Gezien

Je ziet ze weleens bij de speeltuin. In de supermarkt. Op verjaardagen. Zo'n kind wat huilt. Wat schreeuwt. Wat slaat. Zo'n kind waarvan je blij bent dat het niet jouw kind is. Waar je jezelf aan ergert. Wat je, in jezelf of tegen iemand anders, een rotkind noemt. Een kutkind. Een onopgevoed mormel. 


 


Dat rotkind is mijn kind. Ik vind haar overigens geen rotkind. Een beetje lastig soms. Wat eigengereid. Vooral heel knuffelig. En belangstellend omdat ze vraagt hoe het op mijn werk was. Omdat ze wil weten of ik lekker heb geslapen. Omdat ze interesse toont in wat ik aan het lezen ben. 


 


 


Ik houd van haar oplossingsgerichtheid. Bij de raadsels van haar zus: 'welke bus kan niet rijden? Een brievenbus!' haalt ze haar schouders op: 'dan doe je er toch wieltjes onder, dan rijdt hij wel!'


 


 


Of wanneer ze de oplossing heeft gevonden voor de lange wachtrij bij de waterglijbaan: als iedereen zijn zwembroek tussen zijn billen doet, dan gaan ze harder en hoeven we minder lang te wachten. 


 


 


Of wanneer ze vanuit alle logica mij met een mond vol tanden laat staan: Mama, waarom heet het zaklopen als je eigenlijk springt?'


 


 


Haar zachtheid voor alle diertjes en hoe ze vanuit de tenen van haar gevoelige lijfje kan huilen wanneer ik een mier dood druk, want 'de mier wilde helemaal niet dood, denk ik!'


 


 


Ik houd van een beeldspraak: 'Mama, ik wil een hand zo stevig als de deksel van een pot appelmoes!' maar boven alles houd ik van haar hele persoontje. Haar grote blauwe ogen, die soms zo verbouwereerd staan omdat er zoveel dingen niet logisch zijn in deze wereld. Haar bruine krulletjes, die sommige dagen ineens niet meer krullen, die ze het liefste los draagt. Haar mondje, haar lijfje. Haar echtheid en oprechtheid. Haar felheid en haar zachtheid. Haar geknuffel en gefriemel op schoot. Haar geslis nu ze haar voortanden kwijt is. Wanneer ze trots is omdat ze iets nieuws heeft geleerd. Wanneer ze een enorm doorzettingsvermogen laat zien om iets nieuws te leren. Maar ook wanneer ze niet durft, wanneer iets nieuws een te grote berg is, een ondoordringbaar bos van uitdagingen. Wanneer ze gefrustreerd na een paar secondden huilend opgeeft. Wanneer de mensen in de speeltuin zuchten om dat rotkind, dat na de eerste poging zich al krijsend ter aarde stort omdat ze niet kan. Niet durft. Omdat ze blij zijn dat ze zelf niet 'zo'n kind' hebben. 


 


 


Het doet mij pijn wanneer al die prachtige prachtigheden van mijn dochter niet gezien worden. Het doet mij pijn wanneer diagnoses een mode-gril wordt genoemd, een labeltje voor alle kinderen van ondeugdelijke ouders. Je doet er mijn dochter, en alle andere die zo ontzettend hard hun best doen voor een geaccepteerd plekje in de wereld, zo ontzettend tekort mee. 


 


 


'Zie haar' heb ik tegen haar kleuterjuf gezegd, die haar maar lastig vindt. Ze zei niks. Ze stond maar in een hoekje haar schouders op te halen. Ze moest gewoon praten want ze wist ook niet wat ze ermee aan moest. Was ze misschien niet zo slim? Ze moest ook echt stoppen met in haar broek te plassen elke dag.


 


 


Ik heb de juf gezegt dat ze niet meer naar school wil, omdat ze het stom noemt, makkelijk noemt, en alleen maar saaie werkjes krijgt. De juf wilde best extra uitdaging geven maar merkte dat ze volledig blokkeerde. Ik heb gevraagd of er mogelijkheden zijn voor extra uitdaging in kleine groepjes maar de juf weigerde. Dat was voor de echte, slimme kindjes. Aan de hand van een lijstje kenmerken herkende ze mijn dochter niet als slim.


 


 


Thuis laat ze dat wel zien, merkte ik op. Thuis is het namelijk veilig, is het overzichtelijk, is er directe begeleiding. Alles wat in een klein groepje mogelijk is. Het zou haar zelfvertrouwen, en daarmee haar houding in de klas, zoveel kunnen doen verbeteren. Ik denk dat de juf mij niet geloofde, dat ik de zoveelste ouder was die de capaciteiten van haar kind chromelijk overschat en haar kind perse in een 'plusklasje' wilde hebben.


 


 


Dus werd ze een rotkind. Was de kleinste tegenslag onderweg naar huis reden om het op een huilen te zetten. Om haar frustraties, die ze de hele dag had opgespaard in de klas, op haar zus te botvieren. Om te zeuren. Om te slaan. Om chagrijnig te reageren op elke prikkel. Niks was goed. Niks kon iemand goed doen. Er werd te hard gepraat, of te zacht. De hand was te stevig, of te slap. Heel de dag had ze immers al gedaan alsof alles goed was.


