Second opinion betreft keizersnede..

Na een hele dag een beetje een rotgevoel gehad te hebben over de afspraak met de gyneacoloog van 29 april jl., en het bijbehorende besluit..DE keizersnede, heb ik vanmorgen toch nog even gebeld met mijn eigen verloskundige.

Voor mijn gevoel was de afspraak toch een beetje (té) snel gegaan, zeker omdat de gyneacoloog meteen met 'de' datum op de proppen kwam en ik een beetje aan het paniekeren sloeg, leek het me beter om toch nog een keertje te overleggen. Ik heb er de nacht ná de afspraak en de dag ná de afspraak een ornustig gevoel van gehad. Kon er niet van slapen. Dat moet niet de bedoeling zijn. Ik had het gevoel het één niet goed afgewogen te hebben tegenover het ander.

Ik was vanmorgen om 8 uur al wakker, dus om 9 uur was ik waarschijnlijk de eerste die belde. Ik heb een mannelijke verloskundige die altijd uiterst vriendelijk is, ook om 9 uur in de ochtend ná Koninginnedag :D. Ik legde uit dat ik een beetje het gevoel van 'Maak ik wel een goede keuze?' had..Ik vraag me namelijk af wat pijnlijk/erger is. Ik ben bang te kiezen voor een keizersnede omdat het nu voor mijn gevoelsmatig minder "erg" is dan een totaalruptuur..maar straks valt de keizersnede nóg meer tegen en heb ik spijt van mijn beslissing. Dan heb ik én een normale vaginale bevalling gemist (inclusief de ongelovelijk kers op de taart, je baby'tje vers geboren op je buik) én een hele pijnlijke kraamtijd én in plaats van de scheur in mijn *PIEP* in mijn buik. Ik heb natuurlijk wel het één en ander gelezen op internet over het herstel van een keizersnede. Ik heb echt wel heel veel positieve verhalen gelezen, maar uiteraard ook minder positieve. Veel mensen schrijven dat ze in de kraamtijd bijna niet normaal kunnen lopen/lachen/niezen/zitten..noem maar op. Dat zijn de dingen die ik óók had met mijn totaalruptuur. Dus dat is het verschil niet. Daarnaast heb ik ook opgezocht hoe groot de kans op nog een keer een totaalruptuur is. Die is dus heel heel klein. Ik lees verhalen van verloskundige die het in hun 25-jarige jubileum 2 keer hebben meegemaakt. Dat is voor mij best opbeurend, dat is namelijk echt heel nihiel. Wel heb ik zeker nog een jaar napijn gehad aan mijn litteken(weefsel), dat is iets wat ik absoluut niet meer wil. Maar misschien is daar wel een andere remedie voor om dat te voorkomen. Misschien had ik net gewoon pech met de geboorte van Mees. Hij werd als het waren gelanceerd, omdat de persweeën zo krachtig waren en ik op het laatste moment niet meer kon zuchten, simpelweg omdat het niet ging en waardoor ik in paniek raakte. Pijn doet bevallen, dat weet ik. Maar ik vraag me dan of hoe het het beste te verdragen is. Ik heb namelijk ook nog een kleine jongeman hier rondlopen, dat telt uiteraard ook mee.

Wel kon de verloskundige mij wel goed uitleggen dat hij natuurlijk niet kan garanderen dat het niet gaat gebeuren, en ja..dan zitten er dus best wel risico's aan. Ik kan blijvend incontinent blijven, last krijgen van bekkenbodemspierproblemen en nog veel meer dingen die zeker niet prettig zijn. Oké, dat begrijp ik. Ik heb hem ook verteld dat ik diep in mijn hart hoopte dat de gyneacoloog had voorgesteld mij in te leiden met 37 weken. Het scheelt misschien maar een paar ons, maar het idee tussen je oren dat 'ie' zeker kleiner is dan zijn broertje (hij liep nu ongeveer een week achter op groei), en dat ie 2 weken eerder geboren wordt dan zijn 4200-gram-wegende-broertje. Het maakt misschien maar een dikke teen uit, maar tussen je oren geeft je dat misschien toch dat zetje om het te 'proberen'. En ik moet heel eerlijk zeggen dat mij dat op het moment het meeste aanspreekt. De keizersnede geeft me nu een angtig gevoel, maar zeker geen naar gevoel. En in mijn achterhoofd blijft toch dat feitje hangen dat het normaal gesproken niet twee keer achter elkaar gebeurt dat je een totaalruptuur hebt.

Ik ga dus een second opinion aanvragen met een andere gyneacoloog. Gewoon om het nog een keer te bespreken. Om zeker te zijn van mijn keuze. En dat het een weloverwogen beslissing wordt. Ik wil namelijk niet een schuldgevoel of spijt-gevoel hebben achteraf. Als ik voor mijn gevoel alles gedaan heb en te weten ben gekomen over allebei de manieren, dán pas kan ik mijn keuze maken. Ongeacht wat andere mensen daar van denken. Ik moet het doen, het is mijn lijf en mijn kindje. Maandag ga ik dus bellen voor een afspraak. Uiteraard zal ik, als de gyneacoloog mij adviseert een keizersnede te doen, dit uiteraard gewoon doen. Dan kan ik me er op één of andere manier toch bij neer leggen. Ik wil het gewoon nog een keer horen..voor alle zekerheid.

De verloskundige prees mijn uiterst zorgvuldige aanpak (zo zei hij het ook echt :D), en vond dat ik het op deze manier heel goed aanpakte. Ik liet me niet zomaar wat aanpraten en wil 100% zeker weten waar ik aan begin. Opgelucht legde ik de telefoon neer, en heb er de hele dag niet meer aangedacht.

To be continued.

Liefs!