor mij heel nieuw. En dan nog, we krijgen een NIEUW kindje..geen kopie van Mees. Nee een nieuw kindje. Die het net zoveel waard is als Mees. Dat vind ik soms best lastig. En maakt me zelfs soms een beetje verdrietig.Ik kan het niet helpen dat alles maar één keer nieuw is. En een foto minder maken van mijn buik omdat ik het weer vergeten ben, zegt niet dat het mij niet interreseert. Nee, ik heb het zo druk met Mees..dat ik het soms vergeet... dat is niet erg, ik denk er zéér zeker wel aan!

Ik kan niet wachten tot mijn tweede zoon ter wereld komt. Ik ben zo ontzettend nieuwsgierig hoe hij eruit ziet. En om zijn naam uit te spreken. En om te zien of hij op zijn papa of broertje of misschien wel op mij lijkt. Hoe zwaar en lang hij is? Dat is toch waar het om draait uiteindelijk?

Ik zal het zwanger-zijn hoogstwaarschijnlijk weer erg gaan missen. Ondanks de ongemakken, ondanks alles. Maar hopelijk is het allemaal anders als de baby er straks is. Hopelijk krijgt hij net zoveel aandacht als Mees! Daar gaan we dan maar vanuit. Want als deze spetter geboren is, kan niemand meer om hem heen!

Liefs!