Snotverdrie

Tess (alias 'dochterlief', 'pretletter', 'mijn kind', en 'die daar') gaat sinds mei twee ochtenden per week naar het kinderdagverblijf.
Niet omdat het echt super nodig is, maar omdat we haar een beetje wilden socialiseren (peuters zijn net als puppy's, toch?) met andere mensen en kinderen. En stiekem ook omdat ik het wel heel erg fijn vind om eens vier uurtjes te kunnen werken zonder dat die daar aan mijn broekspijp staat te sjorren, 'Mammmamamaaaawaaaaaaah'. Ook is het bijzonder plezierig om alles eens goed op te kunnen ruimen zonder dat ik me druk hoef te maken over natte broeken omdat ze over de pas gedweilde vloer kruipt, of haar uiterste fascinatie met de aan/uit knop van de stofzuiger.
Dus op maandag- en donderdagochtend mag Tess naar het KDV. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot, want als je al ruim een jaar elke dag alleen bij mama bent, dan is het natuurlijk het einde van de wereld als je opeens vier uur lang mama niet kunt zien. Vreemde mensen? Stom en eng. Allemaal. Een verjaardagsmuts op haar hoofd? Sodemieter toch gauw eens op met dat ding. Andere kindjes? Zodra die in een radius van een meter komen zet ze het op een brullen. Dramatisch. Een luchtalarm is er niets bij.
Maar de aanhouder wint en vorige week ging het hallelujah godsgezegend eindelijk redelijk goed. Heel even miepen toen ik wegging, maar daarna lekker gespeeld. Ik heb nu mijn acht uurtjes per week voor mezelf en zij vermaakt zich met de andere kindjes.

Een heel lokaal vol met andere kindjes. Andere kindjes die, net als zij, nog niet zo'n beste weerstand hebben. Andere kindjes die hun leeglopende snotneus en blaffende hoestbuien heerlijk door de klas laten roteren. Je hoort het wel vaker dat kinderen vaak verkouden zijn zodra ze naar het KDV gaan. Ik kan dit ondertussen volop bevestigen.
En niet zo'n beetje ook. Na de eerste wendag had ze haar allereerste verkoudheid ooit al te pakken. En omdat mijn dochter graag alles deelt, schroomde ze niet om die middag mij een stuk brood in de mond te proppen met haar van het snot druipende vingertjes. Smakelijk eten. De dag erna had ik de snotpegels aan mijn kin hangen, was mijn stem volledig verdwijnen en voelde mijn keel aan alsof ik een cactus had geprobeerd door te slikken en die voor het gemak maar had laten zitten.
Twee weken later hetzelfde verhaal. Ennnn twee weken dáárna weer. En elke keer mag ik weer mee genieten.

Het komt ook spontaan opzetten. Heel onhandig. Donderdagochtend breng ik haar vrolijk en fris weg, dondermiddag is haar kin groen van het slijm en wil ze niets anders dan als een zeester bovenop mij liggen. Zo ook afgelopen donderdag. Er was niets aan de hand, tot we weer thuis waren. Alsof er een kraan open was gezet in dat kleine neusje. Terwijl haar humeur tot ver onder het vriespunt daalde, schoot haar temperatuur omhoog tot ruim 39 graden.
En dan is niets goed.
'Wil je drinken?'
'...'
'Boterhammetje?'
'...'
'Dutje doen?'
'WaaaaahaaaMAAAAMAAAAAAAMAMAMA'

Oké dan.

Die nacht hadden we voor het eerst in LANGE tijd weer eens wisseldienst omdat Tess elk uur in paniek wakker werd. Het schijnt dat ademhalen met een verstopte neus en je duim in je mond een evolutionair hoogstandje is dat ze nog niet heeft ontwikkeld. Gelukkig was de koorts 's ochtends weer verdwenen en was ze (nadat ze van 7 tot 9 nog even bij ons in bed verder mocht slapen) de vrolijkheid zelve. ZIJ dan. WIJ waren super brak.

Afgezien van de Snotiara Watervallen die uit haar neus stromen merk je nu niets meer aan haar. Bij mij, daarentegen, zit de cactus voor de vierde keer dit jaar op zijn oude vertrouwde plekje in mijn keel, zit er zoveel snot in mijn hoofd dat ik niets meer hoor, heb ik om de drie minuten een hoestbui waar een kettingroker trots op zou zijn en heeft mijn stem besloten zonder de rest van mij vroegtijdig op vakantie te gaan.

Maar dit is het allemaal dubbel en dwars waard, want ik heb wel mooi 8 vrije uren per week! Kan ik wel gebruiken om een beetje uit te zieken.