Het grote moment..

Oke... daar zaten we... de minuten en uren weg te tellen.
Ik werd steeds rustiger en in mezelf gekeerd. De weeën werden krachtiger.
Dit was het echte werk. Ik voelde het aan alles!

Toen ze om 21.00 weer gingen voelen, had ik serieuze regelmatige weeën
Het zweet droop van me af. Ik had op dat moment 7cm.
Ik vroeg hoe het zat met pijnstilling omdat ik het niet compleet zonder wou doen.
Ik weet als je te veel ontsluiting hebt dat ze vaak weigeren.
Maar ook nu ondervond ik weerstand.

Ach mevrouw als we u vliezen breken heeft u hem in de hand.
Voor u pijnstilling krijgt moet u 3 kwartier aan de ctg dat red u niet meer.
De weeën volgenden zich hevig achter elkaar op en ik raakte lichtelijk in paniek.
Ik gaf aan dat ik het ruim van te voren heb aangegeven er moest een echo komen en ik wil pijnstilling.
Om 21.25 hebben ze me overgedragen aan het ziekenhuis.

Daar kreeg ik een ctg en opnieuw een onderzoek.
Ik bleek nog op 7 a 8 cm te zitten.
Maar hij was nog steeds terug te duwen en er zat een ribbel op het vlies.
Hierdoor hebben nog 2 andere ook even gevoeld.
Ze konden het niet plaatsten.

Toen werd er van dienst gewisseld, een overdracht vond plaats terwijl ik wachte.
Daar waren 3 nieuwe. Eindelijk had ik me pompje. Na een korte kennismaking en een nieuw onderzoek van alle 3 besloten ze mijn vliezen te breken..
Zoals voorspeld had ik gigantisch veel vruchtwater. Het leek wel een waterval...
En daar kwam het... Hij heeft het moeilijk. Gepoept in het vruchtwater.
Maar we gingen nog even afwachten wantttt nu de vliezen gebroken waren zou hij vast snel indalen!
Uhm oké... Hallo persdrang. Jemig...
30min later, hallo 8 cm.. Het schoot niet op.. op de dag zagen ze dat hij het echt moeilijk had.

Dus nu.. op dat allerlaatste moment besloten ze een echo te maken......
Daar lag mijn sterrenkijkertje. Met een groot hoofdje in een vreemde houding (Niet met de kind op de borst)
Dus daar lag ik met uiteindelijk 9cm, heftige persdrang en toen werd pas duidelijk dat dit mission impossble was.
Hij zou er nooit op de vaginale manier uit kunnen komen!
Bedankt, voor het niet luisteren naar de vk die aangaf maak een echo bij binnenkomst.
Zucht.

Daar kwam het... De woorden... mijn grootste angst..
Snel, OK. Sorry mevrouw maar u krijgt een spoedsectio.
BAM. Daar ging de vloer. BAM daar ging alles wat ik dacht en hoopte.
Het ging gebeuren 1 van mijn grootste angsten werd werkelijkheid.

Mijn vriend heeft de hele avond als een waakhond naast me gezeten.
Alles geobserveerd. Tandenbijtend. Geprobeerd rustig te blijven.
Tot dat ook de woorden spoedsectio zijn gehoorsveld bereikte.
Er knapte iets en vroeg met tranen in zijn ogen of het echt niet anders kon?
Konden we nog wachten? Kunnen we iets anders doen?
Helaas.

Ze maakte me klaar voor vertrek.
Rolde me op me bed de gangen door.
Met weeën, persdrang, hevig shakend en huilend van angst kwam ik aan.
Raakte in paniek toen ik me vriend nergens zag. Ze waren hem klaar aan het maken om er bij te zijn.
Ik moest op de operatie tafel gaan zitten en me rug buiken met een giga buik en hevige persdrang wat een hell.
Daar ging het, de ruggenprik. Wat een angst. Al met al viel het me reuze mee.
Vrij snel trok al het gevoel incl weeën en persdrang weg. Al snel was ik deels verlamd.
BAM nieuwe angst, paniek aanval. Jemig wat gebeurd er allemaal!
De spoedsectio was pure horror.
Dat er mensen zijn die hier voor kiezen kan ik niet bevatten.
Toen ze me opensneden, vervolgens laag voor laag naar binnen gingen en alles opzij duwde en trokken
Voelde ik me zo ontzettend naar! Ik vond het niet mooi of bijzonder. Het leek wel een horrorfilm/scène
Ik lag te shaken en te shaken.

Na 15min vroegen ze me of ik wou kijken.. Ja, ik heb nu al zo veel doorstaan, ik wil dit zien!
En wauw.... Daar was hij! Dit is vreemd. Maar wauw! 00.28u 28feb 2019. Onze zoon Elijah ♡

Even onder de lamp voor een check up. Papa mocht een deel van de navelstreng doorknippen
En toen kreeg ik hem op me borst in een speciale zak. Huid op huid.
Ze hebben veder alles verwijderd en me netjes dicht gemaakt.
En werd naderhand naar de verkoever kamer gereden.

Man man man wat een avond, wat een nacht.. op dit moment 7u na binnenkomst.
Ik kon het niet bevatten wat er allemaal gebeurd was. Ik heb genoten van mijn partner en onze prachtige gezonde zoon.

De volgende dag.. was Ik zo overstuur. En boos. De pijn.. Wat een hell.
Door adrenaline geen moment geslapen. De morfine en diclofenac hielp helemaal niet.
Ik kon niks. Alleen maar liggen zonder te bewegen. Me hoofd deed pijn en ik voelde me alsof ik overreden was door een bulldozer.
Ergste van alles?

Ik kon mijn kind niet zelfstandig optillen of verzorgen incl voeden.
Als hij naast me begin te huilen moest de zuster hem komen wiegen...

Wat maakte me dat verdrietig! Ik voelde me zo ontzettend waardeloos!