PCOS en een baby deel 2

(Deel 2! Deel 1 is te vinden in mijn blogs hier)

Januari 2017: Dus dan word je naar huis gestuurd met twee doosjes pillen (Duphaston om de menstruatie/bloeding op te wekken en Clomid om de cyclus te starten en de eisprong te kickstarten… geloof ik… hormoon rotzooi in ieder geval) en de boodschap dat je eventjes een mailtje moet sturen zodra je ongesteld wordt. Ennn als je niet ongesteld bent voor de 35e dag van de cyclus moet je het ook even laten weten en meteen een testje doen om er zeker van te zijn dat je niet zwanger bent. Elke maand weer.

Top. Thuis aangekomen ben ik de bijsluiter ingedoken. Je weet wel. Datgene waarvan iedereen altijd zegt dat je het niet moet doen omdat één van de bijwerkingen geheid altijd juist datgene is wat je probeert te verhelpen. Aspirine voor hoofdpijn? Jammer joh, een van de mogelijke bijwerkingen is hoofdpijn. Ik durf te wedden dat als tandpasta een bijsluiter had, 'een vies gebit' erop zou staan als bijwerking.

Duizeligheid, misselijkheid en huidafwijkingen kwamen voorbij voor de Duphaston. En voor de Clomid nagenoeg dezelfde bijwerkingen, plus opvliegers. Heerlijk! Maar goed, alles gelezen en weer helemaal op de hoogte.

En toch was ik totaal niet voorbereid op de allereerste opvlieger van mijn jonge leven. Ik was gewoon rustig aan het werk toen het opeens waanzinnig heet werd. Alsof je hartje zomer in een dichte, zwarte tent zit. Behalve dan dat het januari was en zo hard vroor dat er zich ijskristallen op het raam hadden gevormd. Mijn collega Bart keek me dan ook heel vreemd aan toen ik me uit mijn dikke trui en vest begon te wurmen terwijl hij nog een extra sjaal omdeed.

'Uh, Looney? Gaat het?'

'Oh, ja hoor,' Hijgde ik, bovenlichaam eindelijk ontdaan zo'n beetje alles behalve beha en hemd, 'Alleen een beetje warm. Is de thermostaat stuk?'

Hij trok zijn handschoenen aan en schudde zijn hoofd, 'Je hebt ook een waanzinnig rood hoofd. Het is hier ijskoud. Weet je zeker dat je in orde bent?'

Toen op dat moment ook mijn hartslag opeens overuren begon te draaien viel het kwartje pas. Een opvlieger. Een echte, heuse opvlieger.
Jezus, wat zijn die dingen kut.

En ze komen op de minst handige momenten. Bijvoorbeeld als die verschrikkelijke vrachtwagenchauffeur die denkt dat hij Gods geschenk aan vrouwen is naar me glimlachte.

'Oh, laat ik je nou blozen?'

Hij heeft nooit geloofd dat het opvliegers waren.

Of als Bart een grap uithaalde met collega Paul.

'Ja, wie van jullie twee etters heeft dit nou weer gedaan? ILONA! Ik wist het! Je krijgt er zelfs een kleur van!'

En Bart maar lachen. Zo gemeen.

Maar goed, het was voor een goed doel. En ik was echt niet zo naïef dat ik echt dacht dat het na één maand al raak zou zijn. Maar waar ik niet bij stil had gestaan was dat mijn cyclus weer op de rit krijgen ook niet zomaar gedaan zou zijn. Dus toen de rode duivels (Nee, niet de Belgen) zich na de eerste 35 dagen niet hadden aangediend en de testen negatief bleven besefte ik me opeens dat het misschien toch niet zo makkelijk zou gaan als ik had gedacht.

En omdat we elke keer pas na 35 dagen wisten of de cyclus überhaupt was begonnen, was het wel aan te raden om in ieder geval flink te 'klussen'.

Klussen, oefenen, het gezellig hebben, bezig gaan. Allemaal wazige synoniemen voor seks hebben. Ik hield netjes in een app bij wanneer ik ongesteld zou moeten worden en de app vertelde mij dan wanneer Jasper en ik van bil moesten. Er is niets minder sexy dan je partner vertellen 'Okee schat, vanavond moet het dan toch echt gebeuren. Het kan me niets schelen dat je moe bent. Weet je wat, ga jij maar gewoon op je rug liggen. Ik red me wel.'
Dat heb ik dus ook nooit gedaan. Ik heb Jasper nooit laten weten wanneer de app me super optimistisch vertelde dat dit dé avond zou zijn, alsjeblieft zeg. Dan zou er bij voorbaat al niks van komen. (HA!) (Sorry).

Na ongeveer 6 maanden hadden we EINDELIJK de dosis Clomid goed afgestemd en snapte mijn lichaam eindelijk wat het nou eigenlijk moest doen met die rare eierstokken. Ik werd zowaar zonder Duphaston ongesteld!

Maar de vakantie brak aan en toen had ik even geen zin in plannen en apps en raar gedoe. Ik wou even twee weken niet aan springende eieren, tampons of babies denken. Dus met de hele pillenrotzooi in het vliegtuig en genieten van een heerlijk ontspannen vakantie.

Thuis aangekomen was ik helemaal fris en fruitig en besloot ik het serieus aan te pakken. Temperaturen om de eisprong te bepalen! Een hogere temperatuur is een eisprong, is tijd voor een wip. Dat was het plan!
Dus drie weken lang lag ik elke ochtend nog half slapend met een thermometer in mijn bakkes in bed. En die thermometer vertelde me dat ik in die drie weken geen enkele uitschieter omhoog of omlaag had gehad. Dus in die drie weken ook geen eisprong. Gloeiende.

De 35 dagen van de cyclus van augustus kropen voorbij. Chagrijnig kocht ik een fles whiskey die ik samen met Jasper soldaat zou maken om de teleurstelling weg te drinken. Niet alleen de teleurstelling van nog steeds niet zwanger (kom op, we waren nog geen jaar in het traject bezig, die teleurstelling viel wel mee) maar vooral de irritatie dat mijn lichaam zich blijkbaar aan de Clomid had aangepast en dat de dosis wéér aangepast moet worden. Mijn lichaam had me verraden. Alweer. Stom ding.

Oh, en dan hebben we het nog niet eens over het ongemak van op maandagochtend vóór het werk langs de apotheek moeten om een nieuw recept op te halen en hoe ik dat nu weer aan mijn baas moest uitleggen.

Al mopperend deed ik de zwangerschapstest terwijl ik smoesjes voor mijn baas probeerde te verzinnen. Het liefst had ik de test helemaal niet gedaan. Hoe was toch negatief, mijn temperatuur was al drie weken amper veranderd.

Twee minuten later stond ik bij Jasper, 'Ik ben bang dat je de whiskey alleen moet opdrinken, jongen.'

'Wat? Hoezo?'

En ik legde de positieve test voor zijn neus neer. Ik was zwanger. Ik vergeet zijn reactie nooit meer. Zo ontroerend.

'Gatverdamme, Iloon. Dat leg je toch niet op mijn bureau?! Daar heb je op geplast! Wacht… is dit positief of negatief?'