Krampjes zijn ruk

Disclaimer: Dit is gewoon om even van me af te schrijven, niet zozeer een roep om hulp (hoe welkom ook). 

Ik wou dat krampjes een persoon waren. Want dan kon ik ze compleet in elkaar timmeren. Zo. Dat jullie het maar even weten. Al sinds het einde van de kraamweek wordt Tess geplaagd door hele gemene steken in haar buikje. Althans. Daar ga ik vanuit als ik dat maagje hoor borrelen als een heksenketel, gevolgd door een hele luide kreet van kindlief met daarna huilen. Heel veel huilen. Elke dag weer. Als zes weken lang. Soms is het maar een uurtje. Soms de hele dag door tot de laatste voeding. En altijd gepaard met persen alsof ze probeert die hele heksenketel er in één keer uit te drukken, met wisselend resultaat. De scheetjes vliegen me in ieder geval om de oren.

En het is zo sneu. Daar lig je dan, zes weken oud. Je bent al wel 45 hele minuten wakker, hebt je buik volgedronken, een boer gelaten waar papa trots op kan zijn en je bent doodmoe. Tijd voor een welverdiend dutje zou je zeggen. Mama legt je in bed en na de verplichte vijf minuten jengelen val je in slaap. En nét als die leuke droom met die dansende fopspeen begint voel je opeens een gemene pijn en ben je weer klaarwakker. MAMA!

Papa is in deze gevallen niet afdoende want papa mist die hele belangrijke onderdelen van het menselijk lichaam: de melkbar. Keer twee.
Dus mama moet komen opdraven, vaak nog met haar mond vol ontbijt/lunch/avondeten, want die had verwacht dat je in slaap zou vallen en dat ze eindelijk tijd zou hebben om zelf wat te eten. Jammer joh! Kauwen kun je ook zonder beha, hup! En snel een beetje.

We hebben zo'n beetje de hele trukendoos al opengetrokken. We hebben Infacol geprobeerd, wat drie dagen verlichting leek te geven, maar daarna was het enige effect dat haar boertjes heerlijk zoet naar sinaasappel roken. Oh en dat mama altijd heel erg in de lach schoot om dat verongelijkte koppie zodra Tess doorhad dat dit geen melk was "Gatverdamme mama, wat is dít nou weer". Ze werd er spontaan stil van.

Zelf was ik gestopt met koffie, koolzuurhoudende dranken, knoflook, ui, kool en koemelk. Venkelthee werd mijn go-to drankje. Ik had mezelf op een strenger dieet gezet dan tijdens de zwangerschap met de zwangerschapsdiabetes. Het resultaat hiervan was totaal niet merkbaar bij Tess. Mama daarentegen werd met de dag chagrijniger omdat ze nu niet alleen een huilende baby had, maar óók nog eens geen melk en koffie. Dus ook dat dieet hebben we weer laten vallen. De krampjes zijn er nog, maar ik hoef niet meer zo moeilijk te doen tijdens het eten.

Wie weet ligt het er wel aan dat kindlief nu al een zuipschuit is en beide stootkussens in tien minuten leegklokt. Geen grap, mevrouw valt erop aan alsof ze uitgehongerd is. Net een wilde wolf, met bijbehorende geluidseffecten. Wat alles weer heel erg moeilijk maakt voor haar, want ik moet altijd heel erg lachen om een boze grommende baby, waardoor alles begint te schudden en ze nog meer moeite moet doen om eindelijk te kunnen drinken. En vooral in de eerste twee, drie weken viel ze tijdens de voeding in slaap omdat dit soort furieuze vreetsessies enorm veel energie vraagt van zo'n mini monster. Mijn overbezorgde moederbrein had al bedacht dat het geen krampjes waren, maar een hongerig kind. Als je in slaap valt kun je natuurlijk niet drinken! DAT was het probleem! Geniaal, al zeg ik het zelf. Nu nog een oplossing, want ze was met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Koud washandje, in de oksels optillen en zo laten hangen, onder de voetjes tikken en kietelen. Als een beer in winterslaap. 
Gelukkig viel mijn 'ZE HEEFT HONGER' theorie bij het Consultatiebureau in gruzelementen. Niks honger. Mevrouw was bijna een kilo aangekomen en doet het schitterend. Weer terug naar de ontwerptafel voor een oplossing tegen de krampjes dus.

We hebben zo'n beetje elk denkbare houding al geprobeerd met borstvoeding. Van de Madonnahouding (is vooral erg lekker als Tess moe is maar niet kan slapen door de krampjes. Ze valt dan in no-time in slaap, even 20 minuten blijven zitten tot ze in een ècht diepe slaap is en dan kan ik haar met een beetje mazzel zo in bed leggen voor een half uurtje rust) tot kolven en dan de melk in een flesje geven (op zich leuk voor papa omdat hij dan ook eens kan voeden, maar vooral 's nachts niet bepaald geslaagd met een hongerig kind dat de hele buurt bij elkaar schreeuwt terwijl je de melk probeert op te warmen) tot Biological Nurturing (Super relaxed, beetje halfliggend in bed met het kind bovenop je. 'Je vindt alles zelf wel he? Mama gaat een dutje doen.') Eerlijk is eerlijk, Biological Nurturing heeft met een aantal dingen super geholpen. Weliswaar niet met de krampjes, wel met het supergulzig drinken en het in slaap vallen tijdens het drinken. 

