Er zit een bruidstaart verstopt onder mijn shirt

(kleine disclaimer: niet bepaald zwangerschap/baby gerelateerd. Maar heb het verzoek gekregen om mijn blogs ook hier te delen, dus bij deze!)
 

Ik ben altijd al gezegend geweest met een knap koppie, flinke dosis intelligentie en een lekker lijf. En, zoals jullie merken, een bovenmaatse hoeveelheid bescheidenheid.

Maar eigenlijk is bescheiden zijn niet nodig, een beetje liefde voor jezelf kan helemaal geen kwaad!

Op dieet gaan en afvallen waren voor mij dingen die andere mensen deden en vaak vond ik bovendien dat die mensen het totaal niet nodig hadden. 

En toen kreeg ik een baby. De eerste weken ging dat nog prima, ik woog ruim 10 kilo minder dan daarvoor en paste als gegoten in mijn oude kleren. Geen wolkje aan de lucht.

Maar ja, met zo’n kleine schiet koken er nog wel eens bij in. Bijvoorbeeld als ze weer eens zo’n dag hebben waarbij ze als een koala om je nek hangen en al beginnen te blèren als je er zelfs maar aan denkt om ze neer te zetten. Of als het negen uur is voor je ze eindelijk in bed hebt liggen en je geen puf meer hebt om te koken. 

Bovendien moest ik na maandenlang geen frisdrank te hebben gedronken de schade flink inhalen. Er was weer cola in huis. Nadat ik gestopt was met borstvoeding geven sloeg ik een lekker speciaal biertje ‘s avonds ook niet meer af. Het telefoonnummer van de pizzeria stond weer bovenaan mijn favoriete contactpersonen en de snackbar nam contact op toen ik een keer ketchup nam in plaats van curry want ‘normaal gesproken bestel je altijd curry!’. Ahem.

Voor de zwangerschap ging ik graag hardlopen met behulp van Zombies Run! Leuke app waarbij je moet doen alsof je voor zombies weg moet rennen. Zeg nou zelf, dat past perfect in mijn straatje. Maar hardlopen werd me de eerste drie maanden ten strengste verboden. Daarna zaten we in die hittegolf. En toen was het opeens te donker tegen de tijd dat Jasper thuis was om op Tess te passen. De zombies hebben dus gewonnen. Mocht er op dit moment een zombie op je hersenen aan het sabbelen zijn: mijn schuld, sorry.

En zo kwam het dat ik een paar weken geleden mezelf in het raam van een etalage zag en moest concluderen dat dit toch ook niet helemaal de bedoeling was. Dit is geen muffin top meer, dit is een volledige bruidstaart die zich onder mijn shirt probeert te verbergen. 

De cola is opgedronken (ja, zeg, weggooien is ook zonde) en in plaats daarvan is er alleen nog spa rood, water of thee in mijn beker te vinden. Snacken/pizza doen we alleen nog tijdens speciale gelegenheden (Ik heb me laten vertellen dat ‘het is dinsdag’ NIET telt als speciale gelegenheid). Ik verwacht elk moment een telefoontje van de snackbar met de vraag of alles wel goed is en we niet stiekem zijn verhuisd. En ook het frikandelbroodje van de warme bakker dat ik altijd als guilty pleasure haalde na het wegbrengen van Tess blijft nu verloren in de vitrine liggen. Een biertje? In het weekend. En zeker niet meer dan twee.

En ik moest weer gaan bewegen! Want het is best leuk, dat freelance vertalen, maar het betekent wel dat ik de godganse dag op mijn (bevallige) reet zit. Mijn conditie is ergens subzero, dus dat moeten we eerst opkrikken voor ik zelfs maar kan dénken aan hardlopen.

