Dat doet mijn kind niet!

Ietwat ongemakkelijk maar met een beleefde glimlach sta ik te praten met de leidsters van het Kinderdagverblijf waar Tess op dat moment nog maar één dag in de week heen gaat. Ongemakkelijk omdat onze kleine pretletter het allemaal nog wat moeilijk vindt en er nog niet echt verbetering in zit na drie keer. Maar goed, we blijven volhouden. Ik probeer om het gesprek af te ronden door heel geïnteresseerd te reageren, “Uh-huh, ja, ja, absoluut, nee, jaaa”. Want na een paar minuten begint die acht kilo slaperige dreumes in je armen toch wel erg zwaar te worden en haar laten vallen tegenover al die pedagogisch onderlegde mensen komt ook zo nalatig over. Maar het natuurlijke moment om te zeggen dat ik ervan door moet is nog niet gekomen en één van de leidsters kwebbelt gezellig door. Ik sta al half richting de uitgang gedraaid, als deze leidster opeens lachend zegt: “Maareh, het is wel een driftkikkertje hé?”. 

Mijn beleefde glimlach smelt van mijn gezicht en wordt vervangen door een verwarde frons. Vóór ik antwoord geef draai ik het kind in mijn armen om en check ik voor de zekerheid of ze me wel de juiste dreumes terug hebben gegeven. Lodderige oogjes die de leidsters wantrouwend in de gaten houden en een half druipende snotneus die al grotendeels aan mijn shirt is afgeveegd, check. Haar dat volgesmeerd zit met pindakaas en smeerkaas, check. Een rompertje dat eigenlijk net te groot is omdat we ons vanmorgen hadden verslapen, check. Ja, dit is toch echt de mijne. Tess zorgt ervoor dat er helemaal geen twijfel meer over kan bestaan en probeert haar wijsvingertje in mijn neusgat te steken. Heel fijn. 

“Uh. Hebben we het over Tess?” Vraag ik voor de zekerheid toch nog aan de leidster. 

“Ja, echt wel,” beaamt deze knikkend, “ze probeerde een wasco krijtje op te eten en toen we probeerden om haar te stoppen werd ze me toch een partij boos.”

“Huh. Weet je zeker dat zij het was?” 

“Zeker weten. We probeerden later nog haar een dutje te laten doen met haar Nijntje-knuffel. Nou. Nijntje heeft alle hoeken van de kamer gezien. Ze moest er niets van weten. Smeet het knuffeltje zo het bed uit.”

De leidster kijkt mij weewarend aan en ik zie dat ze denkt ‘Oh, daar hebben we er weer zo een. Zo eentje die denkt dat haar kind een engeltje is.’

Terwijl ik naar huis fiets met mevrouw driftkikker die ijverig met de fietsbel speelt kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze het fout hebben. Dat ze zich vergissen met een ander blond kind in een iets te groot rompertje dat een Nijntje-knuffel heeft.

Want ik ken Tess niet anders dan een heerlijk rustig kind dat zich alles gewoon laat gebeuren. Als iets niet mag, dan mag het niet. Prima. Dan gaat ze iets anders doen. Ik had nog nooit meegemaakt dat ze er boos of huilerig om werd. Wel huilt ze als ze iets eng vind. Snap ik. Zou ik ook doen. (Ik doe het niet, want uit ervaring kan ik je vertellen dat die enge spinnen er absoluut niet van onder de indruk zijn.) Maar driftig? Met dingen smijten? Niet mijn kind.

Tegen de tijd dat we thuis zijn en ik de fiets in de schuur zet ben ik ervan overtuigd dat het om een foutje gaat. Ik stuur zelfs mijn moeder nog een appje over het voorval en vertel haar dat ik er niks van begrijp. Mam appt terug, “Kijk maar uit, want een garnaal heeft ook een hoofd.” Hmpf.

Ik zie mezelf absoluut niet als iemand die geen enkele fout in haar kroost kan ontdekken. Mijn kind is zeker niet perfect. Als mevrouw tijdens het eten besluit dat ze vol zit en haar boterhammetje dus niet meer blieft, gaat het stukje brood naar Gizmo, de hond. Ze doet niet eens meer alsof het een ongelukje is, dat knuistje wordt resoluut naar Gizmo uitgestoken en als hij niet snel genoeg toehapt laat ze het gewoon op de grond flikkeren. Als zij er maar vanaf is.

Haar favoriete spelletje is met haar handjes in de waterbak van de hond meppen, het liefst terwijl ze ons uitdagend aankijkt met een grijns van oor tot oor. 

