Om van te huilen.. 4 {einde}

Oh wauw, wat een gelukkig moment. De vreugde in de gezichten van jong en oud, er stroomt water uit de kraan! Maar dan verminderd het water opeens. Vreemd.. Pappa gaat kijken naar de slang, en ja hoor.. Er komt geen water uit. Misschien is de slang boven eruit gevallen?

-- ‘Misschien is de slang eruit gevallen?’ zegt Ameen tegen pappa. Hij wil naar boven gaan om te kijken. Ik wil mee. En dat mag! Ameen en ik rennen de trap op. We lopen richting de kasten, en oh, wat een sluwe buurman hebben we toch! Hij heeft onze slang eruit gehaald en een andere slang erin geplaatst, die zijn kast vult! Die twee kasten staan naast elkaar, dat gaat heel gemakkelijk. Ameen wordt boos. Hij zegt dat onze kast misschien niet gevuld is. En straks wordt het donker. Dan durft niemand op het dak te staan. Ameen plaatst de ladder tegen onze kast aan. Hij wil kijken hoeveel het gevuld is. Ik krijg het opeens koud. Mijn neus is rood geworden door de kou. Ameen roept dat ik naar beneden kan gaan. Maar ik wil niet. Ik wil boven blijven.

En dan gebeurd dat wat alleen in je ergste nachtmerries kan overkomen..

-- ‘Hoeveel zit erin?’ vraag ik Ameen. Hij is nog net boven gekomen. Hij opent de klep en wil net erin kijken, tot hij opeens zijn evenwicht verliest. Ik schrik en roep de naam van mijn broer. ‘Goed vasthouden!’ roep ik. De ladder beweegt en dan.. Ameen!!

De schrik en angst. Je ziet het voor je gebeuren. Het kind schreeuwd. Hij roept de naam van zijn broer, maar broer reageert niet. Het kleine jongetje staat voor ongeloof te kijken maar zijn bewegeloze broer op de grond. Dan komt het kleine jongetje bij bewustzijn. Hij loopt trillend de kant op van zijn broer.

-- Ik schreeuw en schud Ameen heen en weer. Maar hij beweegt niet. Ik begin te huilen. Mijn hart bonkt en ik krijg pijn in mijn keel. Waarom praat hij niet? Ik schud hem weer heen en weer.

En dan bevriest het kleine jongetje. Hij ziet iets vreselijks. De reden waarom Ameen niet reageert..

-- Ik zet mijn hand tussen zijn schouder en zijn nek. Bloed. Ik kijk naar mijn handen en begin te huilen. Nee! Nee! Ik zet mijn hand weer op het bloed. Het doet pijn. Er is iets hards. Ik ren huilend naar mamma. Ze komt naar boven. Mamma komt dichterbij. Ze haalt iets uit zijn lichaam. Een kogel, zegt ze zacht. Ik zie mamma huilen en pappa haalt zijn mobieltje eruit. De tranen spuiten uit mammas ogen. Wat heeft mijn broer gedaan? Mamma is boos. En verdrietig. Hij is geraakt. Hij is gedood. Door een sluipschutter, zegt mamma. Op slag dood. Mamma schud haar hoofd en haar tranen vallen op Ameen. Waarom? Waarom? Roept ze. Ik kom dan dichterbij. Ik zet mijn hand op zijn buik en plaats mijn hoofd op zijn borst. Mijn broer. Mijn lieve broer. Ik moet huilen tot mijn ogen pijn doen. Ameen is weg.


Het treurige einde, jongetje van vijf jaar heeft zijn broer verloren.. Voor altijd.. :(