En daar sta je dan om 3 uur 's nachts: Nog met knikkende knieën, klotsende oksels, maandverband maatje surfplank tussen je benen omdat het een heus bloedbad is in je ondergoed, een baby in de MaxiCosi op de keukentafel en een hond die van enthousiasme en gekheid niet meer weet wat hij moet doen en dus maar gewoon fanatiek rondjes gaat rennen in de woonkamer.
Voor we naar huis gingen had ik de kraamzorg gebeld, (Het maakt niet uit dat ik even daarvoor een baby had geworpen, ik blijf ALTIJD beleefd. "Ja, hallo, sorry dat ik u wakker bel") want we hadden werkelijk waar geen idéé wat we nu verder moesten doen.
Jasper ging naar bed terwijl ik op de kraamzorg bleef wachten, slapen stond absoluut niet in de top tien dingen die ik op dat moment wou doen. Ik voelde me top! Super fit, on top of the world, misschien dat ik de andere trap ook nog even schoon zou maken!
Goed, misschien een klein beetje wiebelig op de benen nog, maar dat zou vanzelf over gaan.
Tijdens het wachten bleef ik maar kijken naar onze nieuwste aanwinst, héél erg hard hopend dat ze nog even niet wakker zou worden. Want ik had geen flauw benul van wat ik zou moeten doen als ze wakker werd en begon te huilen. Oppakken? Sussen? Een goed gesprek mee beginnen? Een fles melk met whiskey geven?
Gelukkig sliep ze heerlijk door.
De kraamverzorgster (een hele lieve, jonge meid) was niet heel erg te spreken over het feit dat de kraamvrouw de deur opendeed. En ook mijn aanbod om een bakkie koffie voor haar te maken, het was immers een uur of 4 's nachts, werd niet gewaardeerd. Ik werd zonder pardon naar boven gestuurd, want ik moest rusten.
Rusten. Een woord dat ik die hele week véél te vaak heb gehoord. Ik kan niet rusten. Rusten zit niet in mij. Als ik kon rusten, dan had ik waarschijnlijk niet een paar uur daarvoor nog de trap staan poetsen en schuren.
Bovendien is het erg lastig om te slapen als je de adrenaline door je lichaam hebt gieren omdat je amper 4 uur geleden een baby hebt uitgepoept.
Dus daar lag ik dan op de kinderkamer, alleen in bed, klaarwakker te zijn met alleen de geluidjes van mijn spiksplinternieuwe baby als gezelschap.
De volgende dag werd ik in de watten gelegd, zowel letterlijk (allemachtig, dat verband is GROOT. Weten we zeker dat we niet een pak met matrassen hebben gekocht?) als figuurlijk. Het huis werd schoongemaakt, Gizmo was opgehaald door de oppas, Tess werd verzorgd, Jasper deed de boodschapjes en ik... verveelde me kapot.
Stiekem verheugde ik me al op 5 uur, het moment dat de kraamzorg naar huis zou gaan. Dan kon ik tenminste een wasje draaien, of koken, of-
"En jij blijft in bed, denk erom," werd me om 10 voor 5 verteld, "Ik kan je natuurlijk niet dwingen, maar rust is belangrijk. En als ik jou zo inschat denk je zelf dat je die rust niet nodig hebt."
Geen idee waar ze dat vandaan haalde.
Afijn, na plechtig te hebben beloofd om in bed te blijven hebben we de eerste kraamdag afgesloten.
En ik heb me die dag keurig aan de rust gehouden. En de tweede dag ook nog. Zondag en maandag was ik klaar mee. Ik was wel moe (om de drie uur wakker worden voor een kind dat het vertikt om te drinken kan een aanslag zijn op je energieniveau) maar ik was gewoon fit en MOEST iets doen, ongeacht wat. Overdag haalde ik mijn lol uit het lezen van een boek, spelletjes op de tablet en dingen doen die ik ruim 6 maanden al niet meer had gedaan (Op mijn buik liggen! Mijn tenen aanraken terwijl ik sta! Normaal opstaan uit een stoel!) en 's avonds ging ik al lekker naar beneden om samen met Jasper televisie te kijken, maar dat was nog niet genoeg.
Dinsdag, amper drie minuten nadat de kraamzorg weg was, ben ik het huis uitgegaan voor een heerlijke wandeling met de hond. Tess lag thuis te slapen, Jasper ging met mij mee... ZALIG. Woensdag vertelde de kraamzorg me heel blij: "En vrijdag mag je lekker gaan wandelen!" Ahem.
Ik vierde deze heuglijke mededeling door diezelfde avond nog de geboortekaartjes rond te brengen in de straat. En een wasje te draaien.
Vrijdag was de laatste dag en om de kraamzorg te bedanken voor de geweldige week en de absoluut fantastische zorg (zo heeft ze er toch maar voor gezorgd dat kindlief WEL wou drinken) hebben we haar een bosje bloemen gegeven en vrolijk uitgezwaaid. En ik ben nog nooit zo blij geweest om de deur achter iemand dicht te doen.
Begrijp me niet verkeerd, de hulp en de uitleg en de zorg waren fantastisch. Ik raad dit kraambureau bij iedereen aan (Kraamzorg Een Mooi Begin!). Maar ik voelde me toch te gast in mijn eigen huis. Zoveel mensen die me vertelden dat ik hiervan moest genieten, maar dat lukte me écht niet, zo donders eigenwijs en eigenzinnig als ik ben.
Het echte genieten begon na die vrijdag, toen mijn kind helemaal voor onszelf was. VRIJHEID!
We moeten nu alles helemaal zelf oplossen (zelluf doen). De luiers... krampjes... huilen... braaksel... plas en poep overal (maar dan ook echt overal).. en dat alles helemaal ZELF.
En nu kan ik eindelijk, in alle rust, genieten.
reacties (0)