Als ze bij mij ligt te knuffelen wil ze nog wel eens dromerig haar tanden in mijn arm zetten. Alsof ik een wat beweeglijke bijtring ben. 

Maar in geen van die situaties is ze ooit echt boos of driftig geworden. Als ze haar broodje op de grond gooit, zeggen we streng ‘Nee’ en pakken we de rest van het eten af omdat Gizmo al gevaarlijk dichtbij de 55 kilo begint te komen. Geen probleem, ze laat het gewoon toe.

Als ze één groot waterballet maakt bij Gizmo’s waterbak, pakken we haar na een strenge ‘Nee’ gedecideerd op en zetten we haar ergens neer waar ze wél mag spelen. Vind ze prachtig, ze spartelt vrolijk met haar benen in de lucht en verzint een nieuw spelletje. (Voor de eerstvolgende twee minuten, tenminste. Daarna staat ze weer bij de waterbak.)

Bijten? Een simpele “Hee! Niet bijten!” volstaat om die vlijmscherpe tandjes uit mijn vlees te krijgen.

Dus nee, mijn dochter is geen driftkikker en ze zitten er op het Kinderdagverblijf gewoon naast. 

De keer daarna vierden ze haar verjaardag. Ze hadden een prachtige verjaardagsmuts gemaakt van papier in de vorm van een muis. Ik kreeg een foto toegestuurd van de heugelijke viering. En het is een prachtige foto. Van Tess met een dik rood hoofd, haar handjes die woest de muts van haar hoofd aftrekken, hete tranen die over haar wangen biggelen en haar mond wijd open in een oerkrijs waarbij je alle vier haar tandjes kunt zien.

Uhm. Nou ja. Dit kan natuurlijk ook gewoon verdriet zijn. Toch? Dit hoeft niet écht te betekenen dat ze driftig was. Of… of… Nou ja. Gewoon toeval. 

En dat was het laatste dat ik erover hoorde. Alles ging lekker zijn gangetje en op het KDV gaat het nu super soepel. Niks driftkikker!

Dacht ik.

Tot ik twee weken geleden haar tanden wou poetsen en zij steeds probeerde de tandenborstel uit mijn handen te trekken. Na de zesde keer ‘Nee’ was ik het zat en hield ik gewoon haar hand tegen. Oh mijn hemel, was dat even foute boel.

Ze slaakte een kreet en begon oorverdovend te krijsen. Kwaad trappelde ze met haar voeten tegen de voetensteun van de kinderstoel aan en haar vrije hand was in een krampachtige vuist gebald. Ze MOEST en ze ZOU die tandenborstel in handen krijgen. Het maakte niet uit dat ze die altijd krijgt nadat ik haar tanden heb gepoetst, ze wou hem NU en wel DIRECT.

Er vond een complete meltdown plaats in de woonkamer. Ik was compleet in shock. Iets of iemand had mijn lieve baby omgeruild met een of ander krijsend wezen uit de onderwereld.

Na een paar seconden was mijn brein de schok te boven en was ik weer in staat iets te doen. Wat ik heb gedaan? Alsnog haar tanden gepoetst, iets dat veel simpeler ging nu haar mond wagenwijd openstond om te huilen. Vond ze niet leuk, maar ja, dat is dan pech hebben. Naderhand kreeg ze, zoals altijd, de tandenborstel. Maar die was niet leuk meer. Minachtend werd die op de grond gegooid. Oké. Prima. Dan niet. 

Sinds die dag zie ik dat driftige steeds vaker terugkomen en ben ik me er terdege van bewust dat ik bij tijd en wijle de moeder ben van een kwaadaardige duivel met een bijzonder goed stel longen. Gaan we niet wandelen, ook al brengt ze me haar schoenen? Brullen. Is ze tijdens het spelen op haar jas gaan zitten en krijgt ze die niet losgetrokken van onder haar luierkont? Krijsen. Past het vierkante blokje ook na zes keer rammen niet in het ronde gaatje van de vormenstoof? Een nucleaire explosie is er niets bij.

De maandag na die eerste uitbarsting ging ik naar de leidster toe en vertelde heel eerlijk wat er was gebeurd. De leidster knikte meewarend en vertelde me dat het wel vaker voorkomt dat kinderen thuis net anders zijn dan op het KDV. 

Trots dat ik niet zo’n ‘Mijn Kind Doet Dit Niet’ moeder was, overhandigde ik haar mijn krijsende gremlin en haalde mijn schouders op.