Doe mij maar een dreumes

Ondertussen zijn we ruim 24 maanden verder sinds het moment dat ik het piesstokje (zwangerschapstest) voor Jaspers neus heb gedeponeerd en momenteel is Tess 16 maanden oud. En zoals de kraamverzorgster al zei: het is af en toe een behoorlijke draak. Begrijp me niet verkeerd, ze was een heerlijke baby. Toen de krampjes eenmaal voorbij waren, tenminste. En ze niet meer in slaap viel tijdens zo'n beetje alle voedingen. ('Ze moet toch echt meer drinken!' 'Ja hallo, ik kan er niets aan doen dat het een mini-Snorlax blijkt te zijn!')
Maar toen we dat allemaal achter de rug hadden, was ze de perfecte baby.

's Avonds sliep ze na drie maanden al ruim 10 uur door. Dat zeg ik niet om op te scheppen. Nou ja… misschien een beetje. De voedingen gingen perfect. Ze groeide als kool. Heerlijk.

En toch ben ik nu waanzinnig blij dat ze een dreumes is. Want hoe heerlijk en perfect ze ook was (is) het voelde af en toe meer alsof we een extra huisdiertje erbij hadden gekregen. Veel meer dan drinken en slapen deed ze in het begin niet. Zelfs onze luie katten doen meer dan dat op een dag.
Ze wou constant tegen me aangeplakt zitten, maar door een gebrek aan klittenband en haar aversie tegen de draagdoek heb ik haar uuuurenlang op mijn arm gedragen en lag ze al net zoveel uren bovenop me in de stoel. Deed ik het niet dan was ze in staat om de hele dag te jammeren.

En natuurlijk om de vier uur bij mama zuipen. Dat was in het begin nog niet zo heel erg. Tot ze zo rond de 4 maanden haar eerste tandje kreeg.

En ja hoor. Binnen twee weken nadat we het eerste witte puntje zagen, was het raak.
Het ene moment ligt ze nog heerlijk bij me te sabbelen en het volgende moment hoort Jasper opeens heel hard over de babyfoon 'Auw, gemeen kreng! Niet bijten!' gevolgd door 'Sorry, dat meende ik niet, maar laat mama's tepel alsjeblieft zitten, holy shit.'
Terwijl ik de tranen van de pijn in mijn ogen had staan, grijnsde mevrouw vol trots naar me met dat tandloze bekkie dat toch niet zo tandloos was.

En voor haarzelf was dat baby zijn ook geen moer aan. Bewegen! Dát wilde ze! Niet dat nutteloze gepruttel op haar rug terwijl ze geen kant op kan. Die babygym had ze na 5 minuten wel gezien, GEEF ME ACTIE EN AVONTUUR! Werd mevrouw niet opgepakt? Dan liet ze wel even merken hoe geweldig die longen van haar wel niet zijn. En ik kan je vertellen dat dat gehuil al na 5 minuten heel zwaar op je zenuwen gaat werken. Dus, bij mij op schoot. Bij voorkeur als ik aan het gamen ben, zodat ze met beide handen vol op mijn toetsenbord kan slaan. Er waren meerdere teamgenoten in Overwatch lichtelijk verbaasd toen ze van mij een PM kregen in de trant van 'ggggggggghdhddndndm. …..,,///?'

Maar uiteindelijk kon ze dan kruipen. Heel enthousiast de hele kamer door, van de achterdeur naar de voordeur terwijl ze luidkeels 'aaaaaaaaaaahhhhhhhh' riep. De hond wist niet meer waar hij het moest zoeken, nergens was het meer veilig. De katten, die voorheen gewoon lekker konden blijven liggen, zagen met afgrijzen hoe dit luidruchtige wezen opeens met een noodgang en 'aaaaaaahhh'-strijdkreet op hun af kwam gedenderd. Maar ook dit was nog niet genoeg bewegingsvrijheid. Want zonder hulp kon ze nog steeds niet bij al die leuke dingen komen die buiten haar bereik lagen. Dus, huilen tot ze werd opgetild.

Nu kan ze lopen en is ze lang genoeg om bij de rand van de tafel te komen als ze op haar tenen staat. Ze huilt alleen nog als ze zich pijn doet of als ze iets niet mag. De meest gebruikte zin hier in huis is momenteel 'Nee Tess, mama's schoen mag niet op de koffietafel. De schoen moet op de grond.' Tekenen met krijtjes vindt ze geweldig. Daarna de krijtjes opeten ook. Gisteren pastte Jasper even op haar terwijl ik de was deed. Bij terugkomst in de woonkamer werd ik begroet door een hemelsblauwe grijns. 'Ik keek maar één minuut even weg!'

Ze eet zelf haar prakjes met een lepel, ik moet AL mijn eten met haar delen en dat doet ze andersom ook met mij (jammie, afgesabbeld brood en lauwe kwijlthee zonder suiker). Ze doet haar bips omhoog bij het verschonen en aankleden. Ze brengt haar schoenen als erom vraag. En als ze moe is en vindt dat ze moet slapen, wil ze opgepakt worden door mij en zegt dan vervolgens heel vrolijk 'Daaaaag' tegen Jasper. Zo, zo makkelijk.

Dus ja, geef mij maar een dreumes in plaats van een baby. Daar heb ik best een dozijn schoenen op de koffietafel voor over.