De door slag is gegeven, geen tweede meer...
Ik heb gisteren mijn stoute schoenen aan getrokken en voorzichtig het gesprek aangevoerd ivm met een tweede kindje. Ik leefde weer vol met onzekerheid en hoopte er steeds op dat zijn gedacht ging veranderen meer jammer en helaas is dat niet zo.. Ik heb dus oprecht gezegd dat ik een tweede wil dat mocht nu zijn maar ook over een jaar of twee. Over twee jaar komt het beter uit dan nu!
Maar me vriend is vastberaden. Voor hem hoeft het niet meer en dat voor verschillende reden.
1) Hij kan het niet aan met twee kindjes.
2) Financieel wil hij over hebben bijvoorbeeld kleren, hobby's, studies voor Jayden. Hij denkt dit niet te kunnen geven als er daar een tweede bij komt.
3) Ook voor ons zelf een extraatje gunnen omdat we nog graag gaan eten en iets doen met ons drietjes + heeft me vriend ook een hobby, motor rijden en binnenkort rij ik ook mee.
Ik weet dat je als ouder soms dingen moet laten vallen maar als ik dan luister naar hem is hij dus bang om zijn vrijheid lijkt me? Hij zit vooral veel met angsten blijkbaar. Maar het blijft dus neen..
Voor mij is dit wel een klap maar in mijn achter hoofd wist ik het wel maar ik bleef maar hopen op een verandering. Ik heb hem ook gezegd dat ik bang ben als ik bijvoorbeeld 34 jaar bent dat ik spijt ga hebben als ik geen tweede heb.. Ik ben wel bang wat er ga komen. Ga ik het me zelf ooit kunnen vergeven dat ik me wens heb opgeborgen voor me vriend.
Het is maar een vies gedacht nooit meer moeder worden... 😢
Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen van die fijne zwangerschap dat ik heb meegemaakt, de bevalling, geboorte en dan al die baby dingen en dat kleine wezentje dat maar groter word tot een pracht van een mensje net zoals mijn zoontje nu!
Maar ik ga me moeten bij neerleggen dat we met ons drietjes ga blijven. Ik heb geen keus... daarvoor zie ik hem te graag.
reacties (0)