Mijn eerste blog: IK WIL NU EEN BABY!!! (alstublieft)

Hoi allemaal, of niemand.. want ik weet niet zo goed voor wie ik dit nu eigenlijk schrijf. Meer voor mijzelf dan voor een ander, denk ik.

Laat ik beginnen met het feit dat ik gezegend ben met een prachtige zoon van bijna vier jaar en een lieve doorzetter van een man. We hebben het heel goed met z'n drietjes. Dat is wel eens anders geweest, mijn man en ik zijn door een kleine crisis heen gegaan en zijn daar gelukkig, met wat hulp van buitenaf sterker uitgekomen dan ooit.

Omdat het tussen ons een tijdje onrustig is geweest, hebben we de afgelopen tijd van de rust genoten. Een kinderwens was er wel op de achtergrond, maar mijn man en ik wilden eerst weer een periode stabiel zijn met elkaar, voordat we een evt aan hectische reis met een tweede kindje zouden beginnen. Zodoende, hebben we even gewacht en hebben we in januari dit jaar de condooms de deur uit gedaan. De pil slik ik al niet meer sinds de kinderwens voor ons eerste kindje.

Bij mijn eerste ging alles heel snel. Ik was twee maanden gestopt, direct zwanger. Ik was een stukje jonger nog toen, 23. Voor ik het wist had ik een positieve test in handen. Achteraf gezien, ondanks de bewuste keuze, overviel het me toch nog enigszins. Als ik zo terug kijk naar de persoon die ik toen was, voelt het alsof ik toen echt nog een meisje was, wat wist zij er nou van?! Mijn man is wel 7 jaar ouder, hij liep toen ter tijd dus wel al tegen de 30 aan (al..).

Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, ik was geen moeder-to-be die de hele dag op een roze wolk leefde, maar ik vond zwanger zijn fijn, genoot van mijn buik die groeide en was helemaal klaar voor de geboorte van mijn kleine man!! Ook dat verliep prima. Na een redelijk snelle bevalling, is hij helemaal gezond ter wereld gekomen.

Ik moet toegeven, het was toch flink wennen! Natuurlijk heb je ideeen en verwachtingen vanaf het moment dat je zwanger probeert te worden. Ik had, hoe lachwekkend, altijd een romantisch beeld in mijn hoofd van een baby die in de box rustig sabbelend aan een knuffeldoekje lag terwijl ik heerlijk op de bank een boek kon lezen, af en toe verliefd kijkend naar mijn baby. Ha-ha!! Kwam ik even van een koude kermis thuis.. Natuurlijk had ik ook de zware-nachten-, lekkende-borsten-, wereld-op-zijn-kop-verwachtingen, hoor. Maar toch, heeft ervaring mij geleerd dat je je kan voorstellen hoe het is, maar dat je toch eigenlijk geen idee hebt als het dan echt zo ver is.

Mijn zoontje was niet de makkelijkste, maar ook zeker niet de moeilijkste baby. Hij vroeg wel veel aandacht, wilde altijd bij ons liggen/zitten en sliep de eerste 10 maanden flink lastig in en werd s nachts vaak wakker, maar daarnaast was het over het algemeen een tevreden mannetje dat goed at, goed ontwikkelde en bijvoorbeeld ook makkelijk bij de oma's en de opvang zijn ding deed.

