Welcome to the real world, Jackass!

Ik werk met jongeren. Pubers die vanaf een jaar of 16-17 bij ons instromen waarbij wij ze proberen klaar te stomen voor de maatschappij.

Mijn pubers hebben hun heel eigen kijk op de wereld. Door hun vaak labiele thuisomgeving en 'bijzondere vrienden' hebben ze soms heel andere ideeen over de waarde van de maatschappelijke ladder, het onderhouden van relaties en het nut van een gezonde leefstijl. Soms spreek ik daar dan mijn verbazing over uit.  Ooit heeft een client hierop gereageerd met bovenstaande tekst: 'Welcome to the real world, Jackass!' een tekst uit een liedje waarbij hij wilde aantonen dat ik in een schijnwereld leefde en hij best wel wist hoe het er in de echte wereld aan toe zou gaan. 

Ik moest er ongelofelijk om lachen en sindsdien roept hij het elke keer wanneer ik ergens mijn verbazing over uitspreek. Het is een klein grapje geworden tussen ons, zoals ik met bijna al mijn jongeren zo'n 'dingetje' heb. 

Pas moest ik hier thuis even aan denken, nu mijn jongste dochter bezig is met wennen op school. 'Welcome to the real world!' zoals ze daar met haar rugtasje en een tas vol eierdozen, WC-rollen en lege pakken het lokaal binnenliep. 

Een tikkeltje onzeker, maar vooral vol goede moed om een hoop te leren. Want eindelijk, EINDELIJK, mocht zij dan ook plaatsnemen op een door haar zo lang begeerd schoolstoeltje. Helaas viel kleuterschool een beetje tegen. Een beetje sip kwam ze de school uit en zuchtte: 'ik ben vandaag helemaal niks geleerd!'. Blijkbaar had ze veel hogere verwachtingen dan de juf in 2 uurtjes kon waarmaken. 

Ook de volgende dag verzuchtte ze: 'ik heb weer niks geleerd! We gingen alleen maar kleuren, kleuren, kleuren!' 

Welcome to the real world, meisje! Over 2 jaar mag je leren lezen en schrijven. Als ze dat tegen die tijd niet allang heeft geleerd van haar grote zus want ja, de reden dat ze vooralsnog niks heeft geleerd, komt omdat haar 1,5 jaar oudere zus haar na schooltijd alles leert wat zij heeft geleerd. En Sien leert graag. Ze is nieuwsgierig, prestatiegericht en competitief. Ze is ook vreselijk eigenwijs zoals ze zich, tijdens een berisping, beledigd omdraait en zegt: 'ja, ja.... bla, bla, bla!' of boos uitroept als ik vraag of ze echt niet moet plassen: 'als ik zeg dat ik niet hoef, dan hoef ik ook niet!!! DUS!!!!'. Ik heb nooit gehoord van een 'dus'-fase, maar als die bestaat dan zit mijn jongste er middenin:

'Ik lust geen spinazie! Dus!'

'Ik wil geen jas aan! Dus!'

'Ik kan echt niet slapen! Dus!'

Verder kan ze ook ontzettend spelen en heeft hierbij een heerlijke fantasie. De duplo- of playmobilpoppetjes maken dezelfde dingen mee als zij, en hun moeders zeggen exact hetzelfde als haar eigen moeder. Heerlijk om mezelf terug te horen in haar spel, en soms een tikkeltje confronterend. Zeg ik dat echt met zo'n boze stem? Klink ik echt zo ongeduldig? Waarschijnlijk wel. 

Van het weekend vieren we haar 4e verjaardag. Mijn kleine meisje gaat naar school. Ik ben hele dagen alleen thuis. In alle rust mijn huishouden doen. Boodschappen doen zonder gezeur om 'dat zijn mijn lievelingskoekjes! Dus!!' en weer alle tijd om frequent te sporten. De tijd van stilte breekt aan. Niet samen een muntthee drinken waar ze zo gek op is. Niet samen op de fiets naar de boer om te kijken of er nog nieuwe kalfjes zijn geboren. Niet samen shoppen en ergens lunchen wat volgens mijn peuter niet echt een restaurant is, 'want er staat geen kaarsje op tafel. Dus!'

Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vind dat ze nu allebei op school zitten. Vrijheid, rust, tijd voor mezelf. 

Maar ook de stilte, het missen van haar gezellige gekeuvel en het knuffelen tussendoor. 

Ik zal mijn client maar moeten beamen: 'welcome to the real world, Jackass!'