PCOS en een baby

Terwijl ik dit tik zit ik op de stoel in de woonkamer lekker Gilmore Girls te bingen (ja, dat is een werkwoord! Loving it!) en is Tess om me heen aan het rommelen en tegen me aan het brabbelen.

'Awawaaaawaa!' Roept ze me toe, zwaaiend met een schoen.

'Ja, helemaal mee eens.'

'Awaf.' De schoen wordt vervangen door een handvol blokjes.

'Ja, ik denk dat Gizmo dat ook vindt.'

En terwijl ik zo gedachteloos terugpraat en af en toe buk om de rondvliegende blokjes die madam op de grond smijt te ontwijken, bedenk ik me dat ik het mama zijn eindelijk echt leuk en gezellig vind.

Want hoe lief en schattig baby's ook zijn, echt LEUK kon ik het toch echt niet noemen in het begin. Natuurlijk vond ik het allemaal schattig en grappig en heb ik soms best moeten lachen. Maar ik vond het vooral in het begin af en toe aardig afzien.

En dat begon al voor ik überhaupt zwanger was van Tess. Laten we eens bij het begin beginnen. Lang lang geleden kwamen we er namelijk achter dat ik PCOS heb (zie het linkje voor meer informatie https://www.stichtingpcos.nl/alles-over-pcos/wat-is-pcos/ ). Dit betekent niet alleen dat ik zonder regelmatig gebruik van een scheermes erbij loop als Cousin It van de Adams Family en dat ik op slechte dagen meer puistjes heb dan een puber in een chocoladefabriek, maar ook dat zwanger worden niet makkelijk was. Want tsja, zonder eisprong kom je niet zo ver.

Dus toen we besloten dat we het de wereld toch écht aan gingen doen om onze genen verder te verspreiden, ging ik na 5 jaar niet menstrueren maar eens op de koffie bij een hele vriendelijke fertiliteitsarts.

We moesten even bloed bij mij afnemen om te checken of de PCOS echt de boosdoener was en even een echootje maken (Oh mijn God, ik heb ZOVEEL echo's laten maken. Traumatische flashbacks naar koude handen en nog koudere gel die ze nooit helemaal weer afvegen waardoor je opeens een half uur later een koude klodder onder je shirt hebt zitten. En dan heb ik het alleen nog over de UITWENDIGE echo's.)

'Oh, en uw echtgenoot moet ook wat 'materiaal' afgeven voor onderzoek-'

'Geen probleem.'

'-dat vóór 8 uur 's ochtends op het lab moet worden ingeleverd-'

'Ohhhkay.'

'-niet ouder mag zijn dan twee uur-'

'Uhh..'

'-zo dicht mogelijk op lichaamstemperatuur moet worden gehouden-

'...'

'en het mag niet oraal verkregen zijn.'

'...wat?'

Interessante gesprekken zo. De dame verzekerde mij dat ze dat laatste écht moest specificeren want als ze een euro zou krijgen voor elke keer dat iemand dat opperde, dan had ze geen studiefinanciering nodig gehad voor haar doktersdiploma.

Jasper's reactie valt samen te vatten als: 'Oké. Wacht. HOE laat zei je? 's Ochtends???'

En zo kwam het dat hij mij een week later om 7 uur 's ochtends, nog steeds slaapdronken, een gevuld potje gaf en zelf naar het werk ging. Deze ochtend staat toch echt wel in onze top 10 'Vreemde Ochtenden'. Afijn. Aan mij de uitdaging om het spul op tijd en warm bij het laboratorium te krijgen. Terwijl het buiten op dat moment -10 was.

Met het potje veilig in mijn beha gestopt stond ik op mijn vrije dag om 7 uur 's ochtends mijn auto (aka koekblik) ijsvrij te maken. En hij startte in de vrieskou zowaar binnen twintig minuten. Van ditzelfde koekblik kon het raam aan de bestuurderskant maar voor de helft naar beneden. Iets dat ik compleet vergeten was tot ik voor het poortje bij het ziekenhuis stond. Het moet een interessant gezicht zijn geweest achter mij toen ik met mijn gezicht tegen het raam aangedrukt en een hand tegen mijn borst (om ervoor te zorgen dat de boel niet teveel klotsen) probeerde om bij het knopje voor het parkeerkaartje te komen. Natúúrlijk had ik gewoon de deur open kunnen doen zodat ik er zonder problemen bij kon, maar komop. Dat is toch veel te logisch.

En met nog een kwartier te gaan stapte ik triomfantelijk naar het lab in het ziekenhuis.
'U kunt gewoon doorlopen naar het achterste raam, dat is discreet en de mensen die bloed laten afnemen zien dan niets.' Had de fertiliteitsarts me nog gezegd.
Mooi bedacht. Beetje jammer dat de vriendelijke vrijwilliger het nodig achtte om mij na te roepen.

'Mevrouw, uw vergeet uw nummer!'

'Uhm. Nee hoor. Ik moet dáár zijn.'

'Ooohh. Haha. Nou. Succes!'

Eenmaal bij het achterste raam ontdoe ik me van een sjaal, warme jas en vest. Vervolgens steek ik uber charmant een hand voor in mijn trui, graaf verder onder mijn shirt en woel wat rond in mijn beha tot ik het potje te pakken heb. Het was de minst sexy striptease ooit.

De mevrouw achter de balie geeft me een formulier dat ik in moet vullen, terwijl het potje dat ik zo zorgvuldig warm heb gehouden ernaast koud staat te worden.
'Oh, dat luistert niet zo nauw.' Vertelt ze me later terwijl ik me weer aankleed. Gloeiende gloeiende.

'En? Gelukt?' Roept de vrijwilliger me na. Zucht.

Een weekje later zat ik weer tegenover de aardige arts.
'Nou, goed nieuws. Het probleem ligt echt bij u en niet bij uw man.'

Altijd leuk, goed nieuws.

Dus hup, receptje voor de medicijnen en naar fase 2.

Hopen dat die fase wat charmanter is dan deze eerste fase. (Spoiler voor volgende week: Nee. Absoluut niet charmant.)