Zoals ik net benoemde kwamen mijn man en ik in een soort crisis terecht, waarbij we elkaar min of meer uit het oog zijn verloren en met name ik niet happy was. Verschillende factoren, waarvan ik soms denk dat ik wellicht een postnatale-depressie-light heb gehad (het heeft  wat langer geduurd voordat ik kon voelen: dit kindje is de liefde van mijn leven) en ik het daarnaast heel lastig vond om mijn eigen grenzen te zien en dus te bewaken. Met een baby, die je mee-trekt in zijn dag(en nacht-)programma en een partner die van nature goed weet wat hij wil en niet altijd helemaal door heeft dat een ander iets anders wil, ben ik mijzelf wat kwijt geraakt. Ik kan er een heel dramatisch verhaal van maken, maar in het kort is het zoals bovenstaande. Omdat ik - en gelukkig mijn vent ook - er alles aan wilden doen om elkaar terug te vinden en waar mogelijk het gezin te kunnen blijven vormen wat we hadden gemaakt, zijn we na een moeilijke, pijnlijke, leerzame periode samen opgekrabbeld met behulp van een coach die met ons afzonderlijk maar ook samen gewerkt heeft. Wat een proces!! Zou ik het nog een keer doen? Liever niet. Zou ik het hebben willen missen? Nee! We zijn er beiden rijker en wijzer van geworden en zonder het dal waar met name ik in heb gezeten, zouden we niet zijn waar we nu zijn. Namelijk op een plek waar ruimte is voor elkaar, waar we praten over zaken, waar er begrip is voor de ander, waar ik geleerd heb mijn plekje in te nemen en waar hij geleerd heeft dat zaken soms anders zijn dan hoe hij ze ziet. Het klinkt zo simpel en vanzelfsprekend, maar we hebben dit samen moeten leren.

Al met al kan ik stellen dat het meisje van 23 wat nergens van wist, inmiddels ontpopt is tot doorgewinterde mama, die geniet van het chaotische bestaan met een kindje, niet vies is van een goede, opbouwende en communicatief sterke discussie met haar man en die stiekem ook heeft genoten van de rust en de sleur die corona met zich mee heeft gebracht.

Dit allemaal terzijde.. toen kwam de wens voor baby nummer twee. Er was een periode, eigenlijk al vanaf de geboorte van mijn zoontje, dat ik er zeker van was geen tweede kindje meer te willen. De moeizame start die ik ervaarde en daarnaast de crisis in een relatie.. niet echt motiverend voor het toevoegen van een nieuw mensje in ons al moeizame systeem. Nu het allemaal achter de rug is én we een tijd genoten hebben van rustig, voortkabbelend vaarwater zijn we er sinds januari helemaal klaar voor!!

Ik dacht, doen we wel weer even. Condooms de deur uit en gaan met die banaan. NOU... niet dus. Natuurlijk ben ik me er van bewust dat de eerste die na twee keer raak was, heel snel was. Geluk, toevalstreffer. Super dankbaar daarvoor! Toch betrap ik mezelf erop dat ik er ergens stiekem wel vanuit ben gegaan, zij het onbewust gezien mijn teleurstelling en ongeduldigheid, dat het deze keer ook wel even snel zou lukken. Plots zit ik al in ronde 6 en nog geen baby te bekennen. Bij mij in elk geval, want natuurlijk is de een na de ander om mij heen zwanger door een zucht en een scheet. Wat ik toejuich, ik heb het zelf mee mogen maken en gun het iedereen. Maar ik gun het ook mijzelf!

Ik wil nogmaals benadrukken, dat ik echt niet mag klagen en hoef te klagen. Ik weet dat we zwanger kunnen worden. Ik weet dat zes rondes helemaal nog niet lang is (feitelijk, in vruchtbaarheidsland), dat er elke maand genoeg kans is. Maar ik ben voor mijn gevoel zó klaar voor een nieuw mensje die ik alle liefde die ik nu al voel wil geven. Maar het mensje is misschien nog niet helemaal klaar voor mij, of voor deze wereld. Want daar geloof ik dan ook wel weer in. Dat het komt, wanneer het komt. En als het niet komt, dan zien we wel weer verder.

Gelukkig ben ik nuchter hoor, heb ik nog elke maand lol in het proberen en gezellig maken rond de eisprong. Ben ik blij voor een ieder waar het wel raak is en dankbaar dat het mij de eerste keer zo snel gegund is. En wie weet, is het deze maand raak. Wie weet, kijk ik dan terug en denk ik, waar maakte ik me eigelijk zo druk om? Maar zoals iedereen denk ik weet, elk wachtbankje duurt lang. Elke druppel bloed is er één te veel. Toch houd ik hoop!

Voor wie het gelukt is deze lange, zeurderige blog uit te lezen, dank voor je aandacht en geduld. Wie weet volgt er nog wel eentje. Of niet. Ik houd het spannend, net als mijn baarmoeder.......

Geniet van het weer :) :)