Weg met Wacht Maar

“Oh, je bent zwanger? Nou, haha, dan kun je je makkelijke leventje wel gedag zeggen. Maareh, ik feliciteer je pas als je de twaalf weken hebt gehaald, haha.”

“Nou, nou, twaalf weken. Gefeliciteerd dan maar, hé? Geniet nog maar even en probeer heel veel uit te slapen, want dat komt er over een paar maanden nooit meer van. Haha!”

“Jemig, wat zie je er pafferig uit. Dan krijg je vast een meisje, die zuigen alle schoonheid uit moeders. Haha!”

“Wat ben je dik! Weet je zeker dat het er maar één is? Haha!”

“De bevalling? In één woord ver.schrik.kel.lijk! Bereid je maar alvast voor op godse pijn. Echt waar. Ze zeggen dat je het zo vergeten bent, maar dat is een leugen. Enneh, daaronder? Nooit meer hetzelfde. Je lijf ook niet trouwens. Je voelt je net een zebra met al die strepen. Of nee, meer een lopende barcode. Voor de rest van je leven. Haha!”

“Nou, gefeliciteerd met de kleine! Ja, nu ze zo klein is slaapt ze wel inderdaad. Maar als de kraamzorg straks weg is, nou berg je maar. Wallen tot op je tenen! En luiers tot boven je wenkbrauwen. Haha!”

“Jaaaa, nu mopper je wel, maar geloof me dit is nog niks. Er komt straks een tijd dat je denkt ‘was ze nog maar zo klein!’. Haha!”

Haha! Haha! HAHA!

Mama’s, graag even een hand omhoog als je één van deze ‘grappige’ uitspraken hebt gehoord voor/na je zwangerschap. Dank. Doe ze maar weer naar beneden.

Toen ik zwanger was heb ik dit vrij vroeg bekend gemaakt aan mijn collega’s en een groep vrienden. Ik kon het wel van de daken schreeuwen want door de PCOS was zwanger raken helemaal niet zo vanzelfsprekend voor ons. Zonder medische hulp hadden we meer kans om de loterij te winnen en tegelijkertijd door de bliksem te worden geraakt terwijl we op één been de horlepiep dansten in de Saharawoestijn. En hoewel veel mensen enthousiast reageerden heb ik toch verrassend veel mensen gehad die me pas wilden feliciteren na de ‘magische grens’ van twaalf weken. ‘Ja, want straks ben je het kwijt.’ Altijd lekker om zo even met je beide benen weer snoeihard terug op de grond te worden geramd. Weg roze wolk, je staat nu tot aan je knieën in de blubber die realiteit heet. En bedankt.

Na die twaalf weken werd me wekelijks, zo niet dagelijks verteld dat ik een verschrikkelijke tijd tegemoet zou gaan. Allemaal zogenaamd grappig bedoeld, uiteraard. Dat ik nu maar heel veel moest uitslapen want dat zou ik niet meer kunnen tot kindlief zestien is. Als ik mazzel had. En dat ik na een paar weken thuis met een baby zou SNAKKEN naar volwassenen om mee te praten. En die luiers, mijn hemel, een biologisch massavernietigingswapen van Moeder Natuur. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ook hoe ik eruit zag was opeens een hot topic. Want wat zag ik bleek/moe/pafferig/mager/rood! Net een tot drie keer toe opnieuw opgewarmd lijk. Ja, joh, Vertel me meer over hoe belabberd ik eruitzie als ik al drie maanden lang 24/7 kotsmisselijk word van alles. Met name van jouw Axe Bodyspray. Dat hoor ik heel graag. Oh, het was een grapje? Nou, dat verandert de zaak, ik voel me meteen beter. Thanks.

Toen het uiteindelijk daadwerkelijk te zien was dat ik zwanger was, waren ook de opmerkingen daarover niet van de lucht. Ik had een super bescheiden buik, maar dat weerhield mensen er niet van om te vragen of ik een watermeloen aan het smokkelen was, of mijn broek nog wel dicht kon, of ik me er al bij neergelegd had dat ik er de rest van mijn leven onder mijn kleren bij zou lopen als één van de Dalton broers.

