Mijlpaal bereikt

Gisteren hadden we onze termijnecho bij 11+6w. 
Het grootste deel van de zwangerschap had ik rust gevonden maar naarmate we dichter naar deze echo kwamen, wou de angst soms weer even overheersen. 

De afspraak was om 12u en ik besloot om in de voormiddag nog te gaan werken. Kon me maar afleiden dacht ik.
Ik zat bijna de hele voormiddag alleen in ons bureel en had ook niet zoveel werk. Ik deed wat ik eerst moest doen en dan at ik mijn ontbijt. Daarna nam de stress het over. Ik begon op sommige momenten ook te rillen van de stress. Ik heb toen gestuurd naar mijn vriend dat het misschien toch geen goed idee geweest is om te komen werken.
Aangezien we nog nooit een positieve echo gehad hebben rond deze termijn, vond ik het ook wel begrijpelijk dat ik het spannend vond maar van mijn rust was er niks meer te bekennen.
Toen ik om 11u20 naar beneden stapte om in de wagen te kruipen, bij mijn vriend die me kwam ophalen, begon de stress te minderen. 

Eenmaal aangekomen op de parking van het ziekenhuis, checkte ik of ik alles mee had (zwangerschapsboekje, brief NIPT en ID-kaart). Ik nam alles mee, zette mijn mondmasker op en liepen richting de trap om naar boven te gaan. 
Vanaf de deur was het de nieuwe routine: mondmasker goed zetten, aanschuiven op 1,5m afstand en handen ontsmetten. Daarna doorlopen naar de aanmeldbalie en zo naar de dienst Gynaecologie. 
Daar aangekomen moet ik me nogmaals aanmelden met mijn papiertje voor mijn afspraak en mag ik plaatsnemen met mijn vriend in de wachtzaal. 
Toen we neerzaten was het 11u45. Nog een kwartiertje.. 
10min later zagen we een koppel uit haar onderzoekskamer komen. Ze was er al dus dat wou zeggen dat ze toen toch geen bevalling had. 

Een kwartiertje werd een halfuurtje toen het koppel terug naar buiten kwam. Er waren niet veel mensen aan het wachten in de wachtzaal dus ik dacht dat het dan wel aan mij zou zijn. Helaas.. Het was eerst nog aan een ander koppel. 
Een halfuurtje werd dan een uurtje en tot het uiteindelijk een uur en een half duurde tot ik mijn naam hoorde. 
Met een bang hartje gingen we binnen. Schrik voor het beeld dat we te zien gingen krijgen. 
Ze vroeg hoe het ging en ik antwoordde dat alles wel goed ging en dat ik, buiten vermoeidheid en pijnlijke borsten, niet mocht klagen.
Deze keer was het ook niet bij mijn gewoonlijke gynaecologe maar bij de gynaecologe die de vaststelling bij ons Liv* ook gemaakt heeft en vanaf dan alles heeft opgevolgd. Daar ze gespecialiseerd is in prenatale diagnostiek wou ik voor deze echo en de 20 weken echo ook bij haar terecht kunnen.
Ze zei dat ze ons niet langer in spanning wou houden en dat ik mijn jeansbroek mocht uitdoen in het aparte hokje. Ze ging proberen voor een uitwendige echo te maken. Ik had al gezegd tegen mijn vriend dat ik niet meteen ging kijken naar het schermen zei het tegen haar ook toen ik op de tafel ging liggen. Na enkele seconden zei ze dat het oké was om te kijken. Ik fixeerde me meteen op de het hoofde, net zoals zij. Ze zei dat ze een mooie schedelvorming zag en twee hersenhelften. Dat was bij Liv* dus niet het geval. 
Ze stopte even, keek me aan en vroeg ik mij buikspieren wou ontspannen en eens goed in- en uit moest ademen. Ze nam mijn arm vast en legde deze ook naast me neer. Ze hervatte en keek opnieuw naar het hoofdje, langs elke mogelijke kant. Ze was heel tevreden met wat ze zag. Ze bekeek ons wondertje verder en zag ook een hele mooie ruggengraat, 2 armen met handjes en 2 benen met voetjes. Alles wat er op deze termijn moet zijn, is er. De meting gaf 12+2d aan terwijl ik 11+6d was. 
Ze nam voldoende echo's en ronde met een gerust hart af. Ik mocht me opnieuw aankleden in het hokje en me nog even zetten aan haar bureau.

Ze vroeg of we het document voor de NIPT mee hadden. Ik haalde het uit ons zakje en gaf het aan haar. Ze zag dat we graag het geslacht wouden weten alsook de drie verschillende trisomieën én dat we ook eventuele geslachtsafwijkende syndromen wouden weten. Op dat laatste wou ze toch nog even dieper op in gaan. 
Ze keek ons aan en vroeg of we onze zwangerschap eventueel gingen afbreken moest ons kindje één van dergelijke afwijkingen hebben. Ze legde ze allemaal nog eens uit, we keken naar elkaar en zeiden dat we dat niet wouden doen als dat in beperkte mate zou zijn. Dan gaf ze als raad om in plaats van 'ja' dus 'nee' aan te duiden. 
De NIPT kan een valse uitslag geven voor het geslacht en Down maar dit is echter 'maar' 2%. Voor de geslachtsafwijkende syndromenen zit de NIPT bij 30% fout en testen ze positief op één van deze syndromen terwijl er dus meestal niks aan de hand is. 
De nasleep die dat bij de ouders geeft is ongelofelijk en kan er ook voor zorgen dat er niet meer van de zwangerschap genoten kan worden. Als deze syndromen in dergelijke mate meevallen valt het in eerste intstantie nauwelijks op dat een kind dit heeft. 
Wel kan je dochter/zoon onvruchtbaar zijn. Maar om daarvoor een zwangerschap af te breken.. Neen.

Iedereen is daar vrij in om die keuze te maken en ik heb ook respect voor die keuze van iemand anders. 
Wij hebben dus enkel gekozen om het geslacht te weten te komen en of er kans is op 1 van de 3 trisomieën. 
Op het laatste achtte ze de kans klein omdat de nekplooi tussen de 0.08 en 0.13 was en ze zich pas vanaf 0.3 'zorgen' beginnen maken. 

Om eerlijk te zijn is het precies ook nog niet doorgedrongen dat alles goed is voor nu. 
En ik vind het ook een beetje spannend om wat nu nog komen gaat :-)