Moederdag tijdens de oorlog..

(Deze moest gister geplaatst worden, lukte me toen niet)

Moederdag

Vandaag, 21 maart 2013 is het officieel moederdag in Syrie.
Moederdag, zoals hij elk jaar gevierd wordt op de 21ste van maart. De dag die
elk jaar groots gevierd wordt.

Moederdag, de dag speciaal voor moeder.

Mamma, die we op haar dag verwennen met ontbijt op bed.
Bestrooien met cadeau’s, tekeningen en mooie bloemen. Omhelzen vol liefde en
een extra dike kus. Ik hou van jou.

Juist vandaag, de dag dat de mensen bij elkaar komen. Op
bezoek gaan en samen het feestdiner zullen nuttigen. Waar de mooiste taarten
gegeven zullen worden. Liefste mamma.

Vreugde en blijheid.

Een mand gevuld met kaarsen, met shampoo en zeep. Dure
sieraden, mooie kaarten en een grote mok. Omdat jij het waard bent.

Mamma, speciaal voor jou. Speciaal voor jou omdat jij het
waard bent om elke dag, maar speciaal op deze, bekroond mag worden met extra
liefde, als liefste en beste moeder van de hele wereld.

Van mij als kind, naar de liefste mamma ter wereld.

__ Dit jaar mocht mijn moeder niet bij mij zijn, is het zo
gelopen dat ik hier, kilometers verder zit.

‘Hebben jullie nog iets gedaan vandaag?’ Moeder bedoeld of
Jamie (via vader) aan me gedacht heeft vandaag.

‘Een kleinigheid.’ Als antwoord om Moeder niet teleur te
stellen.

Woensdag en donderdag, ‘de dag van de leerkracht’ en
‘moederdag’ achter elkaar. De scholen zijn gesloten deze  twee dagen, zoals elk jaar. De leerlingen
hebben vrij, om deze dagen extra te vieren. Zo was mijn gesprek met manlief
laatst;

‘O, god. Moederdag komt eraan, moederdag die moet komen in
de tijd van oorlog. In de tijd waar moeders hun kinderen hebben verloren. De
dag die zwaarder zal wegen voor al die moeders, die extra pijnlijk zullen zijn,
juist omdat het moederdag is.’

‘Juist omdat het moederdag is en juist omdat vele anderen
dit wel vieren. Een dag van vreugde en pijn, van glimlach en tranen.’

Half liggend op de bank kijken we Jamie aan. Hoe hij speelt
met zijn autootjes, lachend. Hoe mooi. Elke seconde wens ik dat we nog jaren en
jaren samen mogen zijn. Elke keer als ik het nieuws zie, als ik de beelden zie.
Maar ook als ik de verhalen op internet lees. De moeders die hun kind kwijt
zijn. Elke keer weer, wens ik sterke voor alle moeders, in Syrie, in Nederland
en overal ter wereld. Sterke voor al die moeders, elke dag, maar speciaal op
deze dag, omdat deze dag veel zwaarder voor ze zal wegen. Ik wens dat elke
moeder steun kan hebben, kan vinden bij iemand. Al weet ik dat die iemand de
pijn nooit zou kunnen dragen.

Deze dag is er voor alle moeders van een verloren kind.

De dag voor alle moeders die hun kind kwijt zijn.

De dag voor alle moeders die hebben moeten lijden.

De dag voor de moeder van een gedood kind.

Voor de moeder die het heeft moeten meemaken, het lijkje van
haar gedode kind in haar armen heeft gedragen.

Voor de moeder die heeft moeten doorstaan, heeft moeten
kijken naar haar levenloze kind.

Voor de moeder die uren, dagen en nachten heeft moeten
huilen voor haar kind. In stilte, omdat niemand het weet, niemand haar kan
bijstaan. Omdat ze iedereen kwijt is.

Voor de moeder die niet meer in vrede gelooft.

Die haar leven moet leiden en lijden. Door moet gaan met
zware vlekken op haar hart.

En de dag als vandaag, moet doormaken. De dag dat alle
herinneringen extra naar boven heeft gehaald. Want voor deze moeders is het het
zwaarst. Heftig, vreselijk. Maar door gaan is hun geboden, eroven heen gaan en
vergeten. ‘Want tijd heelt alle wonden.’ Ik geloof het niet.

En juist vandaag, op moederdag, worden er weer aanslagen
gepleegd. Worden er weer tientallen mensen gedood, waaronder ook tientallen
onschuldigen. Een steek in het hart, zo pijnlijk als de doodskreet. Moeder die
haar kind op moederdag heeft moeten verliezen.

Dania