Een sportschool vind ik maar niks. Zodra je binnenkomt ruikt het naar oude gymsokken en krijg ik meteen traumatische flashbacks naar de sportlessen van de HAVO waar de lerares in haar trainingspak uit woede bijna haar fluitje inslikte omdat ik weer eens briefje van mijn ouders had. Zo’n sportschool waar niemand de machine schoonmaakt na gebruik, zodat je handen al van de handvaten afglibberen voordat je goed en wel begonnen bent. Of waar je je altijd zo lekker bekeken voelt op die loopbanden waar je met je rug naar de bankdrukkers of fietsers staat. Nee, niks voor mij.

Zwemmen vind ik leuk en de Koploper is natuurlijk niet super ver weg. Maar het nadeel van banenzwemmen is dat het ALTIJD druk is. Ik ben geen goede zwemmer aangezien ik de borstcrawl nooit onder de knie heb gekregen, dus iedereen die sneller gaat dan standje schoolslag wil mij absoluut niet de snelle baan hebben. Maar ik ga wél sneller dan de oma’s die middenin in hun baan aan het watertrappelen zijn om met de buurvrouw te kletsen over Sjaan van hiernaast die bij de bakker heeft gezegd dat de dochter van de nicht van de slager misschien een oogje heeft op de zoon van Marie van de overkant. Je weet wel. Die met dat ringetje in zijn neus. Dinges. En die willen mij ook niet in hun baan hebben want met mijn gespetter maak ik misschien hun haar nat. Bovendien is banenzwemmen vrij suf en saai. Het is veel leuker om lekker de ruimte te hebben om het water in te duiken. Dus ook dat heb ik maar van mijn lijstje gestreept.

Dan heb je nog die groepsactiviteiten. Ik heb ooit, een paar jaar geleden, met mijn moeder een paar lessen Zumba gevolgd. Hartstikke leuk! Maar toen kreeg ik toch wel even last van jaloezie. Want die meiden daar deden het zoveel beter dan ik! Prachtige meiden om te zien, die zonder problemen alle pasjes konden volgen en het er allemaal super sexy en soepel uit lieten zien. En daar ergens tussenin liep ik, met de gratie van een blanke olifant. Ik botste tegen iedereen op, was binnen tien seconden kwijt waar we in godsnaam mee bezig waren en in plaats van soepel en sexy zag ik er rood, bezweet en erg onhandig uit.

Dus, wat doe je dan? Lekker thuis, met YouTube op de televisie! Denk het aerobics van de jaren ‘80, maar dan zonder die manisch blije vrouw in haar leggings en gympakje. In plaats daarvan werk ik me compleet in het zweet met urenlange video’s van K-Pop workouts. Als Tess op het KDV is, spring en hups ik het huis rond in mijn sportkleren als een spastische kangoeroe op XTC (sorry, buren). Niemand die ik in de weg loop, ik kan een pauze nemen wanneer ik wil, ik kan doen alsof ik echt wel goed kan dansen (ahahaha) en mijn adem verspillen aan meezingen doe ik toch niet want ik versta er de ballen van. Ideaal! De pasjes heb ik nog steeds niet onder de knie, ik hijg als een bejaard paard, ik ben na een uur drijfnat van het zweet en heb mijn haar in ranzige slierten om mijn hoofd hangen, maar het voelt heerlijk en is nog leuk ook.

De hamvraag is dan, werkt het? Ik denk van wel. Ik ben in die vier weken 5 kilo kwijtgeraakt en heb niet meer het idee dat ik een marathon gelopen heb als ik de zoldertrap op loop. Religieus wegen heb ik geen zin in, want het kan me vrij weinig schelen of ik nou 80 of 70 kilo weeg, als ik me maar goed voel. En dat doe ik! De hardloopschoenen zijn onder een dikke laag stof vandaan gehaald en ik heb Zombies Run! opnieuw geïnstalleerd. Ik ben weer helemaal klaar om weg te rennen van alle zombies die Lelystad rijk is.

De bruidstaart zit er wel nog steeds, want in vier weken kunnen we geen wonderen verwachten. Maar ik denk maar zo: wie vind een bruidstaart nou niet lekker?