Maar de opmerkingen waar ik écht niet tegen kan, zijn de opmerkingen die beginnen met “Wacht maar”. Wacht maar, tot ze begint te lopen. Wacht maar, tot ze een peuter is. Wacht maar, tot ze drie is. Wacht maar, wacht maar, wacht maar. En uiteraard worden al deze opmerkingen gevolgd door “Haha!”.

Dit zijn trouwens vaak dezelfde mensen die grappen maken tegen de bruidegom over hoe zijn leven voorbij is nu hij gaat trouwen. En eigenlijk zijn dit soort opmerkingen te bizar voor woorden.

Want kersverse papa’s en mama’s zitten hier helemaal niet op te wachten. (Uitzonderingen daargelaten natuurlijk) Die willen helemaal niet horen hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet gaat zijn en dat je huis er de komende jaren zeker weten uit gaat zien als Ground Zero. En natuurlijk moet een grapje op zijn tijd kunnen. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Ik was zelf grappen aan het maken terwijl er twee verloskundigen naar mijn edele delen aan het loeren waren alsof het een kunstwerk in het Rijksmuseum was.

Maar waarom moet het nou altijd zo gruwelijk negatief? Waat gaat er in vredesnaam door je heen dat je tot de conclusie komt dat een zwangere vrouw er überhaupt aan herinnerd wil worden dat ze tot de twaalf weken een groter risico loopt om het kindje te verliezen? Waarom is het zo grappig dat ze er niet zo fris en fruitig meer uitziet na drie kwartier kotsen? Het is niet alsof dit de walk of shame is waarbij ze tot drie uur ‘s ochtends heeft doorgezakt en al hossend bodyshots heeft geserveerd op haar zwangere buik. Hoop ik.

En houd in vredesnaam op met dat gewacht maar. Overal hoor je om je heen “Geniet ervan!”, maar hoe moet je genieten als je continue wordt verteld dat er verschrikkelijke tijden aan zitten te komen. De peuterpocalypse. Dat je lieve baby verandert in een Nee-krijsende kenau die al je porselein aan gruzelementen gooit en de hond al zijn snorharen uittrekt, dat ze nu lekker slaapt maar dat ze als dreumes nooit meer slaapt tot ze vijf is. Al die dreigementen hangen als een donkere donderwolk over de hele babytijd heen.

Ik zeg, we kappen ermee! Flikker op met die negativiteit! Wil je negatieve grappen maken, dan doe je dat maar over jezelf. Feliciteer die vrouw die je vertelt dat ze zeven weken zwanger is! Je bent geen voodoopriester of tovenaar die een miskraam veroorzaakt omdat je iemand ‘te vroeg’ feliciteert. Maak geen kutopmerkingen als ze er belabberd uitziet, maar breng haar liever een glas water of thee. Of een spuugzakje. Wat ook maar van toepassing is.

Die buik is een teken van TROTS. In die buik zit leven. Sommige buiken zijn groot en sommige zijn kleiner. Geloof me, we WETEN dat die buik er is en het is niet iets waar we ons voor hoeven te schamen. Datzelfde geldt voor de striemen. Ja, we hebben ze. En ja, we zijn er trots op.

En ik heb zoveel liever dat je me vertelt dat het gaaf is dat mijn dochter al probeert te lopen, in plaats van te lachen dat ik straks alleen maar achter haar aan ren als een kip zonder kop. “Leuk hé, dat gebrabbel” klinkt duizend keer beter dan “straks kletst ze je de oren van het hoofd”.

Een beetje positiviteit kan iemands dag helemaal goed maken! Dat is toch veel leuker dan dat onoriginele geneuzel?

Grap bewust!

(Overigens, voor de aanstaande moeders: Ik heb géén zwangerschapsstriemen overgehouden, vond de babytijd pittig maar heerlijk, ik geniet nu met volle teugen van de dreumestijd, slaap dagelijks minstens tot half 8 en heb nog nooit zoveel van iemand gehouden. Het kan. Laat je niet bang maken.)