Mijlpalen

Vandaag, tot op de dag, 11 weken zwanger.

Dit is de termijn waarbij het bij onze eerste zwangerschap is misgelopen. 
Gisteren had ik wat krampen en wou ik toch een checken met de doppler of ik een hartje kon vinden. 
Ik moest deze keer niet te lang zoeken en daar hoorde ik op de achtergrond het hartje al. 
Ik probeer om de doppler niet veel te gebruiken. Ik denk dat het nu mijn derde keer op 2w tijd is. 
Ook het luisteren is max 1minuutje. Wanneer ik dan de hartslag niet kan vinden, dan stop ik gewoon. En wanneer ik het gevonden heb, luister ik voor enkele seconden en stop er mee. 

Ik vind bij dr. Google ook niks terug over schadelijke effecten maar ik lok het, na alles wat we meegemaakt hebben, niet graag uit. 

Volgende week maandag hebben we onze termijnecho op 11w6d. Ik merk dat ik hier wel opgewonden over ben maar tegelijkertijd ook heel nerveus. 
Bij onze tweede zwangerschap was dat een euforisch moment dat na een halfuur ineens een storm werd. 
Bij het bekijken van onze dochter Liv* zagen ze op het eerste zicht niks en zei de gynaecologe dat ik mocht ademen en dat het eindelijk mee zat. Maar toen ze een halfuurtje later nog eens keek, zag ze plots een blaas (encephalocele) op haar hoofdje. Dat was niet goed.
Dus nu ben ik daarom nerveus voor de termijnecho. Uit onderzoeken is niks gebleken. Ik heb geen zichtbare afwijkingen in mijn bloed alsook mijn partner niet. De autopsie van Liv* was ook heel goed, in de zin dat ze niks specifiek gevonden hebben en dat alles er goed uit zag. Voor de encephalocele hebben ze dus geen antwoord en kunnen ze uiteraard ook niet garanderen dat het niet nog eens zal gebeuren. 
Ik merk van mezelf dat ik ook prikkelbaar loop.. Natuurlijk komt dat ook wel door de hormonen maar als er iemand iets tegen me zegt, zou ik kunnen huilen. Geen idee waarom. Waarschijnlijk omdat ik zo nerveus ben en er ook echt met bezig loop. 

Sinds een maand werk ik opnieuw en ik  ben wel blij voor de afleiding. Mijn weken gaan ook sneller voorbij.
Maar soms vind ik het eens moeilijk dat ik eens niet thuis ben om te bekomen en mijn gevoelens een plaats te geven. 
Klinkt 'belachelijk' want het leven gaat verder en iedereen moet dit doen maar ik merk dat ik het 'thuis-zijn' soms echt wel mis. 
Sommigen zullen begrijpen wat ik bedoel, anderen dan alweer niet. 
Ik denk dat het momenteel is omdat er veel herinneringen naar boven komen. Rond deze termijn is de eerste zwangerschap misgelopen én ik ben ook nog maar 6 dagen verwijderd van een al dan niet verlossend antwoord. 

Ik probeer wel positief te blijven en te denken, dat sowieso. Zoals ik al eens gezegd heb zit mijn gevoel dit keer ook wel anders en ik probeer hier wel op te vertrouwen. Het is soms moeilijk maar we moeten hopen en wensen voor het beste.