En dan zijn die gedachten daar opnieuw

En dan zit je daar achter je nieuwe bureau op je nieuw werk.. Helemaal alleen op de dienst want je ene collega is ziek, de andere collega heeft zijn vrije dag en de andere collega werkt vanuit een andere vestiging. 
Dan begint het molentje wel weer te draaien. 

Tijdens mijn ziekte van mijn eerste MA heb ik mijn ontslag gekregen. Nu hebben ze daar uiteraard een andere reden aan gegeven maar deze was te belachelijk voor woorden. Dan was ik januari alweer zwanger van onze dochter, Liv*. De zwangerschap hebben wij op 15w medisch moeten afbreken omwille van het feit dat Liv* een encephalocele had en dus niet levensvatbaar ging zijn na de geboorte. Ze is geboren op 26 maart 2020.
Ik heb nog enige tijd thuis gezeten omdat ik toch geen werk had en ik daar tot en met juni niet veel zin in had. 1 juni was ook mijn uitgerekende datum voor ons eerste kindje, dus dat verdriet kwam allemaal samen. Ook is mijn meme 3 dagen na Liv* overleden en ik had er echt eventjes genoeg van. 

Midden juni nam ik mezelf voor om elke dag een cv te versturen. Dat deed ik ook. 
Ik kom zelf uit de uitzendwereld en weet hoe weinig we soms maar feedback kregen voor onze kandidaten als ze niet in aanmerking kwamen. Ik kreeg dus amper reactie op mijn cv's die ik verstuurde. Dat vind ik tot op de dag van vandaag nog heel jammer. Een mens heeft feedback nodig om te kunnen weten wat hij/zij kan bijschaven. Althans dat is mijn persoonlijke mening. 
Ik keek ook enkel naar vacatures voor onbepaalde duur omdat ik jobs voor een bepaalde duur soms tijdsverspilling vind voor beide partijen. 

Toen ik begin augustus een positieve test in handen had, ging ik uiteindelijk wel op zoek naar een job voor bepaalde duur aangezien dat dat mijn kansen om aangenomen te worden wel ging vergroten. 
Ik stuurde mijn cv door op de eerste vacature die ik tegen kwam en hier zit ik dan. 
Ze waren meteen op de hoogte van mijn MA en mijn nieuwe zwangerschap. Over Liv* heb ik gezwegen maar dit weten ze ondertussen al. Uiteindelijk maakt dat niks uit voor mijn prestaties. 

Maar vandaag zit ik hier alleen en dwalen mijn gedachten alweer af.
Ik ben tot nu toe heel kalm en rustig geweest en had zoiets van 'wat komt dat komt, ik kan het niet tegen houden'. 
Maar nu voel ik de angst opnieuw over me komen en dat wil ik niet. Ik wil positief zijn en met mijn neus naar de toekomst kijken.

Ik heb dat gevoel sinds deze week meer en meer. Ik ben nu 10w3d en op 9w6d hebben we het aan onze ouders verteld, nadat we terug kwamen van een goede echo. Mooi op schema, goede hartslag.. Maar ervaring leert dat dat soms niks wil zeggen. 
Ik wou eigenlijk wachten met het te vertellen aan onze ouders tot we op 11w6d onze termijnecho hadden. Maar mijn vriend zag dit niet echt zitten. 
Het weekend voor de echo had ik wat krampen en heb ik met de doppler het hartje proberen zoeken en ook gevonden. 
Nu voelde ik me gisteren ook onwel en had ik van die rare krampen dus besloot ik om het nogmaals te doen maar heb natuurlijk niks gevonden. Wat zéker niet abnormaal is want op 10w zit het nog achter het schaambot en is de kans ook klein dat je het kan horen. Maar omdat ik het de vorige keer wel gehoord heb, begon dat stemmetje toch weer. 

Ik ben ook iemand dat niet veel kwaaltjes heeft. Buiten pijnlijke borsten, extreme vermoeidheid en af en toe eens hoofdpijn heb ik niks. 
Ik zit hier dus ook dagelijks op mijn borsten te duwen om te voelen of ze nog wel gevoelig zijn. Ik heb een grote boezem van mezelf dus ik moet er echt wel eens (zacht) op duwen om ze te voelen, haha. 

Ik heb ook wat overgewicht dus ik moet opletten met wat ik eet enzo maar dat doe ik wel. Ik eet graag groenten dus dat is voor mij geen probleem. Alleen wanneer ik rauwe groenten wil eten, moet ik ze eerst enkele keren spoelen en dan begin ik er meestal niet aan. Dit moet ik in alle eerlijkheid toegeven. Maar ik ben dus niet misselijk en moet niet overgeven. Maar sinds ik weet dat ik zwanger ben, ben ik al 3kg - bijna 3,5kg, kwijt. Ik had dat bij mijn vorige zwangerschappen ook. Maar deze keer wanneer ik iets eet, heb ik ook meteen last van een zware maag. Ik kan echt honger hebben en als ik dan begin te eten, heb ik na 5 happen soms al genoeg. Zoals deze morgen.. Mijn buik was al even aan het grommen en ik begon aan mijn ontbijt en na 3 happen had ik al genoeg. 
Nu zegt mijn gynaecologe dat dat niet slecht is dat ik nog afval in het begin want dat ik dan wat reserve heb om bij te komen, wat in mijn geval dus zeker niet slecht is. Maar ik merk dat ik gewoon aan alles begin te twijfelen.
Ik weet dat kwaaltjes niks willen zeggen over het verloop van een zwangerschap. 

Maar nu ik hier zo alleen zit.. Is het precies of ik voel elk steekje meer dan anders. Elke kramp.. En dan betrap ik mezelf dus dat ik nu denk of alles wel goed gaat. Ik bloed niet of heb geen bruinverlies. Ik laat nog altijd boeren (ook een kwaaltje want anders boer ik amper) en mijn borsten zijn nog gevoelig. En toch komt er vandaag af en toe een stemmetje langs dat onrust wil zaaien. 
Ik adem dan telkens eens goed in en uit en probeer me opnieuw te focussen op het goede. 
We hebben al 3 goede echo's achter de rug, telkens mooi op groei met een goede, sterke en gezonde hartslag. 

Maar vanaf we het gezegd hebben tegen onze ouders voel ik precies ook een soort van druk. Wij hebben al twee keer een kind verloren maar zij hebben ook al twee keer een kleinkind verloren. Zij oefenen zeker geen druk of stress op me uit maar het komt gewoon van mezelf. Ik hoop gewoon dat het deze keer goed blijft gaan en dat wij in maart eindelijk een kindje in onze armen kunnen sluiten. 

Liefs