Gedachten en Gevoel

Hoi! Het is alweer enige tijd geleden sinds mijn eerste hysterische blog. Ik ben nog niet zwanger, maar dit keer had ik het verwacht. Wegens verschillende kwaaltjes ben ik bij de gynaecoloog terecht gekomen en die heeft een poliepje in mijn baarmoeder geconstateerd, welke inmiddels is verwijderd. Alles lag dus eventjes stil. Hier had ik gelukkig gewoon vrede mee, misschien omdat er een duidelijke reden was waarom het even stil moest liggen. En ook al had er geen duidelijke reden geweest...soms zijn dingen zoals ze zijn, iets wat voor mij wel een soort van voortdurend levenslesje is. 

Ik betrap mijzelf er zo vaak op, dat ik voor alles een reden moet hebben. Wanneer er een reden bekend is, kan ik dingen loslaten. Maar.. soms is er ook gewoon geen reden voor bepaalde zaken en wat maakt dan dat ik het op dat moment niet los kan laten??! Ik zou mijzelf omschrijven als een gevoelsmens, maar is dat eigenlijk wel zo?  Een reden of verklaring willen voor iets,  past bij een rationeel denkproces en heeft dus niet zo veel te maken met gevoel maar meer met gedachten. Nu herken ik dat óók wel in mijzelf. Ik kan me zo verliezen in gedachten, hersenspinsels, twilight achtige taferelen waarin ik half in deze wereld verkeer maar waarbij een deel van mij totaal verloren is in misschien wel een andere realiteit (zonder drugs, I promise)... soms ten goede van mijn gevoelens en emoties maar soms kan het ook resulteren in iets negatiefs. Een soort onheilspellend gevoel waar niet direct aanleiding voor is (wat mij, voor de oplettende lezer, natuurlijk ook weer irriteert want: reden??!).

Gedachten en gevoelens, zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden? Het klopt wel, want wanneer ik de verklaring van iets niet weet (gedachte) zorgt dat voor onrust, stress, ongemakkelijkheid (gevoel). De oplossing is dan misschien wel heel simpel. Voortaan moet ik gewoon HEEL HARD denken: het is zoals het is het is zoals het is het is zoals het is.... en dan komt de rust vanzelf? :) het is het proberen waard.