Niet kinderachtig...

Het consultatie bureau zal waarschijnlijk nooit een van onze favoriete bestemmingen worden. Vandaag moest hij er heen voor zijn eerste prikjes. Ik had al vanaf zondag al de zenuwen en het onschuldige mannetje kreeg pas iets door toen hij voor de tweede keer in die koude ruimte zijn kleertjes uit moest trekken. Hij werd gewogen en gemeten. Hij was inmiddels 5060 gram en 58 cm. Hij groeit dus als kool! Weer tranen met tuiten, en dit keer ik ook bijna omdat ik wist wat hem nog te wachten stond. Maar ik moet sterk zijn!.... Ook lachte Harry me uit en zei dat ik niet zo kinderachtig moest doen……

Tobias was inmiddels rustig geworden en viel bijna in slaap. De spuiten moesten gezet worden. In de omslagdoek (die ik dit keer wel bij me had) legde ik hem voorzichtig op tafel. Daar kwam dat mens aan met die spuiten die zo groot waren als zijn voetjes. Stel dat ik spuiten in me kreeg die zo groot waren als mijn voeten… hoe zou ik me voelen. Juist, ik zou gaan huilen. En dat deed Tobias ook. Met het zetten van de spuit had ik mijn vinger al in zijn handje. In 1 kleine seconde was meneer wakker en kneep zo hard in mijn vinger dat het ook echt pijn deed. Ik sprak hem lief toe en gaf hem kusjes totdat de tweede spuit voorbij was.

Terwijl ik de kleine na de tweede prik troostte keek ik even over mijn schouder om een blik van Harry op te vangen. Wat denk je..ik zie alleen zijn achterhoofd!! Meneer had beide prikken niet gezien en toen ik zei dat het al voorbij was keek hij weer naar ons mannetje. Hij had nog net niet de tranen in zijn ogen staan. Nu begon ik te lachen ………wie is hier nou het kind…

Inmiddels vult de rust het huis…mijn spieren ontspannen zich voor de eerste keer vandaag en het zonnetje schijnt naar binnen. Tobias slaapt! Wat hebben ze toch met hem gedaan. …