Gemengde gevoelens derde - hopelijk goede - zwangerschap

Ik heb al verschillende topics geopend en andere bezorgde dames proberen helpen met raad en steun.

Graag stel ik me nog even kort voor:
Ik heb in november 2019 een MA gehad op 11 weken. 
Op 26 maart ben ik op mijn 15w bevallen van onze dochter Liv* omwille van een medische afbreking. 

Liv* had een encephalocele en zou na de geboorte niet levensvatbaar zijn. 
De keuze was hartverscheurend en heel moeilijk omdat je je toch telkens afvraagd of je wel het juiste gedaan hebt. 
Toen we haar na de geboorte zagen was ze zo klein maar al volledig af. We hebben wel duidelijk de afwijking gezien waardoor we vrede hebben kunnen nemen met onze beslissing. 

Nu ben ik opnieuw zwanger, vandaag exact 9w. 
Ik probeer postiever te zijn dan tijdens mijn zwangerschap van Liv*.. Toen schoot ik telkens in paniek wanneer ik een steekje voelde, weende ik wanneer we op weg waren naar onze echo's en toen we terugkeerden (en alles goed was op die eerste echo's). 
Ik vond geen rust, had ook geen werk en dus geen afleiding, en zocht achter alles iets. 

Nu neem ik elke week, elke dag, elke echo zoals hij komt. Of dat probeer ik toch.. 
Ik heb ook weinig tot geen kwaaltjes maar ik weet dat dat het verloop niet bepaald. 
Buiten mijn gevoelige borsten, die 's avonds op springen staan, en vermoeidheid is er niks aan de hand. 
Soms wel al eens bandenpijn - ik ben hier blijkbaar gevoelig aan. 

Alles gaat/ging goed. Ik krijg extra opvolging, heb op 6+2d een mooie echo gehad met hartactiviteit  en op mjin 8w vorige week ook. Zit ook telkens mooi op schema. Ook volgt de huisartse me goed op. Elke week mag ik gaan voor een bloedafname, ik weet dat dat in NL niet gedaan zal worden of toch met moeite. Ook mijn echo's zijn elke keer bij mijn gynaecologe en niet bij een verloskundige (in BE is het automatisch een gynaecoloog die dit doet). 
Nu ging ik gisteren bij de dokter voor nog enkele voorschriften voor mijn schildkliermedicatie, toen ze me plots vroeg of ik geen bloedafname wou doen. Ik twijfelde omdat de gynae zei dat ik er beter met zou stoppen en zou vertrouwen in mijn lichaam maar dat ze het wel begrijpt. 
Na wat twijfelen zei ik 'ja' en ze begon met de bloedafname. 

Deze morgen mijn uitslag gekregen en mijn hcg is gedaald maar progesteron is nog meer dan voldoende. 
Mijn hcg is nu ook niet extreem gedaald maar ja, je kan je wel al inbeelden dat mijn panieklevel heel hoog was. 

Ik probeerde mijn huisartse te bereiken maar tevergeefs. Ook de dienst gynaecologie gebeld maar ook tevergeefs. 
Na mijn huisartse bijna een uur te stalken, ze is telefonisch bereikbaar vanaf 8u, geraakt ik toch binnen bij de dienst gynaecologie. 
De onthaalmedewerkster was heel lief en plande een belafspraak in. 
Je weet natuurlijk nooit hoelang het zal duren wanneer de gynaecologe je terug belt aangezien ze vandaag vooral curretages doet. 
Ik belde opnieuw enkele keren naar mijn huisartse want in haar mail stond er dat ik niet in paniek moest slaan, dat het geen verontrustende uitslag was op deze termijn en dat ik geen schrik moest hebben. 
Als je dat tegen mij zegt, heeft dat een averechts effect, haha. 

Uiteindelijk belde de gynaecologe na 15min al terug. Alles uitgelegd en ze zei dat zij er persoonlijk niet wakker van zou liggen maar dat ik voor mijn rusttoestand vandaag mocht langsgaan bij het verloskwartier voor een extra echo maar dat ik zonder bloedverlies en krampen me écht geen zorgen hoef te maken.

In principe voel ik me goed, mijn borsten zijn nog gevoelig (ik knijp er af en toe eens in). 
Maar ik ga toch eens langsgaan voor de zekerheid. Zit het niet goed wil ik het liever nu al weten in plaats van pas volgende week. 
Natuurlijk hoop ik op een goede echo eerder dan op een slechte.

Bij Liv* heb ik altijd al het gevoel gehad dat er iets niet juist was en dat gevoel heb ik deze keer niet, nu nog niet. 
Maar toch.. Toen ik vroeg of de daling op 9w nie te vroeg was zei ze ook dat dat eigenlijk niet erg is. 
Maar door heel onze historie, weet ik het toch niet. 

In alle eerlijkheid zit mijn hcg nu wel al op wat ik bij Liv* op 11w had. Daarom dat mijn gynae ook denkt dat ik mijn plafond al bereikt heb. Mijn hcg was telkens in vergelijking met Liv*, het dubbele van wat ik toen had (of toch bijna). 
Ik heb nooit een hoog hcg gehad maar ook geen laag. Altijd rond het gemiddelde. 
Mijn progesteron bij Liv* kende wel een dip van 7w-9w. Dit heb ik nu ook nooit gehad. 

Momenteel heb ik wel wat krampen maar ik denk dat dat nu ook gewoon aan de stress kan liggen.

Nood aan negatieve ervaringen heb ik niet, heb er zelf al genoeg. (zeker niet slecht bedoeld)
Maar wou dit gewoon even kwijt aangezien nog niemand op de hoogte is en ik toch mijn gevoel even wou neerpennen.