Bezoek

Vandaag kwamen wat buurkinderen op bezoek. Vluchtelingen die
bij hun familie, precies tegenover ons, wonen. Zeven kleine kinderen wonen er,
oudste zes jaar. In totaal kun je het makkelijker noemen, dat er vier gezinnen
bij zijn komen wonen in 1 huis.. De buren zelf hebben geen kinderen, dus die
zeven er extra bij, is zeker niet niks. Drukte van jewelste. Elke paar dagen (al
maanden lang) komt een jongetje op bezoek, vriendje van Jamie. De rest zijn
meisjes en het leek me leuk ze ook uit te nodigen. Gedaan, vandaag dus. De
speelkamer was zo handig! En gezellig was het zeker.

*Eerst lekker gezeten in de huiskamer. Ze waren rustig, maar
dat zal ook wel komen omdat ik wat strenger kan zijn. Streng in de zin dat ze
weten wat goed en niet goed is. Ik hou van orde, als dat er niet is, zal het te
druk worden wat niet de bedoeling is. En gezellig zeker ook niet.

‘Tante (zo noemen ze me, hihi), vandaag hadden we een kogel
gevonden in de auto van opa.’

‘Ja, het glas is gebroken, de achterruit!’

‘Maar niet helemaal, hoor. Alleen in het midden.’

‘Het glas moet wel helemaal vervangen worden. Oom wilde naar
een meneer toegaan, maar hij kon niet meer gaan. Het was al laat!’

--‘Oh jammer. Maar de achterruit kan toch niet open
blijven?’

‘Oom heeft het plastic van onze eettafel erop gebonden.
Morgen gaat hij naar een andere meneer toe om het te maken.’

‘Maar oom is bang dat de auto gestolen wordt. Hij is bang
daarvoor! Hij zei tegen mamma dat hij bang is dat de auto er morgen niet meer
staat.’

‘Ze hebben toch geen sleutels. En opa’s auto is toch oud.
Als hij weg is, kan hij een nieuwe auto kopen!’

‘Ja, net zo een als jullie (wij dus).’

‘Dat is heel duur hoor.’

‘Maar die man die de kogel heeft geschoten, heeft dat expres
gedaan. Hij wil geen lelijke auto’s in de straat.’ (De auto van de buren is
niet lelijk, maar heeft wel wat deuken, ongelukjes die in deze tijden niet de
moeite waard zijn op te repareren ;) )

‘Nee dat is perongeluk. Maar gelukkig kwam het niet in hun
auto! Dat zou jammer zijn!’

*Daarna naar de keuken. De eethoek werd leuk gevuld, die
kleine mensjes! ‘Smile!’ en klik, een foto! Broodjes kaas gemaakt en wat
sinaasappelen uitgeperst. Lekker gesmuld en gedronken.

*Toen kwam het leukste. De speelkamer. Zelfs Jamie sprong
op. De speelkamer is vaak op slot. Alleen soms, ja soms, gaat hij open. Dan mag
Jamie de sleutel pakken. De sleutel met de ‘cars sleutelhanger. Hij weet het
precies.

Tekenbladen in de laadjes, kleurpotloden en wat stiften. In
de kastjes boven de lange tafel ligt nog veel meer, daar kunnen kleine kinderen
niet bij, hihi!

‘Mag ik een schaar? Ik zie geen schaar in de la!’ Een
meisje, zes jaar.

Jamie kent het plekje van de scharen wel, maar hij kan er
niet bij.

‘Waarvoor heb je een schaar nodig?’

‘Ik wil een bloem maken.’

‘Ik heb een leuk idee.’ Zeg ik.

Wat gekleurde a4tjes op elkaar, door midden geknipt en weer
op elkaar. Samen teken we een grote bloem. Die we dan samen uitknippen.
En hopla! Daar heb je tien bloemen! Wat bloemenstelen geknipt en geel
posterpapier erbij genomen. (Die liggen netjes opgerold, ook in de kasjes
boven.) Opplakken en wauw! Het is mooi geworden. De andere kinderen zijn ook
bezig. Ondertussen wel geholpen, liet ze dan vooral tekenen. Ook de kleine
stapel kleurplaten waren in de smaak. Kleurboekjes, kleurplaten, we hebben van alles
in de speelkamer. Maar dat weten ze niet.. ook Jamie niet. Dat blijft geheim ;)

Want als iedereen slaapt, daar bedoel ik eigenlijk Jamie,
maar ook zijn vader mee (Vader houd ervan zijn kind te veel te verwennen, dus
waarom zou ik in de kasjes boven eigenlijk iets verstoppen??), dan sluipt mamma
stiekem de kamer in, vult de laadjes en pennenhouders zodat het precies genoeg
is als iemand onverwachts op bezoek komt.

De andere kant van de kamer werd er ook druk gespeeld. Een
speelkleed, zoals iedereen die wel heeft, met een doodgewone autobaan, ligt er
op de grond. De kast is gevuld met plastic bakken, lekker handig om die te
vullen en op te bergen! Ook van die bakken zijn vier in handbereik van de kids,
andere vier staan boven. Van tijd tot tijd wisselen we met die bakken, gaan
sommigen omhoog en anderen omlaag.

Ondertussen is de electriciteit ook uitgevallen. De luiken
(ja, die zijn bij ons op electriciteit) hebben we gelukkig niet gesloten, dus
daglicht komt de kamer nog lekker verlichten. Even later gaat de telefoon, hun
oma. Ze zegt me dat het tijd is om te eten, dat de kinderen weer terug moeten
komen. Ik weet zeker dat ze zich schaamt, omdat de electriciteit uit gevallen
is, dat het al donker begint te worden, en dat ik op de kinderen pas. In die
situatie, als ik Jamie naar de buren stuur en de electriciteit valt uit, haal
ik Jamie ook gelijk op. Oh, en ophalen doen ze niet meer, de buren, haha. Want
het duurt even tot de kinderen doorhebben dat ze gelijk weer terug moeten, even
wordt het chaotisch. Buurvrouw wordt uitgenodigt voor een fruitsalade (of wat
ik dan ook in huis heb) en een kopje thee of koffie. Ik vind het leuk,
buurvrouw vind haarzelf dan in de weg staan, onbeleefd dus. Ik niet ;)

Dus de kinderen haal ik bij elkaar. Jamie groet ze en blijft
verder spelen. Hij weet nog beter dan ik dat hij nog een beetje verder mag
spelen in de kamer, en dan gaat hij dicht, op slot. Tot morgen, of twee dagen,
of drie. Gewoon tot iemand op bezoek komt, of dat ik hem iets laat doen en de
belonig de heilige sleutel van de speelkamer is. Maar nu moet hij het doen met
het ‘normale’ speelgoed, wat eigenlijk ook niet niks is, haha.

Voordat de zeven kinderen vetrekken, nou, naar het huis wat
drie meter van ons huis ligt, krijgen ze een sticker op hun hand. Het jongetje
een grote sticker van ‘Cars. De meisjes een sticker van dora of een princes. Sommigen
een kus, of een knuffel. De buurvrouw heeft de deur al geopend, bedankt me
hartelijk en omgekeerd natuurlijk ook. Het waren twee gezellige uren!