'Misschien is het wel verborgen reflux!' Bedacht mijn overbezorgde, aan internet-research verslaafde moederbrein toen, ' Ze kwijlt namelijk best veel waar ze zich af en toe in verslikt en ze geeft soms mondjes terug!' Hup, hoofdeinde van het matrasje omhoog. Net een skischans, het is een wonder dat ze niet meteen naar beneden glijdt zodra ik haar in bed leg. Misschien een leuke sportcarrière als ze later groot is. Jong geleerd is oud gedaan, ofzo?  Nog even snel controleren op het internet en- Oh. Niet het matras moet omhoog, maar het bed zelf. Ook goed. Nog steeds een glijbaan. Wat nog meer. Kleine beetjes te drinken geven, kind minimaal twintig minuten rechtop houden na het drinken. Kleine beetjes geven is geen optie, ze gromt nu al naar me. Straks bijt ze mijn pink eraf als ik probeer haar los te koppelen. Dus vervolgens een week lang na elke voeding minimaal een half uur lang haar rechtop houden én wandelen in een poging om er nog zoveel mogelijk boertjes uit te persen. Tsja, als we dan toch bezig zijn...

Het resultaat? Mama heeft kilometers afgelegd en is super fit geworden in slechts twee weken en Tess begint al een volleerd hangaapje te worden met haar armpjes om mijn nek terwijl ze tevreden in mijn oor snurkt. Dat heeft ze van papa. Het snurken. Niet het hangaapje zijn. Oh, en haar bedje staat ondertussen weer gewoon op alle vier de poten.

Met de beentjes fietsen, de beentjes tegen het buikje aandrukken, een warm badje, het buikje masseren (met de klok mee!). Deze dingen werken allemaal... voor tien minuten. Een mooie oplossing als ze het zó erg heeft dat ze compleet over de zeik is, maar geen van deze opties is nuttig als het gaat om haar eindelijk weer eens langer dan een half uur te laten slapen overdag. 

Overdag? Ja, overdag. Ik ben gezegend met een baby die na 10 uur 's avonds relatief goed slaapt. 

'Oooh, maar dan is er toch niets aan de hand? Dan krijg jij je slaap en je rust (weer dat vervloekte woord) in ieder geval!' merkte iemand laatst bijdehand op. 'Het is na drie maanden vaak over!'

En op zo'n moment moet ik me er heel erg van weerhouden om niet het eerste het beste voorwerp dat voorhanden is te pakken en daar helemaal mee los te gaan. 

Ja, ik weet dat het tijdelijk is. Ja, het zal er allemaal bij horen. En ja, ik weet dat ik mijn handen dicht mag knijpen met de hoeveelheid nachtrust die ik op dit moment krijg (Ik ben dit zo enorm aan het jinxen... volgende week een stukje over hoe mijn kind opeens niet meer wil slapen 's nachts.. let maar op).

Maar ik vind dit verschrikkelijk, ik voel me zo machteloos. Mijn kind heeft PIJN. Ik geef met alle liefde van de wereld de komende drie maanden mijn slaap op als het betekent dat zij geen last heeft. 

Elke keer als ik haar over de babyfoon een ijselijke kreet hoor slaken nadat ze eindelijk tien minuten slaapt, gevolgd door hartverscheurend huilen. Elke keer als die oogjes opeens wijd open gaan zodra ik haar in bed leg. Elke keer als ik dat buikje tekeer hoor gaan en haar met een knalrood koppie zie persen. Elke keer als ik de traantjes wegveeg en haar stiekem meeneem naar ons eigen bed voor een beetje troostvoeding waarna ze op mijn buik eindelijk in slaap valt... elke keer weer breekt mijn moederhart een stukje verder. 

We zijn nu in de heftigste week aangekomen, als ik het internet mag geloven. En het is te merken. Ze kan zo een bijbaantje krijgen als luchtalarm en in haar buikje draait de tamtam overuren. Na deze week moet het langzaam beter gaan. We hebben nu een manier gevonden om haar te helpen met de krampjes om te gaan. Een speen. Eigenlijk wordt dit afgeraden tot zes weken, maar het helpt. En mama krijgt nog meer lichaamsbeweging, want elke keer als het speentje uitvalt mag mama hem weer terugstoppen. Hup. Snel een beetje! Ondertussen blijf ik me voorstellen hoe fijn ik het zou vinden om de krampjes in het gezicht te kunnen stompen.