Klaas Vaak slaapt niet....

2 jaar is ze, en ik houd vreselijk veel van haar!
Laat ik dat gelijk voorop stellen, niemand heeft me immers gezegd dat het leven met een kind over rozen gaat.
Dat we in het begin, lees: ongeveer de eerste 3/4 weken van haar leven, en ons leven als nieuwbakken ouder, onze slaap wel 7 á 8 keer moesten onderbreken vanwege nachtvoedingen, krampjes en ander klein leed.
Dat we in het eerste jaar wat er op volgde, van die 7 á 8 keer, 2x of helemaal niet meer uit onze slaap werden gestoord en fris en fruitig opstonden.

Maar 2 weken na haar haar 2e verjaardag begon het.
Inslapen ging nog prima, elke avond ons vaste ritueel.
Douchen met mama, lekker insmeren met bodylotion, drinken met een koekje, tandjes poetsen, verhaaltje lezen, "Naar bed naar bed" opzeggen een paar hele flinke knuffels en tig kusjes en ze draaide zich op haar knietjes met 'Trude' dicht tegen zich aan en binnen no-time was het stil boven en sliep ze lekker in.
Maar standaard rond de klok van 2 was het zover...
Hartverscheurend huilen, mama roepen.....
1 week naast haar bed tot ze weer insliep na ongeveer een uur, ik verkleumd van de kou en zij diep in de slaap vanwege het grote verdriet.
Na die week werden we iets makkelijker, op de tast naar haar kamer, uit dr bed in, naast ons in het grote bed.
Waar ze geen geluidje maaktte, maar binnen een poep en een scheet insliep.
Met de benen in papa's nek, en dr hoofd op mijn buik.
En elke ochtend mopperden we weer dat dit toch echt niet meer zo kon, "Vannacht laten we haar hoor, ze moet op haar eigen bedje slapen!".
En elke nacht weer lag ze toch bij ons in bed.

Alles, maar dan ook alles heb ik voor de geest gehad.
Wat zou het kunnen zijn waardoor ze zo slecht slaapt, want inmiddels is zelfs het inslapen een probleem en huilt ze minstens een uur.
Hebben onze voetsporen een slijtage aangericht op de trap, op het laminaat en in de vloerbedekking.
En dat terwijl er op de verpakking stond dat het wel jáááááren mee kon ;-).
Zou het liggen aan haar 'nieuwe' kamer, het bedje weer op oude plek, de hemel er weer boven?
Hielp niets, veranderingen in ons ritueel?
Kan het niet zijn, elke avond gaat het het hetzelfde.
Ik wijt het voornamelijk aan die vreselijk drukke maanden.
10 november jarig, 3 dagen erna de intocht van Sint, 5 december.... Kerst en Oud & Nieuw.
Maar dat neemt niet weg dat we elke nacht bijna huilend naast ons bed staan, omdat ook bij ons de koek begint op te raken.
Nu had Wilco 3 weken vakantie, en zijn we 3 weken intensief bezig geweest met het hele 'slaapgebeuren'.
Ons ritme helemaal omgedraaid, want slapen met zo'n druktemaker in bed gaat niet van een leien dakje.
Ik lig met minstens 3 kussens in bed, onder de buik, tussen de benen en achter de rug...
En Wilco is ook niet vies van wat ruimte.
Mijn buik is versierd met minstens evenveel straie als krassen van haar teennageltjes, en Wilco zijn rug ziet eruit alsof we elke nacht vurig de liefde hebben bedreven.
De wallen hangen bij ons allebei op de grond, en ik heb het geluk dat ik ze nog iets kan wegwerken met foundation.

We dachten de oplossing gevonden te hebben, bedtijd een half uurtje verlengd, 19:30u.
4 druppels "Bach Rescue Night" in dat half uurtje en 4 druppels wanneer ze in dr bedje lag.
De eerste 'druppeltjesavond' lagen we met samengeknepen billen in bed.
Ook al rond de klok van 21:00u om toch wat rust te krijgen.
Wat was het een schok dat ze de volgende ochtend 07:45u én in haar eigen bed lag én de hele nacht har doorgeslapen.
Ik kon meneer Bach uit 17honderd nog wattes wel op zijn blote gat kussen van blijdschap.
Ik verwachte helemaal geen wonderen, maar dit sloeg alles!
Nacht 2 ging idemdito, dus vol overgave storten we ons op nacht 3, en zijn wat later op bed gegaan.
Tot onze spijt :(
Meneer Bach heeft het bijltje samen met Aymé neergegooid en Klaas Vaak een verbod op haar slaapkamer gegeven.
Inslapen heeft gisteren wel bijna 3 uur gekost, en zojuist om 04:00u heb ik grootse moeite gehad om geen oordoppen in te doen en het dekbed over mijn hoofd te trekken.
Ik heb Wilco toegefluisterd dat ik haar en haar gehuil spuugzat ben, als dit in deze laatste aankomende 9 weken nog zo gaat, ben ik oververmoeid wanneer me mijn belangrijke taak weer wacht.
Wilco moet straks weer werken en om hem zijn rust te gunnen heb ik wéér mijn plek afgestaan aan dochterlief en zit ik in de vroege ochtendgloren dit blogje te typen.
Het moet toch ooit eens stoppen?!