 


 


De juf zei het voorzichtig. Misschien moest ik haar eens laten testen. ADD misschien. Autisme. Misschien een IQ-test om te kijken of ze groep 3 wel aan kon. Ze kon dan immers wel lezen, als eerste van de klas, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze al klaar was voor groep 3. Misschien een jaartje extra kleuteren? De juf zat met haar handen in het haar met dat stille meisje, dat verstrooide meisje, dat meisje waaruit geen enkel initiatief kwam. Dat haar schouders ophaalde bij elke vraag. Dat zo moelijk afscheid kon nemen van haar moeder wanneer ze naar school werd gebracht. Dat meisje die de simpelste taken nog niet kon vervullen.


 


 


Zo geschiede.


 


 


Dochterlief werd door de hele molen gehaald. Vragenlijst op onderzoek op observatie. De uiteindelijke conclusie was dat haar hoofd een grote puinzooi was. Dat ze hoog scoort op ADHD, licht verhoogd op autisme, en als kers op de taart een disharmonisch intelligentie-profiel had. In haar geval wil dat zeggen dat ze verbaal gemiddeld, en performaal bovengemiddeld scoort en zelfs binnen die kaders nog disharmonisch is. Verbaal scoort ze ondergemiddeld tot bovengemiddeld (wat uiteindelijk een gemiddelde eindscore geeft) en performaal gemiddeld tot hoogbegaafd. Heel dat hoofdje werkt op andere niveaus en heeft daarmee steeds een andere insteek nodig. Leg je het makkelijk uit, dan raakt ze geirriteerd omdat ze het 'heus wel snapt!'. Leg je de lat hoger raakt ze gefrustreerd omdat ze het niet begrijpt. Ze heeft heel veel inzicht, maar kan het minder goed onder woorden brengen. Hoe vaak ik de afgelopen jaren wel niet heb gehoord: ...'het is gewoon zo, maar ik weet niet waarom!' wanneer ze een nieuwe ontdekking doet. 


 


 


Mijn dochter is geen rotkind, haar hoofd is een puinzooi en ik ben intens dankbaar voor haar als dochter. Er is geen meisje zo teergevoelig, zo bevlogen, zo creatief in haar denken. Er is geen meisje dat harder werkt om zich staande te houden. 


 


 


Nee, ze krijgt niet haar zin wanneer ik probeer te voorkomen dat ze nog meer in paniek raakt omdat haar hoofdje deze wereld niet bij kan houden. Het is geen kwestie van niet-opvoeden wanneer ik haar niet vraag om sociaal gewenst gedrag te vertonen wanneer ze dat simpelweg niet kan. Het enige wat ik mijn dochter probeer te laten ervaren, is dat het oke is. Dat ze veilig is. Dat ze niet veroordeeld wordt. Gesprekjes komen later, want natuurlijk moet ze leren welke reacties gepast zijn, moet ze leren wat andere manieren zijn van omgaan met emoties. Maar wel pas wanneer de mist in haar hoofd is weggetrokken, haar zoogdierenbrein weer plaatsmaakt voor het rationeel denken. Eerder heeft het simpelweg geen nut.


 


 


Inmiddels zit ze in groep 3, zonder extra kleuterjaar. Vanaf de eerste dag heeft ze geen plasongelukjes meer op school. Vanaf de eerste dag komt ze naar de juf om iets te vertellen. 


 


 


Ze vergeet nog steeds haar lunchtrommel maar de juf vindt helemaal niet dat dit prioriteit heeft om te leren in groep 3. In plaats daarvan moet ze, waneer ze het trommeltje nog bij de aanrecht ziet staan bij het vertrekken na haar werkdag, even glimlachen om die eigenheid van Sien. 


 


 


Mijn dochter is dolblij. Vertelt trots dat ze 'zonnetje' is, en 2x per week met de RT-juf mag werken aan extra uitdaging. In kleine groepjes, waar het veilig is en mijn dochter zich kan ontplooien, zelfvertrouwen kan opdoen omdat ook de moeilijke werkjes haar met maar een klein beetje hulp lukken. 


 


 


Tijdens een gesprek met de juf herken ik mijn dochter. Herken ik haar gedrevenheid. Herken ik haar frustraties als het niet lukt. Herken ik haar wil om beter te worden, om sneller te gaan. Stiekem naar de volgende les kijken en ongeduldig uitkijkend naar de steeds moeilijker werkjes. 


 


 


Mijn mooie dochter wordt gezien. 


 

1471 x gelezen, 15

reacties (3)


  • nona-kecil

    Ik snap je opmerking onder mijn reactie!

    Soms zou het fijn zijn als je met dit soort dingen met andere ouders zou kunnen sparren. Klinkt misschien wel heel zwaar.. een soort lotgenoten groep of zo 🙈.

    Ik hoop dat je mooie dochter nog steeds word gezien!

  • M1518

    Oooh wow, alsof jij het over mijn zoon hebt.

    Wat een mooie liefdevolle blog en zo veel herkenning ❤️

  • Duivelse-badeend

    Ik heb al eerder op je blog gereageerd lees ik nu 🥰 toen al herkenning en nu nog steeds......